Στη γειτονιά μου έχω ένα κάστρο. Ναι, ξέρω, ακούγεται λίγο σουρεάλ αυτή η πρόταση, αλλά παρακάτω γίνεται ακόμα περισσότερο. Σ' αυτό το ωραίο, με τον δικό του τρόπο, κτίσμα, έρχονται οι γιαπωνέζοι (και λοιποί) τουρίστες, για τουρ και φωτογραφίες. Το καστράκι όμως εκτός από τουριστική ατραξιόν είναι και -εν ενεργεία- φυλακή. Ναι, φυλακή. Ψειρού. Στενή. Μπουζού. Μπουντρούμι. Από τη μια πόρτα μπαίνουν με συνοδεία δεσμοφύλακα, από την άλλη με συνοδεία ξεναγού. Το μισό είναι φυλάκα και το άλλο μισό μουσειακό έκθεμα. Κάθε φορά που περνάω το κοιτάζω και σκέφτομαι τον τοίχο που χωρίζει τους δυο κόσμους εκείνη τη στιγμή, την ψυχολογία του έγκλειστου από τη μια, του περιηγητή από την άλλη, ένας τοίχος μόνο ανάμεσά τους, τα διαφορετικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει η όψη του ίδιου πράγματος σε δύο ανθρώπους, κλικ-κλικ της φωτογραφικής από τη μια, σύγκρυο από την άλλη. One man's meat is another man's poison, one man's museum is another man's prison...Ακούμε ένα μπλουζ της φυλακής:
4 σχόλια:
πού είναι αυτό το κάστρο;
απίστευτο μου φαίνεται ότι λειτουργεί ταυτόχρονα σαν φυλακή και σαν τουριστικομάγαζο. με θλιβει..
ΒΔ Αγγλία κάπου ;)
κι εμένα με θλίβει, αλλά και σκέτη φυλακή να ήταν πάλι θα με έθλιβε...
παρομοίως...
τι ιδέα!!..το κάστρο πάντως δείχνει θαυμα...
Δημοσίευση σχολίου