Γράμμα (disillusioned Αθηναίου μεσοαστού) στον Άη-Βασίλη

Ο αγαπητός φίλος Π.... μου προώθησε το παρακάτω "γράμμα". Το παραθέτω γιατί φαντάζομαι ότι περιλαμβάνει σκέψεις πολλών από μας:

"Aγαπητέ Άγιε Bασίλη, πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.
Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Xριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμα». Kαι όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μια και συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γα**ω και τις πορτιέρησες Mις Tσιμπ***ι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση. Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο."

Εγώ θέλω να προσθέσω: it doesn't have to be this way! Ας μην γκρινιάζουμε μόνο (για αρχή καλή είναι η γκρίνια, αλλά ανώφελη αν μένουμε μόνο σ'αυτή), ας κάνουμε κάτι για όσα δε μας αρέσουν. Ιδέες στο επόμενο ποστ.

Ζητούνται συνεργοί

"Συν Αθηνά και χείρα κίνει" έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, "
-"Άγιε Νικόλα βόηθα με
-Κούνα κι εσύ το χέρι σου" έλεγαν οι παππούδες μας.
"God can heal a broken heart but He has to have all the pieces" λέει η λεζάντα της φωτογραφίας.
Τη λέξη συνεργία (=συνεργός=συν+έργον) την έχουμε συνηθίσει πια σε αρνητικά συμφραζόμενα, όπως "συνεργός εγκλήματος", ίσως επειδή περιτριγυριζόμαστε από κακά μαντάτα κι όχι καλά. Το δελτίο ειδήσεων έπρεπε να μετονομαστεί σε "δελτίο κακών ειδήσεων", μπας και προλάβουμε τη παραφθορά της λέξης "είδηση". Παρασύρθηκα όμως, επιστρέφω σε μερικές από τις χρήσεις της λέξης συνεργία: Στην ιατρική αναφέρεται στην συνεργασία οργάνων του σώματος για την επιτέλεση μιας ορισμένης λειτουργίας . Στη θρησκεία αναφέρεται στη συνεργασία της θείας χάριτος και της ανθρώπινης ελευθερίας. Στη φαρμακολογία (συμβατική ή "εναλλακτική"), στα βότανα, στα αιθέρια έλαια κλπ, στο πώς διάφορες ουσίες αλληλεπιδρούν και ενισχύουν τη μεμονωμένη τους δράση (είτε θεραπευτική είτε ως παρενέργεια). Παρομοίως στην τοξικολογία. Ο όρος απαντάται επίσης αναφορικά με επιχειρήσεις, κομπιούτερ, μάρκετινγκ κλπ. Το αντίθετο της συνεργίας είναι ο ανταγωνισμός. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ότι οι αρχές λειτουργίας της κοινωνίας μας, τόσο σε εργασιακό επίπεδο (σχολείο, πανελλήνιες , ΙΚΥ, ΑΣΕΠ, κτλ κτλ) όσο και σε ψυχαγωγικό (ριάλιτι, διαγωνισμοί, σπορ) βασίζονται πολύ περισσότερο στον ανταγωνισμό παρά στη συνεργία των μελών της. Τι εξαντλητικό Θεέ μου... Και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι αρχές λειτουργίας της κοινωνίας, γίνονται παιδεία, γίνονται βιώματα, γίνονται συνήθεια, γίνονται κληροδότημα για την επόμενη γενιά, κι ύστερα απορούμε γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη, γιατί δεν νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας , γιατί είμαστε εγωκεντρικοί. Αφού όλους αντιπάλους τους έχουν κάνει. Που θα μας πάρουν "τη θέση, τη δουλειά, το βραβείο, την κληρονομιά, το πρωτοσέλιδο, το μπεστ σέλερ, τη τη μπουκιά από στόμα, το πρωτάθλημα, τα πρωτεία, τα μόρια", ο εξαντλητικός κατάλογος είναι μακρύς. Γι αυτό δε φτάνει να τα βάζουμε με αυτούς που φταίνε. Δεν φτάνει να ζητάμε βοήθεια και μετά να περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού. Πρέπει να είμαστε ενεργοί συνεργοί σ' όποιο έργο της ζωής μας θέλουμε να πραγματοποιηθεί, yo! Βάζω λοιπόν μικρή αγγελία: "ζητούνται συνεργοί, πληροφορίες εντός".

ΥΓ: Άγιε Βασίλη κάνε παιχνίδι, I've been an aweful good girl:

ει - δικές ανάγκες...

Η φίλη Ε.. μου έστειλε σε slideshow μια ωραία ιστορία, αφιέρωμα "για τη μέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες". Θα αντιγράψω την ιστορία πιο κάτω, πρώτα όμως θέλω να πω ότι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε τις ει - δικές μας ανάγκες, όλοι είμαστε ραγισμένοι, όλοι είμαστε ατελείς, κι αν χωριζόμαστε στους "κανονικούς" και στους "ειδικούς" είναι μόνο γιατί βολεύει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, έναν συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης του κόσμου και των πραγμάτων, που δεν είναι όμως ο μόνος τρόπος, κάθε άλλο, κάθε άλλο..

