Στην ξενιτειά με Χάρη

Βάψαμε αυγά, πλάσαμε κουλούρια, βρήκαμε λουλούδια, στολίσαμε τον Επιτάφιο, την εκκλησία, φτιάξαμε τα πρόσφορα, φέραμε τα λευκά κεριά, φτιάξαμε λαμπάδες και τσουρέκια, μάθαμε να κάνουμε μαγειρίτσα, ετοιμάσαμε την εκκλησία, στήσαμε το εικονοστάσι, πήραμε τηλέφωνα και στείλαμε email, κουβαλήσαμε τα φαγητά για το τραπέζι, βρήκαμε κλειδιά, κανονίσαμε με τους σεκιούριτι του χώρου, απενεργοποιήσαμε συνεγερμούς φωτιάς για να μη βαράνε με το λιβάνι, μαρινάραμε κοψίδια, ανάψαμε κάρβουνα, πηγαινοφέραμε κόσμο με τα αυτοκίνητα, ράψαμε καλύματα για την αγία Τράπεζα, μεταφέραμε τραπέζια και καρέκλες, βάλαμε σκούπα, αλλάξαμε φυτιλάκι στο καντήλι, ανάψαμε λιβάνι, φορτώσαμε, ξεφορτώσαμε, συμπροσευχηθήκαμε, ευχηθήκαμε, γιορτάσαμε, χαρήκαμε... Δεν πήγαμε απλά εκκλησία, ε ί μ α σ τ α ν η εκκλησία. Δεν έχουμε εδώ μαμάδες, γιαγιάδες, θείες, γειτόνισσες, μπαμπάδες, παππούδες, θείους και γείτονες να τα κάνουν αντί για εμάς, όπως στην πατρίδα, όπου, πάμε δεν πάμε στην Γιορτή των Γιορτών, θα γίνει και χωρίς εμάς, που, και να βαρεθούμε και να παρακοιμηθούμε, θα ξυπνήσουμε και θα τα βρούμε έτοιμα. Εδώ, ή τα κάνουμε εμείς ή δεν γίνεται τίποτα, ή είμαστε παρόντες ή δεν συμβαίνει τίποτα. Ανήκουμε στο Πατριαρχείο της Αντιοχείας, "εκεί που οι μαθητές πρωτοαποκαλέστηκαν Χριστιανοί" (Πρ. 11:26). Κάπως έτσι φαντάζομαι τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, τις πρώτες εκκλησίες, τότε που η λέξη δεν σήμαινε το κτίριο, που δεν υπήρχε άλλωστε, όπως δεν υπάρχει και εδώ, αλλά την σύναξη των ανθρώπων. Και κάπως έτσι, τα ξένα γίνονται οικεία..
Όσο για το "εγγλέζικο σούβλισμα" (γεια σου Μ..!), δηλ. τη ψησταριά κάτω από στέγαστρο λόγω βροχής, ε, απ' ότι έμαθα, και στην Ελλάδα εγγλέζικο σούβλισμα έπαιξε:)