Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος (υπομονή)

Δευτέρα. Δύσκολη μέρα. Φύλαξα λοιπόν για σήμερα την πρόσκληση που εδέχθην από την καλή μάγισσα για συμμετοχή στις αναρτήσεις με τίτλο, από άλλους "Αντισταθείτε", κι από άλλους "Μόνο η ομορφιά μπορεί να νικήσει την ασχήμια" (ασχήμια σαν αυτή του προηγούμενου ποστ), με μια "αισθητική παρέμβαση, μια αντίδραση στο δυσώδες των ημερών" κατά την witch. Μετά την προηγούμενη αισθητική πρόσκληση-παρέμβαση του φίλου stereotype (τα 'χω λιώσει τα κρυστάλλινα γοβάκια μου αυτές τις μέρες:) για αγαπημένη μουσική, το αισθητικό μέσο επιλογής αυτή τη φορά είναι η ποίηση. Πάλι αγχώθηκα αρχικά, αλλά πάλι, με το που άρχισα, σταματημό δεν είχα. Ελπίζω να μη σας πειράζει να λάβετε ένα ποιήμα για κάθε μέρα (την ασχήμια κάνει πέρα) με διπλή δόση για το σαββατοκύριακο:) Με τη σειρά μου θα προσκαλέσω την maya, την betty , τον stereotype, αλλά και όποιον-α διαβάσει αυτό το ποστ και θέλει, είτε στο ιστολόγιό τους, είτε στα σχόλια, να μοιραστούν το δικό τους αγαπημένο ποίημα. Καλή εβδομάδα φίλοι

Ξεκίνημα με Νίκο Καββαδία, δεν έχω μέχρι τώρα διαβάσει κάτι που έχει γράψει που να μην μου άρεσε..
Αντινομία - N. Καββαδίας
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού - χίλιες οργιές -
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.
Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό

που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.
Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί

και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.

ο Ιρλανδός που με κάνει και κλαίω.. Για όλους όσους βρέθηκαν να πολεμάνε άθελά τους έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους..
An Irish Airman Foresees His Death - W.B. Yeats
I know that I shall meet my fate
Somewhere among the clouds above;
Those that I fight I do not hate,
Those that I guard I do not love;
My country is Kiltartan Cross,
My countrymen Kiltartan's poor,
No likely end could bring them loss
Or leave them happier than before.
Nor law, nor duty bade me fight,
Nor public men, nor cheering crowds,
A lonely impulse of delight
Drove to this tumult in the clouds;
I balanced all, brought all to mind,
The years to come seemed waste of breath,
A waste of breath the years behind
In balance with this life, this death.

Απ'τα πρώτα ποιήματα που διάβασα, μικρό παιδάκι ακόμα και το αποστήθισα χωρίς να το καταλάβω πώς. τόσο με συγλόνισε. Το διαλέγω εδώ, αντί για τα χλωμά κοριτσάκια , λόγω των παιδικών αναμνήσεων..
Τα καημένα τα πουλάκια - Ν. Λαπαθιώτης
Κρύο βαρύ, χειμώνας όξω,
τρέμουν οι φωτιές στα τζάκια,
τώρα ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Τα πουλάκια είναι στα δένδρα,
τα πουλάκια είναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει,

η βροχή και το χαλάζι
κι ο βοριάς που θα περάσει,
και το χιόνι που το παίρνουν
στις αυλές με το φαράσι...

Κι αν η νύχτα είναι μεγάλη,
κι έρχεται γιομάτη τρόμους,
κι αν ο θάνατος απόψε,
φέρνει γύρα μες τους δρόμους,

κι αν η παγωνιά θερίζει
κι είναι δίχως ρουχαλάκια,
δε βαριέσαι, ποιος θυμάται
τα καημένα τα πουλάκια...

Τα πουλάκια είναι στα δένδρα,
τα πουλάκια είναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει.