Η ιστορία:

"Μια γριά Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, το καθένα κρεμασμένο στις άκρες ενός κονταριού που στήριζε στο λαιμό της. Το ένα δοχείο είχε μια ρωγμή, ενώ το άλλο ήταν τέλειο και πάντα μετέφερε όλη την ποσότητα νερού στο τέλος μιας μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι , ενώ το ραγισμένο δοχείο έφθανε μόλις μισογεμάτο.
Για δύο ολόκληρα χρόνια αυτό συνέβαινε καθημερινά, η γριά κουβαλούσε μόνο ένα και μισό δοχεία γεμάτα με νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ήταν υπερήφανο για τα κατορθώματά του, εξυπηρετώντας απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Όμως το ραγισμένο δοχείο ντρεπόταν για τη δική του ατέλεια και ήταν δυστυχισμένο που μπορούσε να καταφέρει μόνο τα μισά από αυτά για τα οποία ήταν φτιαγμένο. Ύστερα από δύο χρόνια μιας κατάστασης που φαινόταν να είναι τίποτα άλλο από μια πικρή αποτυχία, μία μέρα αποφάσισε να μιλήσει στην γριά δίπλα στο ρυάκι.
«Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
«Γιατί;», ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;».
«Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο μισό φορτίο εξαιτίας αυτής της ρωγμής στο πλευρό μου κι εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ» είπε το δοχείο.
Η γριά χαμογέλασε: «Καθώς θα γυρίζουμε στο σπίτι θα ήθελα να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια κατά μήκος του μονοπατιού».
Όταν έφτασαν στο σπίτι η γριά είπε:«Παρατήρησες ότι υπήρχαν λουλούδια μόνο από το δική σου πλευρά κατά μήκος του μονοπατιού, αλλά όχι από τη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους λουλουδιών στη δική σου πλευρά και κάθε μέρα καθώς βαδίζαμε επιστρέφοντας από το ρυάκι εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα λουλούδια και στολίζω το τραπέζι μου. Αν εσύ δεν ήσουν έτσι ακριβώς όπως είσαι αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητά της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν όμως να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια κι ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν τη γριά τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλλίτερος"

Να προσθέσω το αυτονόητο, ότι και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει πρώτα να βρούμε τα καλά στις ατέλειές μας, αντί να νιώθουμε μειονεκτικά και να μεμψιμοιρούμε. Και έπειτα να σκεφτούμε ότι αν διαθέταμε όλο το χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται για να τσαντιστούμε με τους γύρω μας, να τους θάψουμε, να σκεφτούμε το χειρότερο για κάτι στραβό που έκαναν, ή για το πώς είναι, δε μπορεί, κάτι καλό θα τους βρούμε.

ΥΓ: Απορίες μου: τέτοιες ιστορίες κυκλοφορούν πάντα με το μοτίβο του στυλ "μια γριά κινέζα", "ένας γέρος ινδός", κλπ. Άραγε η σοφία ήταν πλεονέκτημα μια άλλης εποχής και χαρακτηρηστικό της Ανατολής; Τι λέει αυτό για τους νέους της Δύσης; Έχουμε αντικαταστήσει τη σοφία με την τεχνογνωσία σήμερα;

Με εξαντλεί...

...η τυραννία


των συνηθειών μου,


και των προσδοκιών μου.

I'll be your mirror

"Mirroring in simplest form is copying what someone else is doing while communicating with them"

