ει - δικές ανάγκες...

Η φίλη Ε.. μου έστειλε σε slideshow μια ωραία ιστορία, αφιέρωμα "για τη μέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες". Θα αντιγράψω την ιστορία πιο κάτω, πρώτα όμως θέλω να πω ότι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε τις ει - δικές μας ανάγκες, όλοι είμαστε ραγισμένοι, όλοι είμαστε ατελείς, κι αν χωριζόμαστε στους "κανονικούς" και στους "ειδικούς" είναι μόνο γιατί βολεύει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, έναν συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης του κόσμου και των πραγμάτων, που δεν είναι όμως ο μόνος τρόπος, κάθε άλλο, κάθε άλλο..

Η ιστορία:

"Μια γριά Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, το καθένα κρεμασμένο στις άκρες ενός κονταριού που στήριζε στο λαιμό της. Το ένα δοχείο είχε μια ρωγμή, ενώ το άλλο ήταν τέλειο και πάντα μετέφερε όλη την ποσότητα νερού στο τέλος μιας μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι , ενώ το ραγισμένο δοχείο έφθανε μόλις μισογεμάτο.
Για δύο ολόκληρα χρόνια αυτό συνέβαινε καθημερινά, η γριά κουβαλούσε μόνο ένα και μισό δοχεία γεμάτα με νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ήταν υπερήφανο για τα κατορθώματά του, εξυπηρετώντας απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Όμως το ραγισμένο δοχείο ντρεπόταν για τη δική του ατέλεια και ήταν δυστυχισμένο που μπορούσε να καταφέρει μόνο τα μισά από αυτά για τα οποία ήταν φτιαγμένο. Ύστερα από δύο χρόνια μιας κατάστασης που φαινόταν να είναι τίποτα άλλο από μια πικρή αποτυχία, μία μέρα αποφάσισε να μιλήσει στην γριά δίπλα στο ρυάκι.
«Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
«Γιατί;», ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;».
«Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο μισό φορτίο εξαιτίας αυτής της ρωγμής στο πλευρό μου κι εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ» είπε το δοχείο.
Η γριά χαμογέλασε: «Καθώς θα γυρίζουμε στο σπίτι θα ήθελα να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια κατά μήκος του μονοπατιού».
Όταν έφτασαν στο σπίτι η γριά είπε:«Παρατήρησες ότι υπήρχαν λουλούδια μόνο από το δική σου πλευρά κατά μήκος του μονοπατιού, αλλά όχι από τη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους λουλουδιών στη δική σου πλευρά και κάθε μέρα καθώς βαδίζαμε επιστρέφοντας από το ρυάκι εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα λουλούδια και στολίζω το τραπέζι μου. Αν εσύ δεν ήσουν έτσι ακριβώς όπως είσαι αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητά της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν όμως να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια κι ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν τη γριά τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλλίτερος"

Να προσθέσω το αυτονόητο, ότι και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει πρώτα να βρούμε τα καλά στις ατέλειές μας, αντί να νιώθουμε μειονεκτικά και να μεμψιμοιρούμε. Και έπειτα να σκεφτούμε ότι αν διαθέταμε όλο το χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται για να τσαντιστούμε με τους γύρω μας, να τους θάψουμε, να σκεφτούμε το χειρότερο για κάτι στραβό που έκαναν, ή για το πώς είναι, δε μπορεί, κάτι καλό θα τους βρούμε.

ΥΓ: Απορίες μου: τέτοιες ιστορίες κυκλοφορούν πάντα με το μοτίβο του στυλ "μια γριά κινέζα", "ένας γέρος ινδός", κλπ. Άραγε η σοφία ήταν πλεονέκτημα μια άλλης εποχής και χαρακτηρηστικό της Ανατολής; Τι λέει αυτό για τους νέους της Δύσης; Έχουμε αντικαταστήσει τη σοφία με την τεχνογνωσία σήμερα;