Στα παιδάκια είναι τα χάδια,
στα παιδάκια τα φιλάκια,
τώρα ποιος τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Κι όταν γίνει, πάλι, βράδυ
κι όλοι πάνε να πλαγιάσουν,
να χωθούν μες τα κρεβάτια,
μη τυχόν και ξεπαγιάσουν,

τα πουλάκια τα καημένα,
τα πουλάκια, τώρα, πέρα
θα χαθούν χωρίς ελπίδα
να φανούν την άλλη μέρα...

Ίσως να μην έχει γραφτεί δυνατότερο, πιο σπαραξικάρδιο ποίημα που να περιγράφει καλύτερα τον πόνο του χαμού του αγάπημένου πρόσώπου..Ίσως μόνο το Άφκιαστο κι αστόλιστο , του Κ. Παλαμά, για το νεκρό παιδί του..
Stop all the clocks - W. H. Auden
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,

Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.

Και μετά τον θάνατο, ο έρωτας..
"Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο τραγούδι" - Πάμπλο Νερούντα

(14)

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.
Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή
όπου σαν ανθοδέσμη σφιχτά την κρατάω εγώ
μες στα δυο μου τα χέρια.

Κανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ' ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιος είν' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια του Νότου;
Εγώ είμ' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια το Νότου!
Άσε με. . . άσε με να σε αναπολήσω όπως ήσουν
προτού ν' ανασπασθείς και βγεις στην ύπαρξη.

Κι ευθύς, δες, αλαλάζει ο άνεμος
και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
Ο ουρανός είναι μι' απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.

Κι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Και τότε η βροχή εγυμνώθη.
Πουλιά πετάνε πετούμενα.
Οι άνεμοι. Οι άνεμοι.
Μόνος μου εγώ και αναμετριέμαι με των άλλων τη δύναμη.
Ο ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ' άραγμένα στ' ουρανού το μώλο.

Εσύ είσαι εδώ. Εσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Κι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Επάνω μου να 'ρθεις να κουλουριαστείς
σα να σ' έχουνε σκιάξει.
Κάπου κάπου αδέσποτοι ξεπόρτιζαν απ' τα μάτια σου ήσκιοι,
ξένοι, παράδοξοι.

Και τώρα, τωραδά, εδώ,
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι' αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
Την ώρα όπου ο άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ' αγαπάω,
κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τα δαμάσκηνα του στόματός σου.

Πόσο έχεις στ' αλήθεια πονέσει,
ώσπου να 'βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη
και τ' όνομά μου που όλους τους κάνει και τρέμουν . . .
Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του αυγερινού
να μας φιλάει τα μάτια
και πάνω απ' τα κεφάλια μας το χάραμα κυκλοδίωκτο
ν' ανοίγει ωσάν ριπίδιο.
Τα λόγια μου σε μούσκεψαν θωπεύοντάς σε.
Καιρός πάει πολύς που αγάπησα
το ηλιόλουστο σώμα σου, το μαργαριταρένιο.
Και πιστεύω έτσι πως εγώ είμαι ο κύριος
του σύμπαντος όλου.
Θα σου φέρω απ' τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.



Για μένα, ο καλύτερος Έλληνας στιχουργός, και τι δεν έχει γράψει.. κάτι ξέρει ο μεγάλος Ξυδάκης..
Το φίδι του σπιτιού - Θ. Γκόνης
Στο σπίτι του φονιά φως δεν ανάβει
Ούτε κι η φλόγα καίει το κερί
Μαύρο χορτάρι τα σκαλιά σκεπάζει
Κι η πόρτα μένει πάντοτε κλειστή
Μόνο το φίδι του σπιτιού τα μεσημέρια
Στα κεραμίδια βγαίνει σαν πουλί
Και με φωνή ανθρώπου αρχινάει
Για τον φονιά να λέει προσευχή
Χριστέ μου εσύ το άδικο το είδες
Στη μέση κόψαν το Χερουβικό
Ήταν γραμμένο με το χέρι το δικό σου
Την προσβολή να σβήσει φονικό

