Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Γιαγιάδες

Is it just me, ή σκέφτονται κι άλλοι πώς θα είναι η επόμενη γενιά γιαγιάδων; Οι γιαγιαδοανησυχίες μου, περιλαμβάνουν επίσης σημειολογικές παρατηρήσεις ανάμεσα στις αγγλίδες και στις ελληνίδες γιαγιάδες. Εξηγώ:
Η αγγλίδα γιαγιά αρέσκεται σε σφιχτές περμανάντ αποχρώσεων ασημί, γαλάζιου ή μελιτζανί. Είναι συνήθως λεπτή έως πολύ λεπτή και αγαπά συνδιασμούς όπως τυρκουάζ παντελόνι-φούξια μπλούζα-λευκά σπορτίφ παπούτσια. Φορά κοσμήματα.
Η ελληνίδα γιαγιά είναι αποκλειστικά δύο μεγεθών: τεράστια και στρογγυλή ή ξερόκλαδο. Αγαπημένο χρώμα: μαύρο. Ενίοτε μπορεί να επιτρέψει σκούρο μπλε ή καφέ. Μαλλιά γκρίζα σε σφιχτό χαμηλό κότσο ή πλεξίδες τυλιγμένες στεφάνι κάτω από την τσεμπέρα.
Να εξηγήσω ότι μιλάω για την γενιά γιαγιάδων της γενιάς μου και κυρίως γιαγιάδες της ελληνικής επαρχίας. Πιστεύω ότι είναι η τελευταία γενιά ever με αυτό το λουκ. Οι φουρνιά γιαγιάδων των σημερινών παιδιών, εφήβων και μικροεικοσάρηδων έχει σαφώς διαφορετικό στυλ, κάπως ενδιάμεσο. Από τη μια γιατί το είδος "γιαγιά χωριού" τείνει να εκλείψει, με την γενική εγκατάλειψη των χωριών, από την άλλη τα έθιμα αλλάζουν, π.χ. το μαυροφόρεμα εφ' όρου ζωής δεν είναι απαράβατος θεσμός πια για μια γυναίκα (βλέπε π.χ. παλιές μανιάτισσες).
Δεν ξέρω πώς τα πράγματα θα επηρεάσουν την Βρετανία και πώς αυτό με τη σειρά του το λουκ των εδώ γιαγιάδων, ίσως με την επόμενη βασιλική γενιά (με τον Γουιλ και την Κέιτ) να εκλείψουν κι οι λαχανί-ροζ γιαγιάδες (κρίμα, θα μου λείψουν) που θαυμάζουν το dress sense της Ελισάβετ. Θα μου λείψει όμως σίγουρα η εικόνα της ξερακιανής μαυροφόρας γιαγιάς (γιατί από μακριά όλες θα μπορούσαν να είναι η δική σου γιαγιά) με την χαρακτηρηστική ντοπιολαλιά του τόπου της, την αμεσότητά της και το χαμόγελό της στον άγνωστο ("καλημέρα σας!") μια που στον δικό της κόσμο δεν υπάρχουν άγνωστοι..

24 σχόλια:

betty είπε...

H δική μου γιαγιά ήταν ενδιάμεσο ξερακιανής και στρουμπουλής, ούτε το ένα, ούτε το άλλο ακριβώς...κι είχε χαμηλό κότσο...Πόσο μου έχει λείψει το γλυκό της χαμόγελο...πότε θα την ξαναδώ στον ύπνο μου :) !!

heart n soul είπε...

betty με τη γιαγιά φαινόμενο, κι εμένα μου λείπουν οι γιαγιάδες μου

P@nos είπε...