Το "καθρέφτισμα" αυτό μπορεί να περιλαμβάνει χειρονομίες, κινήσεις, στάση σώματος, μυικές συσπάσεις, εκφράσεις, τόνο, κίνηση ματιών, αναπνοή, τέμπο, προφορά, στάση, επιλογή λέξεων, μεταφορές, και γενικά ο,τιδήποτε χρησιμοποιούμε ως μέσο επικοινωνίας. Ο "κατοπτρισμός" (δεν ξέρω αν αυτή είναι η "επίσημη" μετάφραση στα ελληνικά) γίνεται πολύ φυσικά, καθώς δυο άνθρωποι συζητούν, με ήχους, χαμόγελα, συνοφρυώματα του ενός προς τον άλλο. Αν ο ένας συνομιλητής χρησιμοποιήσει π.χ. μια μεταφορά, ο άλλος κατά πάσα πιθανότητα θα ανταποδώσει με παρόμοιο τρόπο. Ένας χορός επικοινωνίας δηλαδή, είτε με τη γλώσσα του σώματος είτε με τις λέξεις, όπου το ζευγάρι των χορευτών-συνομιλητών αλληλοκαθρεφτίζονται, πετυχαίνοντας έτσι μεγαλύτερη αρμονία (rapport). Έχει παρατηρηθεί ότι η ταύτιση σωματικής ή γλωσσικής έκφρασης κάνει τους συνομιλητές πιο φιλικούς τον ένα προς τον άλλο. Ψυχολογικά αυτό ίσως να εξηγείται με τον τρόπο που αναγνωρίζουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι οι εραστές (και οι άνθρωποι, και τα ζώα) επιδεικνύουν αυτή την συμπεριφορά (επίσης γνωστή και ως matching ή pacing) με σκοπό να έλξουν το ταίρι τους, ή ακόμα, άνθρωποι που γνωρίζονται καλά ή μοιράζονται ενδιαφέροντα, συμπάθεια κλπ. μια που έτσι εκφράζουν rapport (αμοιβαία συμπάθεια ή έλξη, συνάφεια, ταύτιση), affinity (σχέση, έλξη, συγγένεια, συνάφεια, συμπάθεια), empathy (συναισθηματική ταύτιση, κατανόηση, συμπάθεια, συμμερισμό), αυξάνουν τον συγχρονισμό τους (αυτό που λέμε: εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος), με αποτέλεσμα την ομαλότερη επικοινωνία. Τα παιδιά μιμούνται τους γονείς , μια που αυτοί είναι τα μοντέλα-πρότυπα, αυτό που "θέλουν να γίνουν", μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία και να τους αντικαταστήσουν με τον Μέρυλιν Μάνσον (σόρυ, είμαι επιρρεασμένη από τα μανσονάκια που είδα σήμερα:) Ίσως αυτό να δείχνει ότι είναι λάθος να θεωρούμε αυτή την εφηβική συμπεριφορά απλά σαν "μιμητισμό", σαν "μαϊμούδισμα" και έλλειψη προσωπικότητας, ίσως θα πρέπει να την δούμε σαν "καθρέφτισμα", την (ακόμα άτσαλη κι ανεπεξέργαστη ίσως) προσπάθεια του νεαρού ατόμου να επιδείξει συνάφεια, συγγένεια, με το άτομο το οποίο θαυμάζει, αντικαθρεφτίζοντας την ομιλία του, τη συμπεριφορά του, ακόμα και την εμφάνισή του (ίσως μια που, απουσία της φυσικής οντότητας του ατόμου αυτού μπροστά του εκείνη την στιγμή, πρέπει να το αναπαράγει ο ίδιος). Το mirroring λοιπόν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας κοινωνικής συναναστροφής, και η συνειδητή γνώση της διαδικασίας του είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την καλή έκβαση μιας κουβέντας. Το μοντέλο διαπροσωπικής επικοινωνίας και ψυχοθεραπείας NPL (neurolinguistic programming) προωθεί το mirroring ως επικοινωνιακή τεχνική με σκοπό την βελτίωση των σχέσεων και τών...πωλήσεων (οι συμφωνίες κλείνουν ευκολότερα όταν κερδίζουμε τον συνομιλητή μας). Το πόσο μας επηρρεάζει το mirroring είναι φανερό όταν κάποιος το χρησιμοποιήσει για να μας κοροϊδέψει, επαναλαμβάνοντας τις κινήσεις ή τα λόγια μας, κάτι που από μικρή ηλικία αντιλαμβανόμαστε πόσο ενοχλεί τον άλλο. Άλλες φορές πάλι, από υπέρμετρο ενθουσιασμό, στην προσπάθεια να δείξουμε συμπάθεια και θαυμασμό, μπορούμε να προκαλέσουμε δυσφορία στο "αντικείμενο του θαυμασμού" μας, "αντανακλώντας" τα λόγια τους. Το επιτυχημένο mirroring λοιπόν έχει έναν βασικό κανόνα, όπως και πολλά άλλα πράγματα σ'αυτή τη ζωή. Να μην γίνεται συνειδητά αντιληπτό.

Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://www.work911.com/communication/skillsmirroring.htm
http://www.dummies.com/WileyCDA/Section/id-280172.html
http://nlp.neurolinguistic.info/nlp_mirroring.html


Ακούμε: (αντί για το ομότιτλο του ποστ, από Velvet Underground, που δεν έπαιζε). Διαβάζουμε: Μίχαελ Έντε, Ο Καθρέφτης Μες Τον Καθρέφτη

Σύντροφε!

Λίγη ετυμολογία: σύντροφος = συν + τρέφω.
Σύντροφος λοιπόν σημαίνει αυτός με τον οποίον τρώμε μαζί, τρέφουμε ο ένας τον άλλο και τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλο. Τροφοδοτούμε το σώμα, την ψυχή και το μυαλό. Τροφή για το σώμα, το καλό φαγητό, το φτιαγμένο με φροντίδα κι αγάπη, τροφή και το άγγιγμα. Τροφή για την ψυχή η αγάπη, τροφή για το μυαλό, ό,τι το πλατύνει. Η ισορροπία των τριών είναι το καλύτερο φάρμακο κατά της παχυσαρκίας, της κατάθλιψης και της στενομυαλιάς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι γιορτάζουμε συντρώγοντας και κρυβόμαστε από τους άλλους αν είμαστε βουλιμικοί ή ανορεξικοί.
Ας συντροφέψουμε κάποιον λοιπόν σ'αυτή τη ζωογόνο δραστηριότητα...
(Αφιερωμένο στους real συν+τρόφους των Κυριακών και των virtual συν+τροφισσών του hungry for life)

Ακούμε

Lunachic

Update: ευγενική χορηγία του φίλου Π... διαβάζουμε: η σονάτα του σεληνόφωτος κι ακούμε! (click on "request download link" και μετά "download file")