Ένα ποίημα-τραγούδι-προσευχή..
Το τρένο - Γ. Αγγελάκας
Όταν θα’ρθείς
να με ξεθάψεις απ’τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου
όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις
τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αχίσω να κυλάω ξανά
Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν

Κι άλλο ένα, γιατί ο Αγγελάκας είναι πρώτα ποιητής και μετά τραγουδιστής για μένα, και για τον πέμπτο στίχο..
Εδώ - Γ. Αγγελάκας
Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές
εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες
εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές
εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ
Εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές
κι εγώ τρικλίζοντας τις ακολουθώ
εδώ οι σκέψεις ζωντανεύουν ναυάγια πυρκαγιές
καίγομαι ολόκληρος εδώ και ξανασβήνω εδώ
Εδώ οι νύχτες δεν διψάνε γι' άλλες άγριες γιορτές
μονάχα σκιάχτρα τραγουδάνε με καρδιές δανεικές
εδώ πεθαίνουν νυσταγμένοι οι τελευταίοι εραστές
εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ

Τώρα ένα ποίημα-δικαίωση, το ποίημα που έγραψε η μάτα στην τετάρτη δημοτικού, κι ήταν τόσο καλό που η δασκάλα όχι μόνο δεν την πίστεψε αλλά και την κατηγόρησε για ψεύτρα. Δασκάλα, όπου και να 'σαι, το ποίημα αυτό ήταν της οκτάχρονης και στο αφιερώνουμε.. (είναι και επίκαιρο, όπου να 'ναι θα ανθίσουν οι αμυγδαλιές, αυτό κι αν είναι αισθητική παρέμβαση...)
Η αμυγδαλιά - Ματούλα Σ.

Μες το κρύο, μες το χιόνι, τον τρελλό βορριά

έβγαλε πολλά ανθάκια, η αμυγδαλιά

Κάτασπρη βαρκούλα μοιάζει, με λευκά πανιά

και γλυκά τραγούδια λένε τα μικρά πουλιά.

Κι αυτό, για όλα τα οχτάχρονα, που δεν θα βρουν δικαίωση στον κόσμο τούτο...
"Πρωινό άστρο" - Γ. Ρίτσος
Κλαις, κοριτσάκι; / Λείπει η μητέρα; / Μην κλαις / Η μητέρα που λείπει, / έχει βγει μια στιγμή στον ουρανό / να ποτίσει τα λουλουδάκια των άστρων. / Δυό μικρά αγγελούδια /τη συνάντησαν στο πιο δροσερό / μονοπάτι του Παραδείσου. / Τη ρώτησαν για σένα, κοριτσάκι, / βγάλαν δυο φτερά απ'τα φτερά τους / και στα στελνουν / να τα βάλεις στην καρδιά μας / και να γράψεις στο Θεό. / Γραψ'του: / "Καλέ Θεούλη / εμείς είμαστε καλά. / Κάνε, Καλέ Θεούλη / νάχουν όλα τα παιδάκια / ένα ποταμάκι γάλα / μπόλικα αστεράκια / μπόλικα τραγούδια. / Κάνε, Καλέ Θεούλη, / νάναι όλοι καλά / έτσι που κι εμείς /να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας"

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

ΜΝΗΜΕΣ ΦΩΤΙΑΣ

Αντιγράφω το email που έλαβα σήμερα το πρωί, τρέμω από οργή και κλαίω για κάθε δέντρο και κάθε άνθρωπο που κλαίει ακόμα τους απανθρακωμένους δικούς του. Ας δείξουμε ότι η μνήμη μας δεν έχει γίνει τηλεοπτική, ότι ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ και χωρίς δημοσιογραφικά παράθυρα:

" Όπως ανέφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας.
Guess who?... Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας βλέπε Αρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!... Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών. Οι τωρινές 145.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.
www.petitiononline.com/forestgr/
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!"

