Άσ' το γαλακτομπούρεκο και πιάσε μια τσεριμόγια!

Είναι σπάνια (και ποσοτικά και ποιοτικά) πια η συγκίνηση κι ενθουσιασμός που μπορεί να προκαλέσει η ανακάλυψη μιας καινούριας γεύσης. Όσο νόστιμο κι αν είναι κάτι, μας θυμίζει κάτι άλλο, το συγκρίνουμε με κάτι άλλο, και ποτέ δε θα φτάσει, κι ακόμα περισσότερο, δεν θα ξεπεράσει, την αγαπημένη εκδοχή της παιδικής μας ανάμνησης.

Η δική μου Προυστική μαντλέν είναι τα κεφτεδάκια. Δώστε μου τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια, αυτά που θα με κάνουν να αναφωνήσω "υπέροχα" , δεν θα έχουν την ίδια χαρά όμως με αυτά που τρώγαμε μετά το μπανιάρισμα του Σαββάτου, τίγκα στο δυόσμο, λίγο πριν αρχίσει η ελληνική ταινία του σαββατόβραδου με την Καρέζη ή τη Βουγιουκλάκη, μαζί με πατάτες που είχαν τηγανιστεί μετά τα εν λόγω κεφτεδάκια έτσι ώστε να έχουν πάρει κι αυτές τη γεύση τους.

Η χαρά μου λοιπόν ήταν μεγάλη όταν πρόσφατα πρωτοέφαγα κάτι που δεν είχα να το συγκρίνω με τίποτα από τα παλιά, κάτι καινούριο και απίστευτα νόστιμο, μια τσεριμόγια!

Η cherimoya (Annona cherimola) είναι φρούτο ιθαγενές του Περού και του Εκουαδόρ αλλά καλλιεργείται και στην Ευρώπη (Ισπανία). Ο Mark Twain το αποκαλούσε "η νοστιμιά η ίδια ". Είναι σαρκώδες και μαλακό, γλυκό και υπόξινο, με υπόλευκη σάρκα, σαν κρέμα (γαλακτομπούρεκου!), γι' αυτό και η αγγλική του επωνυμία, custard apple. Η γεύση του είναι ένα κράμα αρώματος ανανά, μάνγκο, φράουλας, αχλαδιού, παπάγιας, μήλου και τσιχλόφουσκας μπιγκ μπαμπλ! Στα Γαλλικά λέγεται Anone, στα Ισπανικά Chirimoya, και στα Ιταλικά Annone. Κόψτε το στη μέση και φάτε το με το κουταλάκι, όπως ένα μπωλ κρέμας, φτύνοντας όμως τα μάυρα, γυαλιστερά, σαν πολύτιμα πετράδια κουκούτσια του. Κι αν σας φαίνονται πολύ όμορφα για να τα πετάξετε, κρατήστε τα, θα κάνουν παρέα με τα δικά μου!