Αν ήξερα το κόλπο θα έβγαζα τη δική μου φωτογραφία της απίστευτης, απογευματινής (4μμ αλλά παρόλα αυτά λυκόφως εδώ) πανσελήνου πάνω από το ποτάμι. Οι προσπάθειές μου στο παρελθόν μια σκέτη αποτυχία, καμμία σχέση η φωτεινή κουκίδα της φωτογραφίας που έβγαζα, με το χολυγουντιανό υπερθέαμα που αντίκρυζα. Έτσι ούτε καν δοκίμασα σήμερα, αφέθηκα μόνο να κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό καθώς γύριζα σπίτι, προσπαθώντας με την άκρη του ματιού μου να μην πέσω πάνω στους περαστικούς που αδιαφορούσαν επι το πλείστον για την υπερπαραγωγή που εκτυλίσσοταν χωρίς καθόλου τακτ μπροστά τους, αν και ήθελα να τρέξω καταπάνω τους, να τους τραβήξω από το μανίκι και να τους φωνάξω κοίτα! Σκέφτηκα ότι μάλλον θα μ' έπαιρναν για σεληνιασμένη, φεγγαροπαρμένη, φεγγαροχτυπημένη -άδικο δε θα 'χαν- κι έτσι δεν το 'κανα, συνέχισα το δρόμο μου για το σπίτι, που, με την ευκαιρία, βρίσκεται στην οδό σελήνης ή οδό τρέλλας, όπως το δει κανείς, έτσι κι αλλιώς πάντα μαζί τα έβαζαν αυτά τα δυό, από αρχαιοτάτων χρόνων, κάτι θα ξεραν, δίπλα στον ποταμό του φεγγαριού, ή της τρέλλας, χμ, δεν τη γλυτώνω μου φαίνεται...

Ακούμε κάτι φεγγαρίσιο:

Sticks and stones

(art by quint buchholz)

Θυμάμαι μια παροιμία που είχα διαβάσει στην παιδική μου εγκυκλοπαίδεια της Αντιγόνης Μεταξά: η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει, και πάσχιζα να καταλάβω τι σημαίνει. Δεν άργησα. Μεγαλώνοντας είχα πολλές ευκαιρίες να ανακαλύψω την αλήθεια της ρήσης. Η εδώ εκδοχή είναι sticks and stones may break my bones and words can hurt too. Το γλωσσικό ξυλοκόπημα, ο μεταφορικός λιθοβολισμός, , ακόμα κι αν λέμε και πιστεύουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, μας επηρεάζει υποσυνείδητα. Διάβασα πρόσφατα για ένα πείραμα που έκανε ο ψυχολόγος John Bargh, όπου ομάδες ατόμων έπρεπε να βάλουν κάποιες λέξεις στη σειρά για να φτιάξουν προτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν ότι ήταν ο σκοπός του πειράματος. Στην πραγματικότητα, κάθε γκρουπ λέξεων εμπεριείχε μια λέξη που έχει να κάνει με διαφορετικές καταστάσεις, πχ επιθετικότητα, υπομονή (διαφορετικές για κάθε γκρουπ) κλπ. κι αυτό που καταγράφοταν ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι συμμετέχοντες ήταν πριν το πείραμα και πώς ήταν μετά. Παρατηρήθηκε ότι τα διαφορετικά γκρουπ συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά, πριν και μετά, ανάλογα με το τι είχαν διαβάσει. Ίσως να μη χρειάζεστε καν τα αποτελέσματα ψυχολογικών πειραμάτων για να γνωρίζετε τι αποτέλεσμα έχουν τα λόγια κάποιου, έστω κι άγνωστου πάνω σας. Βέβαια, αυτό δεν πρόκειται ν'αλλάξει ποτέ, έτσι; Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι κάνουν και τι λένε οι άλλοι. Άρα άδικα θα χολοσκάσουμε αν προσπαθήσουμε να τους ελέγξουμε, ή να τους ζητήσουμε τον λόγο. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς, τόσο σαν πομποί όσο και σαν δέκτες. H αγγλίδα μυθιστοριογράφος George Eliot, είπε, και πολύ μ'αρέσει: "What do we live for, if not to make life less difficult for each other?" Όταν ανοίγω το στόμα μου, να προσέχω τι θα πω, δεν ξέρω τι ζημιά, έστω κι ακούσια, μπορεί να προκαλέσει ο λόγος μου, δεν ξέρω ποιος ακούει, ειδικά αν κρίνω και κατακρίνω κι επικρίνω και σχολιάζω, ακόμα κι αν πιστεύω ότι το κάνω κεκαλυμμένα ή πίσω από την πλάτη του "στόχου" μου, δεν ξέρω σίγουρα ότι δεν με ακούει ή ότι δεν θα ακούσει κάποια στιγμή, δεν ξέρω τι κακό κάνω ακόμα και στον επιλεγμένο μου ακροατή, πώς του βαραίνω τη ψυχή, πώς τον κάνω συνένοχο. Ακόμα κι αν είμαι σίγουρη ότι τα σχόλιά μου έχουν βάση, αφήνω τόσα απέξω, τόσα είναι αυτά που δεν ξέρω για το άτομο για το οποίο μιλάω, οι συνθήκες, τα κίνητρα, το πώς το γιατί, τα δικαιολογητικά που μπορεί να έχει, τόσα μα τόσα. Αν δεν έχω κάτι καλό να πω, καλύτερα να σωπάσω.
Σαν δέκτης τώρα, τι μπορώ να κάνω; Ένας άλλος συγγραφέας, ο Les Brown, είπε: "Other people's opinion of you does not have to become your reality." Καταλαβαίνω ότι η ισορροπία μπορεί να είναι λεπτή ανάμεσα στην χοντρόπετση, αλλαζονική, εγωκεντρική αδιαφορία για τα λόγια των άλλων, και την ήρεμη αποδοχή ότι μπορεί κάποιος, για τον οποιονδήποτε δικό του λόγο, να εκφράσει, πολλές φορές άγαρμπα, άδικα, άσχημα, τη γνώμη του για μένα, ακόμα κι αν δε του το ζήτησα, και να μη το αφήσω αυτό να με αναλώσει, να εισβάλλει στο είναι μου και να αποικήσει εκεί και να σκάβει πληγή μέρα νύχτα. Και πολλές φορές, όπως με όλα τα δύσκολα, μπορούμε να μάθουμε και κάτι. Η Γερόντισσα Γαβριηλία ονόμασε την κυρία που της φέρθηκε με αγένεια σαν την καλύτερη δασκάλα ζωής. Ίσως να απέχουμε πολύ ακόμα από μια τέτοια αντιμετώπιση και στάση ζωής, αλλά μολαταύτα ξέρουμε πόσο πονάει το not letting go και πόσο καλύτερα, πόσο ασύγκριτα καλύτερα, νιώθουμε όταν το αφήνουμε να περάσει, σαν τη βροχή που θα μας μουσκέψει αλλά μετά θα στεγνώσουμε πάλι, σαν τη φωτιά που θα μας κάψει αλλά μετά θα γιάνει η πληγή, φτάνει να μη τη σκαλίζουμε, φτάνει να την αφήσουμε να επουλωθεί, γιατί την έχουμε αυτή την ικανότητα. Κι αν μείνει ουλή, ας μας θυμίζει, όχι το κακό που μας έκαναν, αλλά τη δύναμη που είχαμε για να το ξεπεράσουμε.

Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε...

Ψέμματα. Τίποτα καλό δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο εξελίσσεται, αλλάζει ίσως μορφή, αλλά παραμένει στον πυρήνα του το ίδιο. Μήπως το ψωμί δεν εμπεριέχει το στάρι από το οποίο ξεκίνησε; Τι κι αν δεν αναγνωρίζεται πλέον καθόλου ως στάρι, είναι ακόμα εκεί. Και τα πράσινα σταροχώραφα που κυλιόμασταν όταν είμασταν πιτσιρίκια ήταν όμορφα, και το σταρένιο ψωμί στο τραπέζι είναι όμορφο. Το αξέχαστο ταξίδι που πήγαμε, οι διακοπές που κάναμε, βρίσκονται ακόμα εδώ, σαν νέο κομμάτι του εαυτού μας, γιατί τον διαμόρφωσαν σ'αυτό που είναι τώρα, χωρίς αυτά δεν θα ήταν ακριβώς ο ίδιος. Το λουλούδι που μαράθηκε, το φρούτο που σάπισε, ο σπόρος που έδωσε, όλα μοιράζονται το ίδιο DNA. Και το παιδί που είμασταν κάποτε είναι ακόμα εδώ, κομμάτι του ενήλικου πια εαυτού μας, τι κι αν δε το βλέπουμε πάντα όταν κοιτάμε μια καινούρια μας φωτογραφία, εδώ είναι, (αγαπημένο κόλλημα: να παρατηρώ κοιλαράδες πολιτικούς, γεροντάκια με μπαστούνι και τραγιάσκα, το μπαμπά, τη μαμά, και να τους φαντάζομαι πιτσιρίκια. Δοκιμάστε το με κάποιον που δε χωνεύετε).

Ακούμε (πάλι)

Most terrifying video you'll ever see...

...είναι ο τίτλος του έξυπνου βιντεακίου που ίσως έχετε ή δεν έχετε δει...

Δρόμοι Ζωής

Μπαζάρ κι άλλα ενδιαφέροντα! Διαβάστε εδώ, αλλά συμμετάσχετε κιόλας, λέει! (ευχαριστώ Αθήναιος, που γίνατε αφορμή να το ανακαλύψω:)

17 Νοεμβρίου σήμερα και θυμόμαστε...

... εκτός από τα θύματα του Πολυτεχνείου, τον Jeff Buckley, μοναχογιό του Tim Buckley, που αν δεν είχε πνιγεί πριν από 10 χρόνια, θα γιόρταζε σήμερα τα 40α γενέθλιά του. Περίεργη που είναι η ζωή... Πατέρας και γιός, και οι δύο υπέροχοι και ταλαντούχοι τραγουδιστές, κι οι δυο πέθαναν νέοι (28 και 30 αντίστοιχα) και οι δύο με τρόπους που είθισται να περιγράφονται ως άδικοι. Διαβάστε περισσότερα εδώ κι εδώ.

