Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος (υπομονή)

Δευτέρα. Δύσκολη μέρα. Φύλαξα λοιπόν για σήμερα την πρόσκληση που εδέχθην από την καλή μάγισσα για συμμετοχή στις αναρτήσεις με τίτλο, από άλλους "Αντισταθείτε", κι από άλλους "Μόνο η ομορφιά μπορεί να νικήσει την ασχήμια" (ασχήμια σαν αυτή του προηγούμενου ποστ), με μια "αισθητική παρέμβαση, μια αντίδραση στο δυσώδες των ημερών" κατά την witch. Μετά την προηγούμενη αισθητική πρόσκληση-παρέμβαση του φίλου stereotype (τα 'χω λιώσει τα κρυστάλλινα γοβάκια μου αυτές τις μέρες:) για αγαπημένη μουσική, το αισθητικό μέσο επιλογής αυτή τη φορά είναι η ποίηση. Πάλι αγχώθηκα αρχικά, αλλά πάλι, με το που άρχισα, σταματημό δεν είχα. Ελπίζω να μη σας πειράζει να λάβετε ένα ποιήμα για κάθε μέρα (την ασχήμια κάνει πέρα) με διπλή δόση για το σαββατοκύριακο:) Με τη σειρά μου θα προσκαλέσω την maya, την betty , τον stereotype, αλλά και όποιον-α διαβάσει αυτό το ποστ και θέλει, είτε στο ιστολόγιό τους, είτε στα σχόλια, να μοιραστούν το δικό τους αγαπημένο ποίημα. Καλή εβδομάδα φίλοι

Ξεκίνημα με Νίκο Καββαδία, δεν έχω μέχρι τώρα διαβάσει κάτι που έχει γράψει που να μην μου άρεσε..
Αντινομία - N. Καββαδίας
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού - χίλιες οργιές -
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.
Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό

που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.
Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί

και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.

ο Ιρλανδός που με κάνει και κλαίω.. Για όλους όσους βρέθηκαν να πολεμάνε άθελά τους έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους..
An Irish Airman Foresees His Death - W.B. Yeats
I know that I shall meet my fate
Somewhere among the clouds above;
Those that I fight I do not hate,
Those that I guard I do not love;
My country is Kiltartan Cross,
My countrymen Kiltartan's poor,
No likely end could bring them loss
Or leave them happier than before.
Nor law, nor duty bade me fight,
Nor public men, nor cheering crowds,
A lonely impulse of delight
Drove to this tumult in the clouds;
I balanced all, brought all to mind,
The years to come seemed waste of breath,
A waste of breath the years behind
In balance with this life, this death.

Απ'τα πρώτα ποιήματα που διάβασα, μικρό παιδάκι ακόμα και το αποστήθισα χωρίς να το καταλάβω πώς. τόσο με συγλόνισε. Το διαλέγω εδώ, αντί για τα χλωμά κοριτσάκια , λόγω των παιδικών αναμνήσεων..
Τα καημένα τα πουλάκια - Ν. Λαπαθιώτης
Κρύο βαρύ, χειμώνας όξω,
τρέμουν οι φωτιές στα τζάκια,
τώρα ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Τα πουλάκια είναι στα δένδρα,
τα πουλάκια είναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει,

η βροχή και το χαλάζι
κι ο βοριάς που θα περάσει,
και το χιόνι που το παίρνουν
στις αυλές με το φαράσι...

Κι αν η νύχτα είναι μεγάλη,
κι έρχεται γιομάτη τρόμους,
κι αν ο θάνατος απόψε,
φέρνει γύρα μες τους δρόμους,

κι αν η παγωνιά θερίζει
κι είναι δίχως ρουχαλάκια,
δε βαριέσαι, ποιος θυμάται
τα καημένα τα πουλάκια...

Τα πουλάκια είναι στα δένδρα,
τα πουλάκια είναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει.

Στα παιδάκια είναι τα χάδια,
στα παιδάκια τα φιλάκια,
τώρα ποιος τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Κι όταν γίνει, πάλι, βράδυ
κι όλοι πάνε να πλαγιάσουν,
να χωθούν μες τα κρεβάτια,
μη τυχόν και ξεπαγιάσουν,

τα πουλάκια τα καημένα,
τα πουλάκια, τώρα, πέρα
θα χαθούν χωρίς ελπίδα
να φανούν την άλλη μέρα...

