και σας αγαπώ

Στα γεγονότα του '86 ήμουν μαθήτρια. Τα "αγγλικά" μου ήταν πίσω από τη Νομική. Θυμάμαι καλά την τρομακτική και εξωπραγματική ατμόσφαιρα, την αίσθηση έκπληξης ανάμικτη με απορία, φόβο, αδρεναλίνη, λύπη, τα γκλομπ να χτυπάνε πάνω στις ασπίδες για εκφοβισμό, τα δακρυγόνα, τα φλεγόμενα οδοφράγματα και τα ουρλιαχτά καθώς όσοι ήταν παρόντες τρέχανε να κρυφτούν όπου βρούνε σε κάθε ντου. Δεν πίστευα στα μάτια μου, πόλεμος μου φαινόταν. Και ήταν. Σκεφτόμουν πόσο θα φοβούνται, και οι μεν και οι δε. Πόσο άσχημο και παράλογο και λυπητερό ήταν όλο αυτό, ήθελα να βάλω τα κλάματα και να πάω να τους αγκαλιάσω όλους, έναν-έναν, σαν μαμά, σαν αδερφή, να τους παρηγορήσω, κι ας ήμουν εγώ το παιδί, να τους πω σταματήστε κι όλα θα πάνε καλά, φτάνει να σταματήσετε..

22 χρόνια αργότερα, τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για τα τότε επεισόδια, ακούγονται σα να τα είπε σήμερα, τι κρίμα:

"είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας μοιάζουν...θα έρθει μια δεδομένη στιγμή που κι εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους και θα καταδιωχτούμε, και θα έχουμε το παρελθόν ότι ανεχθήκαμε τις καταδιώξεις των ανθρώπων που δε μας μοιάζουν, άρα κι εμείς σωστά θα καταδιωχτούμε, μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού, δεν κινδυνεύουμε απ'αυτούς που δε μας μοιάζουν, κινδυνεύουμε απ' αυτούς που μας περιφρουρούνε και καταδιώκουνε αυτούς που δε μας μοιάζουν" πηγή

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης άρθρο του ίδιου (απ' όπου έκλεψα και τον τίτλο του ποστ) που δημοσιεύτηκε τότε στο περιοδικό Τέταρτο, σε αναδημοσίευσή του, εδώ