Η έλλειψη αγάπης είναι αρρώστια δική μας

[...] Love is all we have, the only way that each can help the other [...]-- Quote by Euripides (Greek playwright, c. 480-406 BC)
photo by Ricky David
Rome, Italy (May, 2008)

clopy-paste από το Ζωντανό Ιστολόγιο, ένα απόσπασμα του εξαιρετικού άρθρου του Γ. Μπάρλα:

"Κανείς μας λοιπόν δεν πρόκειται να διαφωνήσει ότι η αγάπη προς τον πλησίον είναι κάτι καλό [...] Όταν όμως αυτός ο πλησίον πάρει ξαφνικά σάρκα και οστά τότε τα πράγματα για την αγάπη δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Όταν στον πλησίον δώσουμε ένα όνομα συγκεκριμένο, το δικό του όνομα, ή το όνομα της χώρας απ’ όπου προέρχεται, τότε βλέπουμε ότι η καρδιά μας αντιστέκεται, το δε μυαλό μας, που μέχρι τότε μας πληροφορούσε ότι είναι καλό πράγμα η αγάπη, ψάχνει να βρει επιχειρήματα για το πώς θα αποφύγουμε την αγάπη και τη βοήθεια. Τότε θα μας πει ότι αυτός που χρειάζεται να αγαπάμε ή να βοηθήσουμε είναι εχθρός μας, κάποτε μας έκανε εκείνο ή το άλλο, θα μας πει ότι αυτός είναι ξένος και επιβουλεύεται την πατρίδα μας, θα μας πει ότι οφείλουμε να αγαπάμε την πατρίδα μας και την ιδιαιτερότητά μας μόνο όταν είναι να στρέψουμε τα νώτα μας στον ξένο, ενώ κατά τα άλλα στην καθημερινή μας ζωή ούτε καμιά ιδιαίτερη αγάπη τρέφουμε για τους συμπατριώτες μας και την χώρα μας ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτερότητα που επιθυμούμε να διαφυλάξουμε ή να καλλιεργήσουμε. Βλέπουμε επομένως ότι η αρρώστια της φύσης μας έγκειται στο εξής: ενώ αρχικά γνωρίζουμε ποιο είναι το καλό, όταν είναι να το εφαρμόσουμε η καρδιά μας αντιστέκεται, ενώ το μυαλό τότε την ακολουθεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει και λογικά την άρνησή της να κάνει το καλό."

Όλοι μας λοιπόν θεωρητικολογούμε, καλοί μου άνθρωποι, στην πράξη όμως, πόσο βιάζουμε τον εαυτό μας; να ξεβολευτεί; να θυσιάσει κάτι; να αγαπήσει το μη αξιαγάπητο; να μην κατακρίνει τον αξιοκατάκριτο; Δύσκολο, ε; Αξίζει όμως να ζούμε χωρίς αυτά; Υπάρχει καλύτερος λόγος, από αυτά; Καλούμαστε..

και σας αγαπώ

Στα γεγονότα του '86 ήμουν μαθήτρια. Τα "αγγλικά" μου ήταν πίσω από τη Νομική. Θυμάμαι καλά την τρομακτική και εξωπραγματική ατμόσφαιρα, την αίσθηση έκπληξης ανάμικτη με απορία, φόβο, αδρεναλίνη, λύπη, τα γκλομπ να χτυπάνε πάνω στις ασπίδες για εκφοβισμό, τα δακρυγόνα, τα φλεγόμενα οδοφράγματα και τα ουρλιαχτά καθώς όσοι ήταν παρόντες τρέχανε να κρυφτούν όπου βρούνε σε κάθε ντου. Δεν πίστευα στα μάτια μου, πόλεμος μου φαινόταν. Και ήταν. Σκεφτόμουν πόσο θα φοβούνται, και οι μεν και οι δε. Πόσο άσχημο και παράλογο και λυπητερό ήταν όλο αυτό, ήθελα να βάλω τα κλάματα και να πάω να τους αγκαλιάσω όλους, έναν-έναν, σαν μαμά, σαν αδερφή, να τους παρηγορήσω, κι ας ήμουν εγώ το παιδί, να τους πω σταματήστε κι όλα θα πάνε καλά, φτάνει να σταματήσετε..