Ίσως να μην έχει γραφτεί δυνατότερο, πιο σπαραξικάρδιο ποίημα που να περιγράφει καλύτερα τον πόνο του χαμού του αγάπημένου πρόσώπου..Ίσως μόνο το Άφκιαστο κι αστόλιστο , του Κ. Παλαμά, για το νεκρό παιδί του..
Stop all the clocks - W. H. Auden
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,

Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.

Και μετά τον θάνατο, ο έρωτας..
"Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο τραγούδι" - Πάμπλο Νερούντα

(14)

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.
Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή
όπου σαν ανθοδέσμη σφιχτά την κρατάω εγώ
μες στα δυο μου τα χέρια.

Κανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ' ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιος είν' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια του Νότου;
Εγώ είμ' εκείνος εκεί που γράφει τ' όνομά σου
με ψηφία καπνού στ' αστέρια το Νότου!
Άσε με. . . άσε με να σε αναπολήσω όπως ήσουν
προτού ν' ανασπασθείς και βγεις στην ύπαρξη.

Κι ευθύς, δες, αλαλάζει ο άνεμος
και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
Ο ουρανός είναι μι' απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.

Κι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Και τότε η βροχή εγυμνώθη.
Πουλιά πετάνε πετούμενα.
Οι άνεμοι. Οι άνεμοι.
Μόνος μου εγώ και αναμετριέμαι με των άλλων τη δύναμη.
Ο ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ' άραγμένα στ' ουρανού το μώλο.

Εσύ είσαι εδώ. Εσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Κι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Επάνω μου να 'ρθεις να κουλουριαστείς
σα να σ' έχουνε σκιάξει.
Κάπου κάπου αδέσποτοι ξεπόρτιζαν απ' τα μάτια σου ήσκιοι,
ξένοι, παράδοξοι.

Και τώρα, τωραδά, εδώ,
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι' αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
Την ώρα όπου ο άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ' αγαπάω,
κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τα δαμάσκηνα του στόματός σου.

Πόσο έχεις στ' αλήθεια πονέσει,
ώσπου να 'βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη
και τ' όνομά μου που όλους τους κάνει και τρέμουν . . .
Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του αυγερινού
να μας φιλάει τα μάτια
και πάνω απ' τα κεφάλια μας το χάραμα κυκλοδίωκτο
ν' ανοίγει ωσάν ριπίδιο.
Τα λόγια μου σε μούσκεψαν θωπεύοντάς σε.
Καιρός πάει πολύς που αγάπησα
το ηλιόλουστο σώμα σου, το μαργαριταρένιο.
Και πιστεύω έτσι πως εγώ είμαι ο κύριος
του σύμπαντος όλου.
Θα σου φέρω απ' τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.



Για μένα, ο καλύτερος Έλληνας στιχουργός, και τι δεν έχει γράψει.. κάτι ξέρει ο μεγάλος Ξυδάκης..
Το φίδι του σπιτιού - Θ. Γκόνης
Στο σπίτι του φονιά φως δεν ανάβει
Ούτε κι η φλόγα καίει το κερί
Μαύρο χορτάρι τα σκαλιά σκεπάζει
Κι η πόρτα μένει πάντοτε κλειστή
Μόνο το φίδι του σπιτιού τα μεσημέρια
Στα κεραμίδια βγαίνει σαν πουλί
Και με φωνή ανθρώπου αρχινάει
Για τον φονιά να λέει προσευχή
Χριστέ μου εσύ το άδικο το είδες
Στη μέση κόψαν το Χερουβικό
Ήταν γραμμένο με το χέρι το δικό σου
Την προσβολή να σβήσει φονικό

Ένα ποίημα-τραγούδι-προσευχή..
Το τρένο - Γ. Αγγελάκας
Όταν θα’ρθείς
να με ξεθάψεις απ’τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου
όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις
τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αχίσω να κυλάω ξανά
Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν

Κι άλλο ένα, γιατί ο Αγγελάκας είναι πρώτα ποιητής και μετά τραγουδιστής για μένα, και για τον πέμπτο στίχο..
Εδώ - Γ. Αγγελάκας
Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές
εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες
εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές
εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ
Εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές
κι εγώ τρικλίζοντας τις ακολουθώ
εδώ οι σκέψεις ζωντανεύουν ναυάγια πυρκαγιές
καίγομαι ολόκληρος εδώ και ξανασβήνω εδώ
Εδώ οι νύχτες δεν διψάνε γι' άλλες άγριες γιορτές
μονάχα σκιάχτρα τραγουδάνε με καρδιές δανεικές
εδώ πεθαίνουν νυσταγμένοι οι τελευταίοι εραστές
εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ

Τώρα ένα ποίημα-δικαίωση, το ποίημα που έγραψε η μάτα στην τετάρτη δημοτικού, κι ήταν τόσο καλό που η δασκάλα όχι μόνο δεν την πίστεψε αλλά και την κατηγόρησε για ψεύτρα. Δασκάλα, όπου και να 'σαι, το ποίημα αυτό ήταν της οκτάχρονης και στο αφιερώνουμε.. (είναι και επίκαιρο, όπου να 'ναι θα ανθίσουν οι αμυγδαλιές, αυτό κι αν είναι αισθητική παρέμβαση...)
Η αμυγδαλιά - Ματούλα Σ.