m'arese polu kai auto to post:)
aax... as skeftoume kai ligo pio pera apo thn emfanish omws, giati ta eswterika xarakthristika kai h proswpikothta exoun megalh shmasia (bebaia h ekswterikh emfanish polles fores einai kathrefths eswterikhs "anhsuxias"). Tha kataferei h epomenh genia ellhnidwn giagiadwn kai pappoudwn na kataferoun auta pou kataferan oi dikes mas giagiades? Tha kataferoun na pianoun thn petra kai na thn stuboun? na megalwnoun oikogeneies mones tous otan o suzugos tous douleue se allh polh? (kai milame gia oikogeneies 5-6-7-8 paidiwn). Tha kataferoun na zumwnoun kathe prwi psomi gia ta paidia tous, na orgwnoun to xwrafi, na mageireuoun, na diabazoun ta paidia tous, na mazeuoun augoulakia ap tis kotes kai frouta ap ton khpo..? oi giagiades/pappoudes genika einai oroshma twn oikogeneiwn..kai auto to blepw egw ap tous giagiadopappoudes mou :)

heart n soul είπε...

τραβάγανε γερά ζόρια οι γυναίκες της επαρχίας, τόσα που ούτε να τα φανταστούμε, καταλάβουμε ή επιθυμίσουμε για μας θα μπορούσαμε. Και δεν ήταν πάντα ευτυχισμένες στους γάμους τους. Αλλά είχαν έντονη παρουσία στη ζωή της οικογένειας και των εγγονιών, ίσως όχι πάντα καλόδεχτη από γαμπρούς και νύφες αλλά πάντα από τα εγγόνια. Δεν ξέρω πόσο θα αλλάξουν τα πράγματα, αν οι γιαγιάδες εκλείψουν ως είδος (μια που λείπουν και τα εγγόνια), αν θα είναι σε οίκους και όχι με την λοιπή οικογένεια, αν θα είναι σαν την θεία Καραμέλα (της γνωστής σειράς) αντί να ζυμώνει και να πλέκει, δεν ξέρω, είδομεν..

EKT είπε...

Πολύ γλυκεία η περιγραφή των γιαγιάδων σου αγαπητή heart n'soul. Eυτυχισμένα τα παιδιά που έζησαν κοντά σε γιαγιάδες, τότε που το γήρας δεν ήταν ντροπή και βάρος και σε κάθε οικογένεια υπήρχε τουλάχιστον ένας παππούς ή μια γιαγιά. Εγώ πάντως που θα μπορούσα να είμαι γιαγιά, αλλά δεν είμαι, νοσταλγώ ακόμη τη γιαγιά μου, τη νόνα μου, όπως τις λένε στη πατρίδα μου, τις γιαγιάδες και που όμως εγώ, παιδί της πόλης, ποτέ δεν την είπα έτσι.

EKT είπε...

Ξέχασα να προσθέσω και κάτι άλλο ακόμη. Το σχόλιο σου ήρθε πολύ επίκαιρο. Την άλλη Δευτέρα κυκλοφορεί το καινούργιο μου βιβλίο 'Ο χορός των μυστικών" που έχει να κάνει και με γιαγιάδες και εγγονές...
Θα είμαι στο Λονδίνο μεταξύ 11.3-21.3 θα ήθελες να βρεθούμε αν είσαι εκεί;

Juanita La Quejica είπε...

Η γιαγιά μου είχε γεννηθεί την ίδια εποχή με την συγχωρεμένη την βασιλομήτορα της Αγγλίας και άντεξε περισσότερο από εκείνη της βασιλικής γενιάς, πέθανε στα 101. Θυμάμαι ότι της κάναμε πλάκα ότι θα μπορούσαν να είναι συμμαθήτριες και καλές φίλες...
Ήταν η κλασσική αγρότισσα, σχεδόν αγράμματη, με τα σκούρα φορέματα και το τσεμπέρι στα μαλλιά.
Το πνεύμα της το αναγνωρίσαμε αφού πέθανε ο παππούς, ή μάλλον από όταν εκείνος άρχισε να γερνάει. Εκεί φάνηκε ότι η ήσυχη δύναμη ήταν η γιαγιά και όχι ο φασαριόζος, δυναμικός και κοινωνικός άνδρας της. Παρά την αγραμματοσύνη της, πρόλαβε και μου έδωσε σπουδαίες συμβουλές για την ζωή, με μια σοφία βασισμένη στην ουσία των πραγμάτων, στο bottom line.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε ποτέ να συμβιώσουμε, προερχόμασταν από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Χάρηκα όμως πολύ που κατάφερα μετά την ενηλικίωσή μου να γνωριστούμε καλύτερα σε βάθος και να έρθουμε σε πραγματική επαφή.
Τυχερά τα παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον με ένα πιο ευρύ οικογενειακό ιστό από την πυρηνική οικογένεια, με παππούδες, θείους, ξαδέρφια, κουμπάρους.

heart n soul είπε...