22 χρόνια αργότερα, τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για τα τότε επεισόδια, ακούγονται σα να τα είπε σήμερα, τι κρίμα:

"είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας μοιάζουν...θα έρθει μια δεδομένη στιγμή που κι εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους και θα καταδιωχτούμε, και θα έχουμε το παρελθόν ότι ανεχθήκαμε τις καταδιώξεις των ανθρώπων που δε μας μοιάζουν, άρα κι εμείς σωστά θα καταδιωχτούμε, μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού, δεν κινδυνεύουμε απ'αυτούς που δε μας μοιάζουν, κινδυνεύουμε απ' αυτούς που μας περιφρουρούνε και καταδιώκουνε αυτούς που δε μας μοιάζουν" πηγή

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης άρθρο του ίδιου (απ' όπου έκλεψα και τον τίτλο του ποστ) που δημοσιεύτηκε τότε στο περιοδικό Τέταρτο, σε αναδημοσίευσή του, εδώ

πενθώ..

..για το νεκρό 15χρονο παιδί, για το φονιά του, για τους δικούς τους, για μια "ευρωπαϊκή πρωτεύουσα" στολισμένη και φανταχτερή και "χριστουγεννιάτικη", λίκνο, ακόμα, και για πόσο ακόμα άραγε, της αστυνομοτρομοκρατίας. Οι μαύρες καρδιές είναι τρομακτικές κι επικίνδυνες, όχι τα μαύρα ρούχα, και μόνο με μαύρη καρδιά στρέφεις όπλο ενάντια στον αδερφό σου. Όχι πια άλλους Μιχάληδες, όχι άλλους Αλέξανδρους νεκρούς στα πεζοδρόμια.. Όταν θα είμαι εκεί σε λίγες μέρες, δε θα ξέρω πού να πατήσω..
Η φωνή μου είναι μικρή κι αδύναμη και χάνεται στην οχλαγωγία, δε θέλω να γίνει οργή κι εκδίκηση, κι αυτές αδύναμες είναι, ας γίνει λοιπόν προσευχή. Μόλις χτες άκουγα πως η προσευχή, η ελπίδα, είναι επαναστατικές, γιατί δείχνουν ότι δεν πιστεύουμε στην επικράτηση του κατεστημένου.. Επανάσταση λοιπόν, απ'αυτή που έχει μέσα της Ανάσταση...

κρυστάλλινες μέρες

επιτέλους, έπεσε η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν..

κι ήρθε κι η ομίχλη, κι έγινε και η ορατότητα μηδέν..

κι όλα τα γνώριμα έγιναν ο κήπος του εγωιστή γίγαντα του Όσκαρ Ουάιλντ..

Χριστουγεννιάτικα στολίδια au naturel..

(μάγισσα λουκ, ροζεχιπιές:)

...και τα αόρατα έγιναν ορατά.

επιτραπέζια παιχνίδια

αυτή την εποχή, το έξω είναι τόσο όμορφο που το φέρνω μέσα:)

η τέχνη του πυρός

...χτες το βράδυ, φωτιά και νερό χόρευαν παρέα στον ουρανό...κάτι έλεγαν για έναν κύριο Guy Fawkes...

ο κόσμος ανάποδα

τα φαινόμενα απατούν, το νερό γίνεται ουρανός, τα φύλλα που επιπλέουν στην επιφάνειά του, πουλιά πετούμενα, ποια είναι η "καλή" και ποια η "ανάποδη", ποιο το "πάνω" και ποιο το "κάτω", ποιος είναι ο καθρέφτης και ποιος γυαλίζεται μέσα του, αχ ζαλίστηκα..

και να σου εμφανίζεται κι ο πύργος του παραμυθιού:

(σημ. : ό λ ε ς οι φωτο είναι αντανακλάσεις γυρισμένες ανάποδα)

Αααααα!...

...κάναμε μ' ένα στόμα όλοι οι περαστικοί. Το θαύμα έγινε μπροστά στα μάτια μας και κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, ίσως ένα ολόκληρο λεπτό, ο χρόνος δεν έχει σημασία στα θαύματα γιατί τον ξεχνάς. Άγνωστοι κοιταζόμασταν μεταξύ μας και χαμογελούσαμε σαν χαζοί ο ένας στον άλλο: "υπέροχο δεν είναι;" λες και χρειαζόμασταν επιβεβαίωση για να πιστέψουμε τόση ομορφιά. Σε λίγο το θαύμα έσβησε, η ομορφιά είναι πάντα φευγαλέα, μα από τα μάτια μόνο, όχι απ'την ψυχή, το χαμόγελο το κράτησα στην υπόλοιπη διαδρομή, μαζί και την ομορφιά που είχα την τύχη ν' αντικρύσω. Μια φτωχή προσπάθεια να την μοιραστώ:

Παραμυθένιος αυτό ο Οκτώβρης, ελπίζω κι ο Νοέμβρης να είναι το ίδιο μαγικός. Καλό μήνα!