Μες το κρύο, μες το χιόνι, τον τρελλό βορριά

έβγαλε πολλά ανθάκια, η αμυγδαλιά

Κάτασπρη βαρκούλα μοιάζει, με λευκά πανιά

και γλυκά τραγούδια λένε τα μικρά πουλιά.

Κι αυτό, για όλα τα οχτάχρονα, που δεν θα βρουν δικαίωση στον κόσμο τούτο...
"Πρωινό άστρο" - Γ. Ρίτσος
Κλαις, κοριτσάκι; / Λείπει η μητέρα; / Μην κλαις / Η μητέρα που λείπει, / έχει βγει μια στιγμή στον ουρανό / να ποτίσει τα λουλουδάκια των άστρων. / Δυό μικρά αγγελούδια /τη συνάντησαν στο πιο δροσερό / μονοπάτι του Παραδείσου. / Τη ρώτησαν για σένα, κοριτσάκι, / βγάλαν δυο φτερά απ'τα φτερά τους / και στα στελνουν / να τα βάλεις στην καρδιά μας / και να γράψεις στο Θεό. / Γραψ'του: / "Καλέ Θεούλη / εμείς είμαστε καλά. / Κάνε, Καλέ Θεούλη / νάχουν όλα τα παιδάκια / ένα ποταμάκι γάλα / μπόλικα αστεράκια / μπόλικα τραγούδια. / Κάνε, Καλέ Θεούλη, / νάναι όλοι καλά / έτσι που κι εμείς /να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας"

27 σχόλια:

witchofdaffodils είπε...

Αντίσταση και τι να πρωτοδιαλέξω!
Μου αρέσει που βάλατε πρώτο τον αγαπημένο ναυτικό.
Σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση στην πρόσκληση :)

Sotona Dos είπε...

Ωραια ποστ κανουμε witch of daffodils.

Λοιπον εγω δεν εκανα σαν εσενα
Θεα και φιλη heart `n` soul.

Eυχαριστω για την προσκληση.

Αυτον τον Αγγελακα τον ξερω.
Καββαδια εβαλα και εγω,
και πως γινεται οχι
(επεζα αναμεσα σε Γκατσο ομως)
Τωρα και τους αλλους ακουστα
τους εχω ομως δε λεω.

Διαβασα τα ποιηματα σου,
τωρα μη ρωτας τι θελει να πει
ο ποιητης ομως οκ?

Καλη εβδομαδα!

Sotona Dos είπε...

Δεν εκανα μηνες σαν και εσενα ηθελα να γραψω.Εκ παραδρομης.

heart n soul είπε...

witch, πήρα φόρα ε? κι εγώ σας ευχαριστώ:)

stereotype, ευχαριστώ για την σπόντα:), ευχαριστώ και για την ανταπόκριση στην πρόσκληση(ετοιμάζομαι να σας επισκεφτώ). Μου πέρασε από το μυαλό ότι αυτόν τον Αγγελάκα κάπου θα τον είχατε ακούσει;)
Ο ποιητής ας λέει ό,τι θέλει, εμείς θα παίρνουμε αυτά που καταλαβαίνουμε, οκ?
καλή εβδομάδα too!

Μάγια είπε...

πολύ ωραίο ποστ και πολύ όμορφες επιλογές...ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα το κάνω άμεσα! :)

υγ: αυτός ο blogger μου έχει σπάσει τα νεύρα από το πρωί, δεν δέχεται με τίποτα τα σχόλια μου! ελπίζω να το κάνει τώρα!

heart n soul είπε...

μάγια :))
θα περιμένω!
ειδικότης του blogger να σπάει τα νεύρα:)

Juanita La Quejica είπε...

Αχ, αυτό του Παλαμά... το επέλεξα κάποτε για το πιο σκληρό "καθήκον" που μου ζητήθηκε μέχρι τώρα να πράξω...

heart n soul είπε...

juanita, ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ αυτό που λες, εδώ ούτε στα καλύτερά μου δεν μπορώ να το διαβάσω χωρίς να με πάρουν τα κλάματα..

betty είπε...