EKT "νόνα" ε? "κυρά" στης μάνας μου το μανιατοχώρι, στην Ήπειρο, του πατέρα, δεν ξέρω δυστυχώς. Το βιβλίο σας θα το ψάξω, τι κρίμα που είμαι μακριά από το Λονδίνο για να δεχτώ την γλυκειά πρόσκλησή σας, θα ήταν τιμή μου!
Juanita πόσο μ'αρέσει που γράφουμε όλοι για τις γιαγιάδες μας, σ'ευχαριστώ! Πράγματι μεγάλη τύχη να τους ζήσεις και σαν παιδί και σαν μεγάλη, να δεθείς μαζί τους..

Juanita La Quejica είπε...

Είχα και μανιάτισσα γιαγιά, αλλά γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας της, φοβούμενος τις βεντέτες, μόλις έκανε τα πρώτα αγόρια τα μάζεψε και ήρθε στον Πειραιά, όπου απέκτησε και τις κόρες.
Οπότε είχε συνήθειες της Αθήνας η γιαγιά, Αρσακειάς βλέπεις... το άκρο αντίθετο της συμπεθέρας της, χαχα!

heart n soul είπε...

έλα βρε πατριώτισσα! φτηνά τη γλίτωσε η γιαγιά δηλαδή! μου κάνει εντύπωση που έγινε Αθηναία κι όχι πειραιώτισσα, καθώς ήταν οι παράδοση για τους μανιάτες. στην οικογένειά μας πάντως η βεντέτα έφτασε μέχρι τον προπάππου μου, δηλ. κι εγώ εδώ που τα λέμε, φτηνά τη γλίτωσα:)

witchofdaffodils είπε...

Προτείνω να γίνουμε new age γιαγιάδες με δερμάτινα και μηχανή υπολογίσιμων κυβικών. Ταυτόχρονα θα μαγειρεύουμε παραδοσιακά και θα διαβάζουμε παραμύθια, να'χoυν τα εγγονάκια να θυμούνται :)

heart n soul είπε...

κάπως έτσι τις βλέπω κι εγώ τις γιαγιάδες του μέλλοντος, ποστ-ποστ μόντερν:)

Μάγια είπε...

πολύ γλυκό ποστ, με έκανε να σκεφτώ τη γιαγιάκα μου που κοντεύουν δύο χρόνια που τη χάσαμε και μου λείπει όλο και παραπάνω.

η δική μου γιαγιά φορούσε κυρίως σκουρόχρωμα ρούχα, αλλά όχι πάντα. είχε κοντά σπαστά άσπρα μαλλιά, το ομορφότερο χαμόγελο και το πιο γάργαρο γέλιο. ήταν ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος...κάποια χρόνια πριν πεθάνει είχε ένα ατύχημα, είχε σπάσει χέρια, πόδια κλπ, έίχε μαυρίσει ολόκληρη από τις μελανιές και όταν την ρωτούσες "τι κάνεις γιαγιά;", απαντούσε "κάθε μέρα όλο και καλύτερα".

