Ναρκισσισμοί

Daffodils, ασφόδελοι ή νάρκισσοι, είναι το λουλούδι σήμα κατατεθέν της περιοχής και σημάδι για μένα ότι έρχεται η άνοιξη, άσχετα αν ο καιρός είναι μουντός. Εδώ παραπάνω, στο Lake Distict , έγραψε ο Wordsworth το πιο γνωστό του ποίημα για τα daffodils. Κάθε χρόνο το εκρηκτικό κίτρινο χρώμα τους γεμίζει και τα δικά μου μάτια και καρδιά αισιοδοξία, κάθε χρόνο παίρνουν περίοπτη θέση και στο βάζο μου και με καλημερίζουν κάθε πρωί. Έτσι και φέτος, τα πρώτα daffodils μπήκαν στο σπίτι και τα αφιερώνω στην witch of daffodils :)
(Διαβάστε εδώ για την έρευνα που ισχυρίζεται ότι το φυτό βελτιώνει τη μνήμη και καταπολεμά την άνοια !μάγισσα φτιάξε ματζούνια :)

I Wandered Lonley As A Cloud -William Wordsworth
I wandered lonely as a cloud

That floats on high o'er vales and hills,

When all at once I saw a crowd,

A host, of golden daffodils;

Beside the lake, beneath the trees,

Fluttering and dancing in the breeze.
Continuous as the stars that shine

And twinkle on the milky way,

They stretched in never-ending line

Along the margin of a bay:

Ten thousand saw I at a glance,

Tossing their heads in sprightly dance.
The waves beside them danced;

but they Out-did the sparkling waves in glee:

A poet could not but be gay,In such a jocund company:

I gazed--and gazed--but little thought

What wealth the show to me had brought:
For oft, when on my couch I lie

In vacant or in pensive mood,

They flash upon that inward eye

Which is the bliss of solitude;

And then my heart with pleasure fills,

And dances with the daffodils.

ΛΗΘΗ
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής.
Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ‘ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση.
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει
α στάξει γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς που μέσα τους κοιμούνται,–
Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν–μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Λορέντζος Μαβίλης (Μάης 1896)