Η έλλειψη αγάπης είναι αρρώστια δική μας

[...] Love is all we have, the only way that each can help the other [...]-- Quote by Euripides (Greek playwright, c. 480-406 BC)
photo by Ricky David
Rome, Italy (May, 2008)

clopy-paste από το Ζωντανό Ιστολόγιο, ένα απόσπασμα του εξαιρετικού άρθρου του Γ. Μπάρλα:

"Κανείς μας λοιπόν δεν πρόκειται να διαφωνήσει ότι η αγάπη προς τον πλησίον είναι κάτι καλό [...] Όταν όμως αυτός ο πλησίον πάρει ξαφνικά σάρκα και οστά τότε τα πράγματα για την αγάπη δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Όταν στον πλησίον δώσουμε ένα όνομα συγκεκριμένο, το δικό του όνομα, ή το όνομα της χώρας απ’ όπου προέρχεται, τότε βλέπουμε ότι η καρδιά μας αντιστέκεται, το δε μυαλό μας, που μέχρι τότε μας πληροφορούσε ότι είναι καλό πράγμα η αγάπη, ψάχνει να βρει επιχειρήματα για το πώς θα αποφύγουμε την αγάπη και τη βοήθεια. Τότε θα μας πει ότι αυτός που χρειάζεται να αγαπάμε ή να βοηθήσουμε είναι εχθρός μας, κάποτε μας έκανε εκείνο ή το άλλο, θα μας πει ότι αυτός είναι ξένος και επιβουλεύεται την πατρίδα μας, θα μας πει ότι οφείλουμε να αγαπάμε την πατρίδα μας και την ιδιαιτερότητά μας μόνο όταν είναι να στρέψουμε τα νώτα μας στον ξένο, ενώ κατά τα άλλα στην καθημερινή μας ζωή ούτε καμιά ιδιαίτερη αγάπη τρέφουμε για τους συμπατριώτες μας και την χώρα μας ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτερότητα που επιθυμούμε να διαφυλάξουμε ή να καλλιεργήσουμε. Βλέπουμε επομένως ότι η αρρώστια της φύσης μας έγκειται στο εξής: ενώ αρχικά γνωρίζουμε ποιο είναι το καλό, όταν είναι να το εφαρμόσουμε η καρδιά μας αντιστέκεται, ενώ το μυαλό τότε την ακολουθεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει και λογικά την άρνησή της να κάνει το καλό."

Όλοι μας λοιπόν θεωρητικολογούμε, καλοί μου άνθρωποι, στην πράξη όμως, πόσο βιάζουμε τον εαυτό μας; να ξεβολευτεί; να θυσιάσει κάτι; να αγαπήσει το μη αξιαγάπητο; να μην κατακρίνει τον αξιοκατάκριτο; Δύσκολο, ε; Αξίζει όμως να ζούμε χωρίς αυτά; Υπάρχει καλύτερος λόγος, από αυτά; Καλούμαστε..