VIEWS

Όπως μου το έστειλε η φίλη Αναστασία:

"Στις 15 Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, είναι η παγκόσμια ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού:
Το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθεια τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.
Δεν βλέπω, βλέπεις όμως εσύ: Θέλεις να με βοηθήσεις; Τότε, διάβασε τα παρακάτω και να ξέρεις πως αν κάτι θυμάσαι απ'αυτά όταν κάπου, κάποτε, τυχαία ή για κάποιο λόγο με συναντήσεις, θα με κάνεις να νιώσω άνετα, δίνοντας μου αυτό ακριβώς που χρειάζομαι.
Όταν με συναντήσεις μπορείς να με βοηθήσεις αν θυμηθείς τα παρακάτω:
1. Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να περπατάμε με ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας δείχνουν ή να ζητιανεύουμε.
2. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά τυφλός.. Μη με μεταχειρίζεσαι σαν παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω, δουλεύω, παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω», κάνω chat... όπως ΕΣΥ.
3. Πιο εύκολα θα περπατήσω μαζί σου, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο μου. Όμως, μη με πιάνεις από τον ώμο ή απ'το μπράτσο. άσε με να πιάσω εγώ το δικό σου μπράτσο: Έτσι θα νιώθω (=θα ξέρω) πότε σταματάς, πότε στρίβεις, πότε ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις..
4. Μη ρωτάς τον συνοδό μου: «Πώς τον λένε;», «Τι θέλει να ψωνίσει;», «Ποιο φαγητό του αρέσει;», «Που θέλει να πάει;», «Πώς γράφει και διαβάζει;», «Πώς μπορεί;»,. Ρώτησε εμένα, ξέρω και εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της φωνής σου, όπως μιλάς στους άλλους μίλα και σε εμένα.
5. Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ., τις μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου: βλέπω για μένα = αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι.
6. Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίσω ποιος είναι στην τάξη ή στο δωμάτιο μαζί μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Πες μου πως φεύγεις: με φέρνεις σε μεγάλη αμηχανία αν μ'αφήνεις να μιλάω με κάποιον που δεν είναι κοντά μου.
7. Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου που είναι η πόρτα στο δωμάτιο, το αποχωρητήριο, το παράθυρο κλπ. Και αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές, γιατί μπορώ να μην κάνω ζημιές.
8. Βοήθησε με διακριτικά στο τραπέζι και πες μου για το φαγητό στο πιάτο μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο μου σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού μου, π.χ «Το κρέας σου είναι στο Έξι». Κοίτα το ποτήρι μου να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι, για να το «δω» και εγώ όταν το χρειαστώ.
9. Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφος, φτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται διαβάζοντας/περιγράφοντας μου όσα δεν μπορώ να δω.
10. Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισε με στους καλεσμένους σου.
11. Ξέρω να συμπεριφέρομαι. Αν υστερώ σε κάτι βοήθησε με. Δε θέλω τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου! Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών. Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.
12. Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημα μου αλλά όχι μόνο γι'αυτό, γιατί για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες όπως και εσύ.
Δώσε τώρα άλλα δύο λεπτά απ'τον χρόνο σου και προώθησε αυτό το email στους γνωστούς σου, στους φίλους σου.
Σε δύο λεπτά, ενημερώνεις σωστά, για μια ζωή.
Για παραπάνω πληροφορίες, απορίες, σχόλια, κουβέντα, στείλε μου ένα email στο evavgoul@otenet.gr και πες μου, ό,τι θες. Μη διστάσεις, μη ντραπείς και ας μην γνωριζόμαστε. Αν μάθεις κάνεις την αρχή. Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Βαγγέλης Αυγουλάς
3oετής φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών,
Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS (Visually Impaired Education and Work Support)
Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών."

ταξιδιάρα ψυχή

Αντιγράφω την ανάρτηση της Κικής:

"Ο Δημήτρης Παρούσης, είναι έτοιμος να φύγει για άλλη μια φορά χωρίς οικονομικούς πόρους. Ας τον βοηθήσουμε με το βιβλίο του.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Παρουσίαση Βιβλίου
Το πρώτο βιβλίο μιας σειράς ταξιδιωτικών εμπειριών του δημοσιογράφου Δημήτρη Παρούση (www.godimitris.gr) που πραγματοποιεί εδώ και 930 μέρες το γύρο του κόσμου παρουσιάζεται την
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008 στις 6.45 το απόγευμα, στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, Ακαδημίας 23 (απέναντι από την ΕΣΗΕΑ).
Το πρώτο βιβλίο της σειράς «Πάρε ένα σάκο κι έλα…», από τις εκδόσεις «Λαγουδέρα», είναι αφιερωμένο στην Κούβα.
Το βιβλίο προλογίζουν:
- Ο Υφυπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Κασσίμης
- Ο Γενικός Διευθυντής του Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, Γιώργος Ταμπακόπουλος
- Ο Πρόεδρος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, Δημήτρης Μεσσίνης
- Ο Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος
- Ο Α' Αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρης Τσαλαπάτης
Στο βιβλίο γίνεται μια προσπάθεια αυθόρμητης καταγραφής της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στην Κούβα, μέσα από τη ματιά ενός δημοσιογράφου – ταξιδευτή και των συναισθημάτων του όπως τα έζησε στην περιπλάνησή του στην Κούβα. Παράλληλα δίνονται οι βασικότερες και πλέον χρήσιμες πληροφορίες για όποιον θελήσει να ταξιδέψει στο νησί του Κάστρο.
Επίσης στο βιβλίο περιλαμβάνεται η έρευνα για την καταγραφή του ελληνικού στοιχείου και των Ελλήνων που ζουν στην Κούβα.
Πρόκειται για μια εκδοτική προσπάθεια που συνδυάζει τον παλιό και τον σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας. Από τη μία τα κείμενα και από την άλλη η αμεσότητα του Ιντερνετ. Ένας αμφίδρομος τρόπος ενημέρωσης και ανάγνωσης. Ο αναγνώστης που θα ήθελε περισσότερες φωτογραφίες μπορεί να τις δει στο www.godimitris.gr . Μπορεί να επικοινωνήσει μαζί με τον Δημήτρη ή ακόμα και να ταξιδέψει μαζί του και να αποτελέσει τον «πρωταγωνιστή» στο επόμενο βιβλίο ή στην επόμενη ιστορία.
Στην εκδήλωση θα παρουσιαστούν 3 ιστορίες του βιβλίου σε βίντεο (4 λεπτών) ρεπορτάζ - ντοκιμαντέρ.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.godimitris.gr (το περιεχόμενό της είναι μεταφρασμένο σε 4 γλώσσες) και στην ιστοσελίδα www.lagoudera.com.gr Για άμεση επικοινωνία μπορείτε να καλέσετε στο 6973535011 (Δημήτρης Παρούσης) 6937303808 (Νίκος Ιορδανίδης, εκδότης) ή στο e-mail: godimitris@gmail.com"

Αντιγράφω την ανάρτηση της άλλης Κικής:

"10 Λεπτά Αναπνοής για τη ΓΗ
Σκοτάδι στον κόσμο
Στις 20 Oκτωβρίου του 2008 από 21:50 έως 22:00 ας σβήσουμε όλα τα φώτα, όλες τις ηλεκτρικές συσκευές, ας δώσουμε την ευκαιρία στον πλανήτη. Ας μπορέσει να «αναπνεύσει». Εάν η συμμετοχή είναι μαζική, η εξοικονόμηση ενέργειας μπορεί να είναι τεράστια. Μόνο 10 λεπτά, για να δούμε τι θα μπορούσε να συμβεί! Ναι, θα είμαστε για λίγα λεπτά στο σκοτάδι μόνο με το φως ενός κεριού να μας φωτίζει μόνο με την αναπνοή μας και την ανάσα που δίνουμε στον πλανήτη μας. Θυμηθείτε ότι η δύναμη είναι στην ενότητα. Πείτε το στους φίλους σας σε όποια χώρα κι αν μένουν.
Προωθήστε αυτό το μήνυμα!"

ch-ch-ch-changes

Φθινόπωρο κι όλα αλλάζουν, κάθε φορά που θυμάμαι να κοιτάξω, κάτι έχει αλλάξει, σαν το δέντρο απέναντι από το παραθυρό μου, κάθε μέρα κι άλλο συνολάκι, το κοκέτικο...

...κι ενώ ο ήλιος δύει από τη μια μεριά...


...η πανσέληνος ανατέλλει από την άλλη!

καράβι στο γρασίδι; ναι! αφού το νερό πάει κι έρχεται, το άστατο

..τοπία βουκολικά

...μικρό σπίτι στο λιβάδι

...τα φύλλα της σφενταμιάς γίνονται κατακόκκινα

...τα πεζοδρόμια αποκτούν γιρλάντες

... το φως βρίσκει καινούρια παιχνίδια να κάνει τα τσαλίμια του

τα μήλα είναι απαρά-μηλα:) και καμμιά φορά δωρεάν

..ακόμα και τα μαύρα πρόβατα ποζάρουν με χάρη

...και τα στρουμπουλά βατόμουρα από τους θάμνους καταλήγουν μαρμελάδα α λα ταμπλ