Ακούμε Τιμ εδώ:
και Τζεφ εδώ:
(περισσότερα τραγούδια στο jukebox δεξιά)

The Iron-y Age (part 2)

Στη γειτονιά μου έχω ένα κάστρο. Ναι, ξέρω, ακούγεται λίγο σουρεάλ αυτή η πρόταση, αλλά παρακάτω γίνεται ακόμα περισσότερο. Σ' αυτό το ωραίο, με τον δικό του τρόπο, κτίσμα, έρχονται οι γιαπωνέζοι (και λοιποί) τουρίστες, για τουρ και φωτογραφίες. Το καστράκι όμως εκτός από τουριστική ατραξιόν είναι και -εν ενεργεία- φυλακή. Ναι, φυλακή. Ψειρού. Στενή. Μπουζού. Μπουντρούμι. Από τη μια πόρτα μπαίνουν με συνοδεία δεσμοφύλακα, από την άλλη με συνοδεία ξεναγού. Το μισό είναι φυλάκα και το άλλο μισό μουσειακό έκθεμα. Κάθε φορά που περνάω το κοιτάζω και σκέφτομαι τον τοίχο που χωρίζει τους δυο κόσμους εκείνη τη στιγμή, την ψυχολογία του έγκλειστου από τη μια, του περιηγητή από την άλλη, ένας τοίχος μόνο ανάμεσά τους, τα διαφορετικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει η όψη του ίδιου πράγματος σε δύο ανθρώπους, κλικ-κλικ της φωτογραφικής από τη μια, σύγκρυο από την άλλη. One man's meat is another man's poison, one man's museum is another man's prison...

Ακούμε ένα μπλουζ της φυλακής:

Πεζή πραγματικότητα

Πεζή = (επίρρημα): με τα πόδια.
πραγματικότητα = αυτή η στιγμή που διαβάζεις αυτό το πράγμα).
Κυκλοφορώ πεζή και προσπαθώ να αντιλαμβάνομαι και να αφομοιώνω τα πράγματα γύρω μου, ορατά και αόρατα, κραυγαλέα και δυσδιάκριτα, ό,τι αποτελεί κάθε φορά την πραγματικότητά μου. Με κάνει να νιώθω καλά (όταν κοιτάω τα παπούτσια μου και πέφτω πάνω στους περαστικούς είναι κακό σημάδι). Όσο μονότονη και επαναλαμβανόμενη κι αν είναι η καθημερινή μας διαδρομή, τόσο μοναδική είναι ταυτόχρονα, η
πραγματικότητα του τώρα δεν είναι η ίδια με το τι είδα χτες, κι ούτε θα ξανάρθει, γι' αυτό ας σταθώ μια στιγμή, ας επιβραδύνω έστω, κι ας ρουφήξω μια λεπτομέρεια εδώ, μια ασημαντότητα εκεί, πριν στροβιλιστούν, ποδοπατηθούν, αλλάξουν, εξαϋλωθούν, στην επόμενη ριπή του φθινοπωρινού αέρα. Δάσκαλος μου ο ποιητής:

What is this life if, full of care,

We have no time to stand and stare.

No time to stand beneath the boughs

And stare as long as sheep or cows.

No time to see, when woods we pass,

Where squirrels hide their nuts in grass.

No time to see, in broad daylight,

Streams full of stars, like skies at night.

No time to turn at Beauty's glance,

And watch her feet, how they can dance.

No time to wait till her mouth can

Enrich that smile her eyes began.

A poor life this if, full of care,

We have no time to stand and stare.

("Leisure", by Wm. Henry Davies)

Ο Wm. Henry Davies (1871-1940) θεωρείται ο ποιητής των αλητών. Γεννημένος στο Newport της Ουαλίας, ο Davies πήγε στην Αμερική κι έζησε ως αλήτης και τυχοδιώκτης (μέχρι και το ίδιο του το πόδι έχασε προσπαθώντας να λαθρεπιβιβαστεί σ'ένα τρένο). Επέστρεψε στην Αγγλία όπου συνέχισε να ζει στο δρόμο, τυχοδιωκτικά. Έγραφε πάντα ποίηση, και κάποια στιγμή αποφάσισε να εκδώσει βιβλίο με δικά του έξοδα, πράγμα που έκανε με κάποια λίγα λεφτά που μάζεψε στην επαιτεία (σκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα προσπεράσετε έναν ζητιάνο) . Ένα αντίγραφο αυτής της πρώτης του δουλειάς, A Soul's Destroyer, έπεσε στα χέρια του George Bernard Shaw, κι από εκεί ξεκίνησε η ανακάλυψη του Davies (εγώ τον ανακάλυψα ακούγοντας το πιο πάνω ποίημα σε τηλεοπτική διαφήμηση για ασφάλειες ζωής ή για τράπεζα (ευτυχώς δε θυμάμαι ακριβώς!), ω, η ειρωνεία, we're living in the Iron-y Age!)

The sidewalks are full of love's lonely children, the sidewalks are full of love's ugly children,the end, που είπε κι ένας άλλος ποιητής...

Anytime, anyplace, anywhere

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας μας θυμίζει σήμερα: "Νομίζω, προς όλους είμαι οφειλέτης. Και δεν το νομίζω μόνο. Είμαι". "Είμεθα μέλη αλλήλων" ... ευσπλαχνία, συμπόνια... δεν μπορεί, και σήμερα θα 'χουμε την ευκαιρία να δείξουμε κάπου πόνο ψυχής... "δροσερόν καταβαίνει χαράς, ελέου φύσημα "(Α. Κάλβος) - "στου Θεού μας το έλεος γυρτοί" (Κ. Παλαμάς) - "Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί έλεηθήσονται" (Ματθαίου, ε' 7) Καλή εβδομάδα.
ΥΓ. στη φώτο ο αγγλικός ουρανός προχτές, not bad...
ΥΓ2: έχουμε και καινούριο γκατζετάκι παρακαλώ, με μουσικούλα, για βάλτε το coo coo bird, ή το littlest birds ή το when doves cry, έτσι, για να 'μαστε ασορτί :)

Άγγελοι, Αρχάγγελοι

Ή Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουρανίων αγγελικών Ταγμάτων... "Τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων...φρουρούντες ημάς ...Τείχισον ημάς Αγίοις Σου Αγγέλοις ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και οδηγούμενοι..."
Χρόνια Πολλά αδερφούλα... Ο Φύλακας Άγγελός σου, οι Άγιοι Άγγελοι πάντα μαζί σου... μαζί μας...