όταν είμασταν μικές μας έκανε ελληνικό καφέ αραιωμένο με νερό σε μεγάλα φλιτζάνια και κάναμε σ'αυτόν παπάρα.ήταν το μυστικό μας από τη μαμά. πόσο χαιρόμασταν! επίσης σε κάθε επίσκεψη φεύγαμε απαραίτητα με σοκοφρέτες (τρελαινόταν για σοκοφρέτες η γιαγιά) και χαρτζιλίκι (πολλές φορές το έκρυβε στην τσάντα μας για να το δούμε αφού έχουμε φύγει)

και πώς να μη θυμηθώ τις σπεσιαλιτέ της γιαγιάς. κοτόσουπα και παστίτσιο χωρίς κυμά, φρυγανισμένο ψωμί με λιωμένο κασέρι...αχ! :)

θα αναφέρω και τη θεία μου, που έχει την ηλικία γιαγιάς και που μας μεγάλωσε ουσιαστικά μαζί με τη γιαγιά μου. δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο την αγαπώ, την εκτιμώ και τη θαυμάω...περασε μια πολύ δύσκολη ζωή και ποτέ δε λύγισε και πάντα πρόσφερε αγάπη και όχι μόνο απόχερα. συγκλονιστισός άνθρωπος. έχω την τύχη να μπορώ να την αγκαλιάζω ακόμα και να τρώω τις πίτες της, τον τραχανά της, τα γλυκά του κουταλιού της και τόσα άλλα ωραία φτιαγμένα με πραγματική αγάπη...είμαι τυχερή που την έχω.

συγγνώμη για το σεντόνι, το θέμα βλέπετε..

υγ: οι ελβετίδες γιαγιάδες btw είναι συνήθως πολύ σικάτες. θα έφριταν στην αγγλία! :Ρ

heart n soul είπε...

με τσάκισε το σχόλιό σου μάγια..
"κάθε μέρα όλο και καλύτερα" ε? θα γίνει το νέο μου μάντρα, σ'ευχαριστώ..
σου 'χω ξαναπεί, τέτοια σεντόνια όσα θες:)

Sheena είπε...

Επειδή εκτος απο punk rocker (χε χε)είμαι και μερακλού,έχω να προτείνω σχετικά με το post σου ,το τραγούδι της Βιτάλη "Οι Μοναχικές Γιαγιάδες"!!!

heart n soul είπε...

sheena dear, επειδή κι εγώ στη συνομοταξία των μερακλούδων πανκ ρόκερ ανήκω αλλά δεν γνωρίζω το προτεινόμενο μερακλίδικο, θα το αναζητήσω πάραυτα! θενκς:)

heart n soul είπε...

οκ, το άκουσα και το θυμήθηκα τελικά, μπράβο sheena, μερακλίδικη επιλογή!:)

Μάγια είπε...

heart: :)

μια που πήρα φόρα ας συνεχίσω. η γιαγιάκα μου επίσης τα τελευταία χρόνια άρχισε να παίρνει σύνταξη ΟΓΑ (ένα γελοίο ποσό της τάξης των 70 ευρώ νομίζω). με αυτά τα λεφτά λοιπόν πλήρωνε τον λογαριασμό του ΟΤΕ και ένιωθε έτσι ότι μπορεί να μιλάει όσο θέλει στο τηλέφωνο χωρίς γκρίνια του παππού. ό,τι περίσσευε το μοίραζε στα εγγόνια. και έλεγε "έχω δικά μου λεφτά. νιώθω πλούσια"...

δεν ξέρω, αν έπρεπε να την περιγράψω με μία φράση θα ήταν ότι ήταν ένας άνθρωπος που πραγματικά έβρισκε χαρά στα πιο μικρά πράγματα και απολάμβανε τη ζωή και τις μικροχαρές της.

΄σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό σου το ποστ, με έκανε να σκεφτώ πολλά και να δω με άλλο μάτι κάποιες "δύσκολες" καταστάσεις που αντιμετωπίζω τελευταία. να 'σαι καλά

heart n soul είπε...