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Στέρεο καταστάσεις

Προ (πολλού) καιρού έλαβα μια πρόσκληση από τον φίλο stereotype. Ήθελε λέει να διαλέξω
"Τραγούδια που έχεις σιγοτραγουδήσει, που πολλές φορές πιστεύεις πως έχουν γραφτεί για σένα, και με το που ακούς τις 3 πρώτες νότες τους είναι ικανά να σε ταξιδέψουν σε διάφορες αναμνήσεις του παρελθόντος με έντονες εικόνες και συναισθήματα." Κάτι σαν την Προυστική μαντλέν σε τραγούδι ένα πράμα δηλαδή. Αγχώθηκα. Μα τι μου ζητάτε τώρα καλέ μου στέρεο τύπε, δεν ξέρετε ότι το δικό μου τοπ 10 έχει 100 τραγούδια τουλάχιστον; Ας είναι. Μας έχουν συνδέσει κοσμικές πλεκτάνες και συγκυρίες και δε θα σας χαλάσω χατήρι. Θα κλείσω τα μάτια, θα βουτήξω το χέρι στο χρονοντούλαπο, κι ό,τι πιάσω, να εξηγούμεθα έτσι;

Screaming Trees, Witness (coz I can take you down with me, show you lonely, lonely, lonely)


16HP, Black Soul Choir, εδώ από Woven Hand αλλά πάντα από τον μοναδικό DEE (we love you man!) Θυμάμαι ακόμα τη πρώτη φορά που άκουσα αυτό το τραγούδι, έβαζα το κλειδί στη πόρτα, το άφησα, γύρισα πίσω κι έκατσα στον καναπέ να ακούω υπνωτισμένη... Δεν έχω ξε-υπνωτιστεί από τότε. Εδώ από τη συναυλία της Αθήνας, όχι η καλύτερη βιντεοποιότητα, θα βρείτε καλύτερη στο γιουτιουμπ, αλλά είναι αυτή που πήγε η μάτα, και της το αφιερώνω.


Nick Cave and the Bad Seeds, From Her To Eternity, φόρος τιμής στο τριήμερο 3-4-5 Μαϊου '89 (σου ρίχνω χρονάκια στέρεο) στο ΡΟΔΟΝ, κι από κει με τα πόδια, παρέα με όλο το συγκρότημα, στο Άλλοθι για λικεράκια και παραγελλιές στον DJ Blixa.


Suicidal Tendencies, Trip At The Brain, (Crashed straight into a concrete wall of my mistakes/Ended up in a cemetary of a thousand wasted days/But that's alright with me, cause that's where most of my Memories lay) για κάθε Παρασκευή βράδυ που το χόρεψα στην Rainbow. S! T!


Dead Kennedys, Holiday In Cambodia, η Στέλλα ξέρει:)



Joy Division, Heart n Soul, εντάξει, το ξέρω, μ'έχετε βαρεθεί μ' αυτό το θέμα, δε θα πω τίποτα, μόνο ότι αυτό είναι το live που θα πήγαινα, αν κάποιος μου δάνειζε τη χρονομηχανή του. Χάρη στη γλυκιά φίλη betty, ανακάλυψα πρόσφατα ότι υπάρχει και αστερο-νεφέλωμα heart and soul, θ'ανέβω ίσα μ'εκεί πάνω λοπόν για ν'ακούσω το τραγούδι:


Bauhaus, Passion of Lovers, γιατί the passion of lovers is for death, indeed, γιατί σ'αυτό το live πήγα, αλλά με τη δανεική χρονομηχανή θα ξαναπήγαινα, και στης Αθήνας (το '82, Club 22 αν δεν κάνω λάθος, όταν ακόμα ήμουν πολύ νιάναρο για να ξέρω:(
D. Bowie, Cat People (Putting out the fire), γιατί για χάρη του πρόδωσα τον Έλβις, δεν είναι και μικρό πράμα, έτσι; (ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια, πιο αγαπημένα, αυτό όμως είναι το πρώτο του που άκουσα, στο πρώτο μου στέρεο, στα 12 μου)



Cure, Just Like Heaven, γιατί κιουρού δεν υπήρξα, αλλά δεν χρειάζεται γι' αυτό το just like a dream τραγούδι. Betty, ο Ρόμπερτ, τώρα που μεγάλωσε, το 'χει ρίξει στα τηλεσκόπια και στις αστροπαρατηρήσεις, you might want to know.



