Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε...

Ψέμματα. Τίποτα καλό δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο εξελίσσεται, αλλάζει ίσως μορφή, αλλά παραμένει στον πυρήνα του το ίδιο. Μήπως το ψωμί δεν εμπεριέχει το στάρι από το οποίο ξεκίνησε; Τι κι αν δεν αναγνωρίζεται πλέον καθόλου ως στάρι, είναι ακόμα εκεί. Και τα πράσινα σταροχώραφα που κυλιόμασταν όταν είμασταν πιτσιρίκια ήταν όμορφα, και το σταρένιο ψωμί στο τραπέζι είναι όμορφο. Το αξέχαστο ταξίδι που πήγαμε, οι διακοπές που κάναμε, βρίσκονται ακόμα εδώ, σαν νέο κομμάτι του εαυτού μας, γιατί τον διαμόρφωσαν σ'αυτό που είναι τώρα, χωρίς αυτά δεν θα ήταν ακριβώς ο ίδιος. Το λουλούδι που μαράθηκε, το φρούτο που σάπισε, ο σπόρος που έδωσε, όλα μοιράζονται το ίδιο DNA. Και το παιδί που είμασταν κάποτε είναι ακόμα εδώ, κομμάτι του ενήλικου πια εαυτού μας, τι κι αν δε το βλέπουμε πάντα όταν κοιτάμε μια καινούρια μας φωτογραφία, εδώ είναι, (αγαπημένο κόλλημα: να παρατηρώ κοιλαράδες πολιτικούς, γεροντάκια με μπαστούνι και τραγιάσκα, το μπαμπά, τη μαμά, και να τους φαντάζομαι πιτσιρίκια. Δοκιμάστε το με κάποιον που δε χωνεύετε).

Ακούμε (πάλι)