Άσ' το γαλακτομπούρεκο και πιάσε μια τσεριμόγια!

Είναι σπάνια (και ποσοτικά και ποιοτικά) πια η συγκίνηση κι ενθουσιασμός που μπορεί να προκαλέσει η ανακάλυψη μιας καινούριας γεύσης. Όσο νόστιμο κι αν είναι κάτι, μας θυμίζει κάτι άλλο, το συγκρίνουμε με κάτι άλλο, και ποτέ δε θα φτάσει, κι ακόμα περισσότερο, δεν θα ξεπεράσει, την αγαπημένη εκδοχή της παιδικής μας ανάμνησης.

Η δική μου Προυστική μαντλέν είναι τα κεφτεδάκια. Δώστε μου τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια, αυτά που θα με κάνουν να αναφωνήσω "υπέροχα" , δεν θα έχουν την ίδια χαρά όμως με αυτά που τρώγαμε μετά το μπανιάρισμα του Σαββάτου, τίγκα στο δυόσμο, λίγο πριν αρχίσει η ελληνική ταινία του σαββατόβραδου με την Καρέζη ή τη Βουγιουκλάκη, μαζί με πατάτες που είχαν τηγανιστεί μετά τα εν λόγω κεφτεδάκια έτσι ώστε να έχουν πάρει κι αυτές τη γεύση τους.

Η χαρά μου λοιπόν ήταν μεγάλη όταν πρόσφατα πρωτοέφαγα κάτι που δεν είχα να το συγκρίνω με τίποτα από τα παλιά, κάτι καινούριο και απίστευτα νόστιμο, μια τσεριμόγια!

Η cherimoya (Annona cherimola) είναι φρούτο ιθαγενές του Περού και του Εκουαδόρ αλλά καλλιεργείται και στην Ευρώπη (Ισπανία). Ο Mark Twain το αποκαλούσε "η νοστιμιά η ίδια ". Είναι σαρκώδες και μαλακό, γλυκό και υπόξινο, με υπόλευκη σάρκα, σαν κρέμα (γαλακτομπούρεκου!), γι' αυτό και η αγγλική του επωνυμία, custard apple. Η γεύση του είναι ένα κράμα αρώματος ανανά, μάνγκο, φράουλας, αχλαδιού, παπάγιας, μήλου και τσιχλόφουσκας μπιγκ μπαμπλ! Στα Γαλλικά λέγεται Anone, στα Ισπανικά Chirimoya, και στα Ιταλικά Annone. Κόψτε το στη μέση και φάτε το με το κουταλάκι, όπως ένα μπωλ κρέμας, φτύνοντας όμως τα μάυρα, γυαλιστερά, σαν πολύτιμα πετράδια κουκούτσια του. Κι αν σας φαίνονται πολύ όμορφα για να τα πετάξετε, κρατήστε τα, θα κάνουν παρέα με τα δικά μου!

Rio de Janeiro - φωτογραφίες που κόβουν την ανάσα

Δείτε ένα μίνι slide show του Rio de Janeiro ακούγοντας ένα τραγούδι γλύκα. Καλό ταξίδι (εγώ πάω να ετοιμάσω βαλίτσα...)

(ευχαριστώ Κ.. :) και http://www.zerrenner.fot.br/)

Ακίνδυνη, άφθονη, πηγαία, ελπιδοφόρα και ανεμπόδιστη μέρα...

Ανακάλυψα ότι σήμερα γιορτάζουν οι Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδοφόρος, Ανεμπόδιστος , Αγάπιος , Καρτέριος και Ωκεανός. WOW! που λένε και οι αγγλοσάξονες. Τι ονόματα!

Να είναι Πηγαία η Αγάπη μας, Ακίνδυνα τα βήματά μας, Άφθονη η Καρτερία μας , ένας Ωκεανός οι Ελπίδες μας. Ανεμπόδιστη να είναι η αποφασιστικότητα και η επιμονή μας στην στενή οδό της καθημερινότητάς μας.

Ακούμε Iggy Pop σήμερα: http://www.youtube.com/watch?v=sG2Vj86B2hg

Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν

Ανάργυροι σημαίνει αχρημάτιστοι. Οι Άγιοι αυτοί "σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. " (http://www.pigizois.net/index2.htm) .

Σήμερα λοιπόν νομίζω ότι γιορτάζουν, όχι μόνο όσοι φέρουν το όνομα των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, αλλά όλοι όσοι βρίσκονται από την Ηλεία μέχρι το Νταρφούρ (http://www.mdmgreece.gr/), ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο, ενώ θα μπορούσαν να πλουτίζουν κάνοντας λιποαναρροφήσεις στο Κολωνάκι. Όλοι όσοι δεν ζητάνε φακελάκι προκειμένου να σώσουν τον άνθρωπο που αγαπάς, και σέβονται τη ζωή και την αξιοπρέπειά του, κι ας είναι ηλικιωμένος.

Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν από τους Αγίους, ήθελαν να τους ευχαριστήσουν: "Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν "Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμης και η ισχύς τω Θεώ ημών". Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ' 12.. ". Κι άλλο μάθημα: φιλανθρωπία χωρίς διαφήμιση.

Εγώ θα προσθέσω ότι θεραπευτικές ικανότητες δεν έχουν μόνο οι γιατροί αλλά όλοι μας. Κι ενώ δεν μας διαφεύγει η φιλαργυρία κάποιων άτιμων, ξεχνάμε, ή τσιγκουνευόμαστε αυτά που μπορούμε εμείς να προσφέρουμε: ένα χαμόγελο, ένα παρήγορο άγγιγμα, μια φιλική, ζεστή ματιά στο πρεζάκι που λέει ψέμματα στον ηλεκτρικό, τον οβολό μας, από το υστέρημα, έναν καλό λόγο, μία επίσκεψη, λίγο ψωμί στο αδέσποτο της γειτονιάς, ένα θέλημα, η λίστα είναι πολύ μεγάλη, όσο μεγάλη είναι και η δική μας, προσωπική ευθύνη.

καρκινοσπιτόγατος

Αυτή, (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;) είμαι εγώ. Με το που πιάσανε οι ψύχρες, τα πρωτοβρόχια (αν και εδώ είναι μάλλον συνεχοβρόχια, αλλά λέμε τώρα), το σουρούπωμα από τις πέντε (ειδικά μετά την αλλαγή της ώρας είναι επίσημο πια), τα πορτοκαλοκόκκινα σκηνικά σε γη και ουρανό, μ' έπιασε και μένα: αγοράζω χρυσάνθεμα για το βάζο.

Φέρνω το έξω μέσα: βελανίδια, κουκουνάρια, μανιτάρια, γκυ (ή μήπως είναι ου; θα σας γελάσω), φλοιούς, ξερόφυλλα και τ' ανακατεύω με μήλα, αχλάδια και μανταρίνια στο καλάθι που μέχρι πρότεινος κοίμιζε ανανάδες.

Σιγοβράζω ξερά φρούτα (βερύκοκα, σύκα, χουρμάδες, δαμάσκηνα) με μήλα κι αχλάδια, με ξύλα κανέλας και γαρύφαλλα και πορτοκαλόφλουδα, ή με εσάνς αμύγδαλου (πάει εξαίσια με τα βερύκοκα) για πιο αμαρέττο καταστάσεις, ή με Pimm's Winter για λίγο kick. Καρφώνω γαρύφαλλα (μοσχοκάρφια) σε πορτοκάλια για να γίνουν αρωματικά pomander. Αλλάζω τη φωτογραφία του desktop από παραλία σε δάσος. Φτιάχνω τσάι honey-lemon-ginger (τρίβω φρέσκια ρίζα τζίντζερ και σκεπάζω με βραστό νερό, αφήνω 5 λεπτά, ανακατεύω με μπόλικο μέλι και φρεσκοστιμμένο χυμό λεμονιού και πίνω αυτό το θεσπέσιο γλυκοξινοπιπεράτο νέκταρ). Προσπαθώ να μη φτιάξω τις 37 παραλλαγές μηλόπιτας και pumpkin pie που θέλω. Ή το pear and ginger cake. Τουλάχιστον όχι κάθε μέρα! Κρύβω στα καλοριφέρ μπαμπάκια ποτισμένα με αιθέρια έλαι μανταρινιού και κανέλας. Μπορεί να είμαι καβουρόπαιδο του καλοκαιριού και της θάλασσας, αλλά δεν θα αφήσω τον χειμώνα να πάει χαμένος. Χιόνια πολλά!

these are a few of my favourite things

Τσαγκαροδευτέρα και λίγο μιούζικαλ μας χρειάζεται (και με την αφορμή της μαγισσοπρόσκλησης, και για τη Στ... που της άρεσε όταν ήταν μικρή (είδες τι θυμάμαι?)

Raindrops on roses and whiskers on kittens
Bright copper kettles and warm woolen mittens
Brown paper packages tied up with strings
These are a few of my favorite things
Cream colored ponies and crisp apple streudels
Doorbells and sleigh bells and schnitzel with noodles
Wild geese that fly with the moon on their wings
These are a few of my favorite things
Girls in white dresses with blue satin sashes
Snowflakes that stay on my nose and eyelashes
Silver white winters that melt into springs
These are a few of my favorite things
When the dog bites When the bee stings
When I'm feeling sad I simply remember my favorite things
And then I don't feel so bad

Ακούμε, τι άλλο; (είδες που λέω την αλήθεια ότι δεν μπορώ να διαλέγω?)
http://www.youtube.com/watch?v=LUno0WNot5U
http://www.youtube.com/watch?v=3KdqC-4UxTw
http://www.youtube.com/watch?v=2XwM9ohIo4A
http://www.youtube.com/watch?v=-YCqzLfRhbQ

Φθινοπωρινή βόλτα, Lake District

χωρίς λόγια...