Τσικνοπέμπτη

Αγελάδα

(Φ. Γκ. Λόρκα)

Η πληγωμένη αγελάδα πλάγιασε.

Δέντρα και ρυάκια σκαρφαλώνουν στο μάκρος των κεράτων της.

Το μουσούδι της αιμορροούσε στον ουρανό.

Το μουσούδι της από μέλισσες

κάτω από το σιγανό μουστάκι του σάλιου.

Ένα άσπρο ουρλιαχτό σήκωσε ολόρθο το πρωινό.

Οι νεκρές αγελάδες κι οι ζωντανές,

κοκκινίλα από φως ή μέλι σταύλου,

μούγκριζαν με τα μάτια μισόκλειστα.

Ας το ξέρουν οι ρίζες

κι αυτό το παιδί που ακονίζει το μαχαίρι του,

πως μπορούν τελικά να φάνε την αγελάδα.

Εκεί ψηλά χλωμιάζουν

φώτα και σφαγίτιδες φλέβες.

Τέσσερις οπλές τρέμουν στον αέρα.

Ας ξέρουν, το φεγγάρι

κι αυτή η νύχτα από κίτρινα βράχια:

έφυγε η στάχτινη αγελάδα.

Έφυγε βογγώντας

με το γκρέμισμα των παγωμένων ουρανών

όπου οι μεθύστακες κολατσίζουν τον θάνατο.