..για το νεκρό 15χρονο παιδί, για το φονιά του, για τους δικούς τους, για μια "ευρωπαϊκή πρωτεύουσα" στολισμένη και φανταχτερή και "χριστουγεννιάτικη", λίκνο, ακόμα, και για πόσο ακόμα άραγε, της αστυνομοτρομοκρατίας. Οι μαύρες καρδιές είναι τρομακτικές κι επικίνδυνες, όχι τα μαύρα ρούχα, και μόνο με μαύρη καρδιά στρέφεις όπλο ενάντια στον αδερφό σου. Όχι πια άλλους Μιχάληδες, όχι άλλους Αλέξανδρους νεκρούς στα πεζοδρόμια.. Όταν θα είμαι εκεί σε λίγες μέρες, δε θα ξέρω πού να πατήσω..
Η φωνή μου είναι μικρή κι αδύναμη και χάνεται στην οχλαγωγία, δε θέλω να γίνει οργή κι εκδίκηση, κι αυτές αδύναμες είναι, ας γίνει λοιπόν προσευχή. Μόλις χτες άκουγα πως η προσευχή, η ελπίδα, είναι επαναστατικές, γιατί δείχνουν ότι δεν πιστεύουμε στην επικράτηση του κατεστημένου.. Επανάσταση λοιπόν, απ'αυτή που έχει μέσα της Ανάσταση...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
γένοιτο...αμην...
όλα από μέσα μας ξεκινάνε, όλες οι επαναστάσεις. όταν πούμε μέσα μας πειστικά "φτάνει πια" τότε ίσως αρχίσει σιγά-σιγά ν' αλλάζει κάτι.
Με ανακουφίζει κάπως, που το ανακινείς το θέμα, Χεαρτ, εγώ πάγωσα, μόνο δυο φωτογραφίες ανέβασα στα δικά μου και ίσα ίσα 10 λέξεις για το συναίσθημά μου. Τα ζω -βλέπεις- από (πολύ) κοντά και είμαι σοκαρισμένη. Είχα πάει το Σ/Κ στην Υδρα (καλεσμένη σε σπίτι φίλων), έβγαλα υπέροχες φωτογραφίες για να τις μοιραστώ μαζί σας, όμως που καρδιά. Εχω κολήσει στις ειδήσεις και στις εικόνες βίας που είδα με τα μάτια μου γυρίζοντας σπίτι χθες βράδυ (και τώρα πρέπει να φύγω να πάω στη δουλειά μου αλλά δεν μπορώ, συνεχίζω να είμαι κάτω άπό το πάπλωμα με το λαπτοπ αγκαλιά). Αφόρητος ο κυνισμός, η ανικανότητα και ο μηδενισμός που μας χτυπάνε βάναυσα από αριστερά και δεξιά. Πότε και πώς θα γλυτώσουμε άραγε από όλα αυτά; Πότε θα το πούμε αυτό το "φτάνει πια" όλοι μαζί;
Ευχαριστώ που το διατύπωσες και για μένα γιατί εγώ δεν είχα λόγια...
Θλίψη βαθιά για την εφηβική ψυχή που εφυγε τόσο άδικα κι απάνθρωπα, οργή και αηδία για όλους τους τρομοκρατικούς, πλαστικούς και μίζερους υπανθρώπους που διαφεντεύουν τις ζωές μας μέσα απ' τα γυάλινα κλουβιά τους. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν έμπρακτα δεν αλλάξουμε στάση μέσα μας και έξω μας. Εύχομαι αυτή η τραγική δολοφονία να βρει λύτρωση από την έστω και μικρή αλλαγή στις συνειδησεις μας. Η λέξη "κουράγιο" ακούγεται πολύ ρηχή στην αναντικατάστατη απώλεια της οικογένειας του Αλέξανδρου...
Μπραβο κοριτσι μου που εκανες αναρτηση για το παιδακι!
Τι να πει κανεις ...
.........
Πόνος και οργή!
Και τα δικά μου παιδιά πηγαίνουν τακτικά και στην πλατεία και στις παρυφές των Εξαρχείων,είναι στέκι φοιτητών,της νεολαίας γενικά.
σε ευχαριστώ πραγματικά που είπες όλα όσα δεν έβρισκα λόγια να πω...
αμήν...
Δημοσίευση σχολίου