Irom Maiden, Flight of Icarus, γιατί αυτό το τραγούδι το τραγουδάω από τα 16 μου λέξη προς λέξη και νιώθω πολύ επικά!


The Sound, Winning, what holds your hope together, make sure it's strong enough, ίσως το πιο αισιόδοξο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ από κάποιον που στο τέλος δεν άντεξε και έχασε. Και γιατί δεν χάνει τη δύναμή του όσες φορές κι αν τ'ακούσω. Ο υπέροχος πίνακας του εξωφύλλου είναι του Briton Rivière και μπορείτε να τον δείτε από κοντά στο Λίβερπουλ.


Lynyrd Skynyrd, Simple Man γιατί αυτά θα 'θελα να πω κι εγώ στο γιο μου, αν είχα. Τελευταία ανάμνηση, καλοκαιρινό βράδυ στη Μάνη, τριζόνια και μισοχαλασμένο τρανζιστοράκι, simple life..


Tuxedo Moon, No Tears, για άμεσο διακτινισμό στην Rebound του '93.


The Proclaimers, 500 miles, τα πιο nerdy δίδυμα της μουσικής ιστορίας γράφουν το ωραιότερο love poem (διαβάστε τους στίχους) όλων των εποχών: But I would walk 500 miles/And I would walk 500 more/Just to be the man who walks a thousand miles/To fall down at your door



Morphine, Rope On Fire, και να σκεφτεί κανείς ότι απεχθάνομαι το σαξόφωνο. Άλλος ένας αδικοχαμένος αγαπημένος, what a wonderful way to go όμως, που λένε κάποιοι άλλοι αγαπημένοι.



The Triffids, Red Pony, μα κι άλλος αδικοχαμένος, τι γίνεται εδώ, δεν το κάνω επίτηδες, μετά το συνειδητοποιώ...next to you my love all colours turn to black. Για κείνο το απόγευμα στο Πεδίο του Άρεως, με τους κάφρους να τους πετάνε κουτάκια.



The Business, Harry May για μια από τις καλύτερες μου στιγμές στο Holidays In The Sun punk festival '99. What's his name? Oi! Oi! Oi!







Dead Can Dance, Cantara, ήχοι Θεσσαλονίκης, από το Παλλάς, από τις 40 Εκκλησιές.



Ηπειρώτικο κλαρίνο και βιολί να παίζουν μοιρολόι και κάτι αρχέγονο να ξυπνάει μέσα μου (τα γονίδια να φταίνε;). Ποια τζαζ...




Leonard Cohen, I'm Your Man, Ικαρία,'93, από το Κασμίρ στην βεράντα-ταράτσα του Swing, ανατολή, αυτό το τραγούδι να παίζει πριν πάμε για ύπνο. (σημ. δείτε το ωραίο συνοδευτικό καναδέζικο φιλμάκι)



Λοιπόν να μετρήσω, 1-2-3...21 μέχρι τώρα (!), κάηκα; (σας είχα προειδοποιήσει όμως, έτσι;)
Ρίχτε και καμμιά ματιά στο ρημαδοτζουκμποξ άμα θέτε. Εγώ δε θα ονοματήσω συνεχιστές για το παιχνίδι, όμως αν σας άνοιξε η όρεξη, πάρτε σκυτάλη!