Είπα κι εγώ καρδούλα μου, δεν θα μας καλέσει κι εμάς κανείς σε "ποιητικό σαλόνι"(όπως είπε ο Μαρκόνης), να εκτονώσουμε το είναι μας;!! Να η ευκαιρία κι ευχαριστούμε (ωραία που τα γράφει ο Νερούντα!). Φυσικά πάλι η cook θ'αφήσει εμένα να ψάχνομαι! Φιλιάα.

heart n soul είπε...

betty, come as you are, κι εσύ κι η cook, αναμένω! (αχ αυτός ο αδελφικός συναγωνισμός τι μας κάνει:)

Ανώνυμος είπε...

Όντως πρέπει να είχες έμπνευση heart and soul... Εγώ πάντως έχω κολλήσει εδώ και κάποια λεπτά με το "about you" κείμενο...

heart n soul είπε...

demon, χαιρετώ, σα στο σπίτι σας..

Sotona Dos είπε...

...μονο εμενα βαζεις στη ταρατσα

heart n soul είπε...

stereotype, δεν είπαμε ότι αποκλείεται η ταράτσα? για κάθε ψυχή, πόσο μάλλον για τα μπραδέρια. Εκτός αν μιλάμε για ταράτσα κατακαλόκαιρο, νύχτα σε νησί, με θέα τα φώτα του λιμανιού ή φεγγάρι και χάος. Αχ Ανάφη..

Sotona Dos είπε...

αααχχχχχ...ωραια σχολια
ταξιδιαρικα,αλητικα
ερωτικα και μεθυσμενα
καλοκαιρια.

Εχουμε ξεφυγει
αλλα ομορφα
οπως παντα.

Το καλοκαιρι ερχεσαι
greece σιστερι ε?

heart n soul είπε...

πώς θα μπορούσα να κάνω αλλιώς?

heart n soul είπε...

εδώ ακούμε τρελλή κι αδέσποτη αυτή τη στιγμή παρεπιπτόντως, είναι αρκετά αλήτικο?

Sotona Dos είπε...

καργα αλητικο!
ανεβα στο τραπεζι
και σπαστα ολα!

heart n soul είπε...

γνωρίζεις βλέπω φίλτατε την ετοιμολογία του ρήματος διασκεδάζω: διασκεδάνυμι= διαλύω! γι'αυτό γινόμαστε κομμάτια:)

Sheena είπε...

Καλός ο Καββαδίας.βασικά εξαιρετικός,αλλά του έγινε φοβερή εκπόρνευση από τον Β. Παπανωνσταντίνου,που προσωπικά δεν τον πάω καθόλου...

heart n soul είπε...

καλώς τη sheena τη συναδέλφισσα:)
ούτε εγώ είμαι φαν του βήτα πι, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν σκέφτομαι μελοποιημένο Καββαδία, ο μόνος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Κούτρας. Θεωρώ την ερμηνεία του στα εν λόγω τραγούδια κορυφαία. Η πλάκα είναι ότι για καιρό δεν ήξερα ποιος είναι, ξέρεις τι σοκ έπαθα όταν έμαθα ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο μ'αυτό του "τσικαμπούμ"?! (τι θυμήθηκα τώρα..)

Sotona Dos είπε...

εχεις ακουσει τους o`death?

http://www.myspace.com/odeath

Δεν εχουν νεο δισκο αλλα
ειναι καλοι.

heart n soul είπε...

stereotype, με τρομάζεις! τους είδα πριν λίγους μήνες live, εδώ στη γειτονιά μου! ναι ήταν πολύ καλοί, το γκρέμισαν το μαγαζάκι. Καλό μήνα:)

Sheena είπε...

Χαχα...Τσικαμπουμ πήραν φωτια τα μηχανάκια μου....!!!!!Χαχα

Katerina ante portas είπε...

Xαίρομαι τη συγκεκριμένη επιλογή Καββαδία, άλλωστε είναι η επέτειος θανάτου, μάλλον μνήμης του γιατί οι ποιητές δεν πεθαίνουν ποτέ..
Ωραία όλη η συλλογή heart n soul!

heart n soul είπε...

καλώς την κατερίνα:) δεν ήξερα για την επαίτειο, ναι, ολοζώντανος είναι.. Σ'ευχαριστώ!

hoodies sourcing είπε...

πολύ ωραίο ποστ και πολύ όμορφες επιλογές...ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα το κάνω άμεσα! :) stitching unit , textile sourcing agent ,