maya οι ευχαριστίες είναι αμοιβαίες, χωρίς καμμία προσπάθεια κολακίας και αβροφροσύνης. Άνθρωποι σαν τη γιαγιά σου κατέχουν, απλά και φυσικά, χαρίσματα που άλλοι πρέπει να φτύσουμε αίμα για να πλησιάσουμε. Όλα δύσκολα μας είναι, όλα μας προβληματίζουν, όλα μας στριμώχνουν, πολύ δύσκολα είμαστε ευχαριστημένοι και πάντα θα σταθούμε σ'αυτό που δεν έχουμε/δεν μας αρέσει στο όλο σύνολο και όχι σ'αυτό που έχουμε. Αν ήμασταν στη θέση της γιαγιάς δε θα χάναμε ευκαιρία να παραπονεθούμε γι'αυτό που μας έτυχε/πόσο πονάμε/γιατί εγώ/τι γκαντέμω, η λίστα γκρίνιας είναι μακριά. Και είδες η γιαγιά ε? Στο καλό στεκόταν! Κι ένιωθε πλούσια με τα ρέστα από τα 70 ευρώ. Εμείς καταχωνιάζουμε με αγνωμοσύνη ό,τι έχουμε γιατί το θεωρούμε δεδομένο (θυμάσαι που το ξαναλέγαμε?) και εστιάζουμε με μανία μυωπικού σ'αυτό που θα θέλαμε αλλά δεν έχουμε, όχι για να μάθουμε πώς θα κάνουμε αυτά που πρέπει, για να γίνει κάποτε, αλλά για να χαλαστούμε, να σπαστούμε, να μουτρώσουμε.
Πήρα φόρα και δε σταματάω, τέτοια σκέφομαι αυτές τις μέρες, και τα λόγια σου για τη γιαγιά σου πολύ με συγκίνησαν, θα προσπαθώ να σκέφτομαι το "κάθε μέρα όλο και καλύτερα" πάντα, πάντα, πάντα. σ'ευχαριστώ μάγια

Ivy είπε...

Καρδούλα μου, πού τη βρήκες τη γιαγιά με τα ροζ; Ξαφνιάστηκα μόλις την είδα γιατί σε κάποιο Αμερικάνικο site που γράφω συνταγές είναι μια κυρία με αυτή τη φωτογραφία και μέχρι τώρα νόμιζα ότι είναι η ίδια (χε,χε,χε). Πάντως για τις δικές μας τις γιαγιάδες καλύτερα ν' αλλάξει αυτό το έθιμο. Όταν πέθανε η μάνα μου και ο πατέρας μου, μόνο μια βδομάδα φόρεσα μαύρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πόνεσα και δεν έκλαψα. Σημασία έχει να μην τους ξεχάσουμε ποτέ και να κρατάμε εμείς όσα μπορούμε από τα έθιμα μας.

Ivy είπε...

Ξέχασα να πω Χρόνια Πολλα για την Ημέρα της Γυναίκας. Χρόνια Πολλά σε όλες μας.

heart n soul είπε...

Χρόνια πολλά Ήβη:)
Η ροζ κυρία είναι δανεική από το ίντερνετ, πλάκα θα χει να ναι αυτή που ξέρεις, πόσο μικρός είναι ο (ιντερνετικός) κόσμος, ουδέν κρυφόν. ¨Οσο για τα έθιμα, συμφωνώ, ό,τι κι αν κάνουμε πρέπει να το νιώθουμε και να μη το κάνουμε για τη γνώμη των άλλων, φαρισαϊκά. Στις παλιές κλειστές κοινότητες όμως, όπου ο ένας εξαρτόταν από τον άλλο, φαντάζομαι ότι ήταν πολύ δύσκολο να μη συμμορφωθείς κα να ρισκάρεις τον εξωστρακισμό..

Ivy είπε...

Έχεις δίκαιο, είναι αυτό το "τί θα πει ο κόσμος" στις μικρές κοινωνίες και πίστεψέ με τις ξέρω καλά.

Εάν έχεις καιρό δες αυτό http://www.grouprecipes.com/people/krumkake

heart n soul είπε...

Ήβη λες η μπλόγκερ να είναι η ίδια με την κυρία της φωτό? ή να την δανείστηκε κι αυτή? ελπίζω να μη πειραχτεί αν μάθει ότι μπήκε σε ποστ με τίτλο "γιαγιάδες"!:)
(άσχετο αλλά το θυμήθηκα, δυο Κύπριες φίλες που έστειλα στο μπλογκ σου ενθουσιάστηκαν και θα με μάθουν φλαούνες με τη συνταγή σου:)