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008

Heart(s) in Athens

Ένα μήνα μετά από την τελευταία ανάρτηση, αθετώντας την υπόσχεσή μου ότι θα γράψω κάτι πιο θετικό για τα Χριστούγεννα (επειδή όμως πάντα είναι Χριστούγεννα, δείτε την υπέροχη ανάρτηση-δώρο της betty), έχοντας πάρει σβάρνα τα αεροδρόμια, μπουκώσει σοκολατάκια luxemburg (ή κάπως έτσι) στη Ζυρίχη, κουβαλήσει ακανέ (άκα!-ναι!) σε σφραγισμένες συσκευασίες ασφαλείας (γιατί μπορεί εκεί που κάθεσαι άκαπνος και βαριέσαι τι ζωή σου μέχρι να έρθει το κονσερβοκούτι που περνάει για αεροπλάνο, μπορεί λέει να σου 'ρθει να μετατρέψεις τα λουκούμια σου σε εκρηκτικούς μηχανισμούς και να κάνεις αεροπειρατεία με αιτήματα όπως να μην ξανακούσεις ποτέ στη ζωή σου για την 34χρονη ή 35χρονη ή για το παιδί του Πασχάλη), έχοντας χάσει μια τεντούρα (σνιφ! κλαψ!) κι ένα κουτί λουκουμάκια (όλες οι γεύσεις) κάπου στην πορεία (ποοού;), έχοντας ξεκολλήσει από τους ιντερνετικούς μου εθισμούς αλλά έχοντας αποτύχει να κάνω το ίδιο με αυτούς στη ζάχαρη και το λίπος, με τα γυαλιά ηλίου που φορούσα για να μπορώ να κοιτάω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Συντάγματος (τι λιακάδα καθημερινή ήταν αυτή!), προσπαθώντας να πείσω τους πάντες πως ό-χ-ι δεν κάνει κρύο, τι να πουν στη Σιβηρία δηλαδή αν γκρινιάζουμε με +17 και λιακάδα, κι έχοντας παγιώσει το συμπέρασμα ότι τα ισλί είναι δη όνλυ γουέι, όταν μιλάμε για μελομακάρονα, ξαναπερνάω από τούτη δω τη γειτονιά και χαιρετώ, κι εύχομαι καλή χρονιά, δύναμη, φώτιση, ολιγάρκεια, χαρά στη λύπη, ψυχική γαλήνη, αγάπη.
Και μιλώντας γι' αγάπη, τι heart θα ήμουν αν δεν κόλλαγα με την Υπαίθρια Έκθεση Hearts in Athens?
Η έκθεση αυτή (Hearts in the World) έρχεται για πρώτη φορά στην Ευρώπη, με την Αθήνα να είναι η καλωσορίζουσα πόλη.

Αντιγράφω: "Περισσότερες από 60 καρδιές, σε μεγάλο μέγεθος, φιλοτεχνημένες από διακεκριμένους αλλά και ανερχόμενους νέους καλλιτέχνες, καθώς επίσης και από σημαντικές προσωπικότητες της πόλης, θα εκτεθούν σε επιλεγμένα, πολυσύχναστα σημεία της Αθήνας τους πρώτους μήνες του 2008"

"Η Hearts in Athens, αποτελεί την πρώτη Διεθνή Εκθεση Τέχνης της Hearts in the World, μιας σημαντικής Υπαίθριας διοργάνωσης, που στην τελική της φάση υποστηρίζει τους σκοπούς της ένωσης φιλανθρωπικών σωματείων, «ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ», προσφέροντάς τους το 50% των εισπράξεων της δημοπρασίας." Ζηλέυω που this heart won't be in Athens (παρηγοριέμαι με το όνειρο ότι μια μέρα θα είμαι, με τη φωτογραφική συλλογή μου hearts on the road), ελπίζω εσείς να τις χαρείτε, να τις φωτογραφήσετε, να μου τις στείλετε. Σας αφήνω με την καρδιά της ομάδας...φανοποιών (με τίτλο "μετά το ατύχημα", ρουμπώνουν όσους δεν νομίζαμε ότι ένας φανοποιός μπορεί να είναι και ποιητής), και μερικές ακόμα από τις καρδιές που θα χτυπήσουν στην καρδιά της πόλης, τικ-τακ, τικ-τακ που λέει κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη...