Γράμμα (disillusioned Αθηναίου μεσοαστού) στον Άη-Βασίλη

Ο αγαπητός φίλος Π.... μου προώθησε το παρακάτω "γράμμα". Το παραθέτω γιατί φαντάζομαι ότι περιλαμβάνει σκέψεις πολλών από μας:

"Aγαπητέ Άγιε Bασίλη, πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.
Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Xριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμα». Kαι όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μια και συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γα**ω και τις πορτιέρησες Mις Tσιμπ***ι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση. Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο."

Εγώ θέλω να προσθέσω: it doesn't have to be this way! Ας μην γκρινιάζουμε μόνο (για αρχή καλή είναι η γκρίνια, αλλά ανώφελη αν μένουμε μόνο σ'αυτή), ας κάνουμε κάτι για όσα δε μας αρέσουν. Ιδέες στο επόμενο ποστ.

Ζητούνται συνεργοί

"Συν Αθηνά και χείρα κίνει" έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, "
-"Άγιε Νικόλα βόηθα με
-Κούνα κι εσύ το χέρι σου" έλεγαν οι παππούδες μας.
"God can heal a broken heart but He has to have all the pieces" λέει η λεζάντα της φωτογραφίας.
Τη λέξη συνεργία (=συνεργός=συν+έργον) την έχουμε συνηθίσει πια σε αρνητικά συμφραζόμενα, όπως "συνεργός εγκλήματος", ίσως επειδή περιτριγυριζόμαστε από κακά μαντάτα κι όχι καλά. Το δελτίο ειδήσεων έπρεπε να μετονομαστεί σε "δελτίο κακών ειδήσεων", μπας και προλάβουμε τη παραφθορά της λέξης "είδηση". Παρασύρθηκα όμως, επιστρέφω σε μερικές από τις χρήσεις της λέξης συνεργία: Στην ιατρική αναφέρεται στην συνεργασία οργάνων του σώματος για την επιτέλεση μιας ορισμένης λειτουργίας . Στη θρησκεία αναφέρεται στη συνεργασία της θείας χάριτος και της ανθρώπινης ελευθερίας. Στη φαρμακολογία (συμβατική ή "εναλλακτική"), στα βότανα, στα αιθέρια έλαια κλπ, στο πώς διάφορες ουσίες αλληλεπιδρούν και ενισχύουν τη μεμονωμένη τους δράση (είτε θεραπευτική είτε ως παρενέργεια). Παρομοίως στην τοξικολογία. Ο όρος απαντάται επίσης αναφορικά με επιχειρήσεις, κομπιούτερ, μάρκετινγκ κλπ. Το αντίθετο της συνεργίας είναι ο ανταγωνισμός. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ότι οι αρχές λειτουργίας της κοινωνίας μας, τόσο σε εργασιακό επίπεδο (σχολείο, πανελλήνιες , ΙΚΥ, ΑΣΕΠ, κτλ κτλ) όσο και σε ψυχαγωγικό (ριάλιτι, διαγωνισμοί, σπορ) βασίζονται πολύ περισσότερο στον ανταγωνισμό παρά στη συνεργία των μελών της. Τι εξαντλητικό Θεέ μου... Και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι αρχές λειτουργίας της κοινωνίας, γίνονται παιδεία, γίνονται βιώματα, γίνονται συνήθεια, γίνονται κληροδότημα για την επόμενη γενιά, κι ύστερα απορούμε γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη, γιατί δεν νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας , γιατί είμαστε εγωκεντρικοί. Αφού όλους αντιπάλους τους έχουν κάνει. Που θα μας πάρουν "τη θέση, τη δουλειά, το βραβείο, την κληρονομιά, το πρωτοσέλιδο, το μπεστ σέλερ, τη τη μπουκιά από στόμα, το πρωτάθλημα, τα πρωτεία, τα μόρια", ο εξαντλητικός κατάλογος είναι μακρύς. Γι αυτό δε φτάνει να τα βάζουμε με αυτούς που φταίνε. Δεν φτάνει να ζητάμε βοήθεια και μετά να περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού. Πρέπει να είμαστε ενεργοί συνεργοί σ' όποιο έργο της ζωής μας θέλουμε να πραγματοποιηθεί, yo! Βάζω λοιπόν μικρή αγγελία: "ζητούνται συνεργοί, πληροφορίες εντός".

ΥΓ: Άγιε Βασίλη κάνε παιχνίδι, I've been an aweful good girl:

ει - δικές ανάγκες...

Η φίλη Ε.. μου έστειλε σε slideshow μια ωραία ιστορία, αφιέρωμα "για τη μέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες". Θα αντιγράψω την ιστορία πιο κάτω, πρώτα όμως θέλω να πω ότι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε τις ει - δικές μας ανάγκες, όλοι είμαστε ραγισμένοι, όλοι είμαστε ατελείς, κι αν χωριζόμαστε στους "κανονικούς" και στους "ειδικούς" είναι μόνο γιατί βολεύει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, έναν συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης του κόσμου και των πραγμάτων, που δεν είναι όμως ο μόνος τρόπος, κάθε άλλο, κάθε άλλο..

Η ιστορία:

"Μια γριά Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, το καθένα κρεμασμένο στις άκρες ενός κονταριού που στήριζε στο λαιμό της. Το ένα δοχείο είχε μια ρωγμή, ενώ το άλλο ήταν τέλειο και πάντα μετέφερε όλη την ποσότητα νερού στο τέλος μιας μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι , ενώ το ραγισμένο δοχείο έφθανε μόλις μισογεμάτο.
Για δύο ολόκληρα χρόνια αυτό συνέβαινε καθημερινά, η γριά κουβαλούσε μόνο ένα και μισό δοχεία γεμάτα με νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ήταν υπερήφανο για τα κατορθώματά του, εξυπηρετώντας απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Όμως το ραγισμένο δοχείο ντρεπόταν για τη δική του ατέλεια και ήταν δυστυχισμένο που μπορούσε να καταφέρει μόνο τα μισά από αυτά για τα οποία ήταν φτιαγμένο. Ύστερα από δύο χρόνια μιας κατάστασης που φαινόταν να είναι τίποτα άλλο από μια πικρή αποτυχία, μία μέρα αποφάσισε να μιλήσει στην γριά δίπλα στο ρυάκι.
«Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
«Γιατί;», ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;».
«Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο μισό φορτίο εξαιτίας αυτής της ρωγμής στο πλευρό μου κι εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ» είπε το δοχείο.
Η γριά χαμογέλασε: «Καθώς θα γυρίζουμε στο σπίτι θα ήθελα να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια κατά μήκος του μονοπατιού».
Όταν έφτασαν στο σπίτι η γριά είπε:«Παρατήρησες ότι υπήρχαν λουλούδια μόνο από το δική σου πλευρά κατά μήκος του μονοπατιού, αλλά όχι από τη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους λουλουδιών στη δική σου πλευρά και κάθε μέρα καθώς βαδίζαμε επιστρέφοντας από το ρυάκι εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα λουλούδια και στολίζω το τραπέζι μου. Αν εσύ δεν ήσουν έτσι ακριβώς όπως είσαι αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»
Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητά της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν όμως να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια κι ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν τη γριά τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλλίτερος"

Να προσθέσω το αυτονόητο, ότι και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει πρώτα να βρούμε τα καλά στις ατέλειές μας, αντί να νιώθουμε μειονεκτικά και να μεμψιμοιρούμε. Και έπειτα να σκεφτούμε ότι αν διαθέταμε όλο το χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται για να τσαντιστούμε με τους γύρω μας, να τους θάψουμε, να σκεφτούμε το χειρότερο για κάτι στραβό που έκαναν, ή για το πώς είναι, δε μπορεί, κάτι καλό θα τους βρούμε.

ΥΓ: Απορίες μου: τέτοιες ιστορίες κυκλοφορούν πάντα με το μοτίβο του στυλ "μια γριά κινέζα", "ένας γέρος ινδός", κλπ. Άραγε η σοφία ήταν πλεονέκτημα μια άλλης εποχής και χαρακτηρηστικό της Ανατολής; Τι λέει αυτό για τους νέους της Δύσης; Έχουμε αντικαταστήσει τη σοφία με την τεχνογνωσία σήμερα;

Με εξαντλεί...

...η τυραννία


των συνηθειών μου,


και των προσδοκιών μου.

I'll be your mirror

"Mirroring in simplest form is copying what someone else is doing while communicating with them"

Το "καθρέφτισμα" αυτό μπορεί να περιλαμβάνει χειρονομίες, κινήσεις, στάση σώματος, μυικές συσπάσεις, εκφράσεις, τόνο, κίνηση ματιών, αναπνοή, τέμπο, προφορά, στάση, επιλογή λέξεων, μεταφορές, και γενικά ο,τιδήποτε χρησιμοποιούμε ως μέσο επικοινωνίας. Ο "κατοπτρισμός" (δεν ξέρω αν αυτή είναι η "επίσημη" μετάφραση στα ελληνικά) γίνεται πολύ φυσικά, καθώς δυο άνθρωποι συζητούν, με ήχους, χαμόγελα, συνοφρυώματα του ενός προς τον άλλο. Αν ο ένας συνομιλητής χρησιμοποιήσει π.χ. μια μεταφορά, ο άλλος κατά πάσα πιθανότητα θα ανταποδώσει με παρόμοιο τρόπο. Ένας χορός επικοινωνίας δηλαδή, είτε με τη γλώσσα του σώματος είτε με τις λέξεις, όπου το ζευγάρι των χορευτών-συνομιλητών αλληλοκαθρεφτίζονται, πετυχαίνοντας έτσι μεγαλύτερη αρμονία (rapport). Έχει παρατηρηθεί ότι η ταύτιση σωματικής ή γλωσσικής έκφρασης κάνει τους συνομιλητές πιο φιλικούς τον ένα προς τον άλλο. Ψυχολογικά αυτό ίσως να εξηγείται με τον τρόπο που αναγνωρίζουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι οι εραστές (και οι άνθρωποι, και τα ζώα) επιδεικνύουν αυτή την συμπεριφορά (επίσης γνωστή και ως matching ή pacing) με σκοπό να έλξουν το ταίρι τους, ή ακόμα, άνθρωποι που γνωρίζονται καλά ή μοιράζονται ενδιαφέροντα, συμπάθεια κλπ. μια που έτσι εκφράζουν rapport (αμοιβαία συμπάθεια ή έλξη, συνάφεια, ταύτιση), affinity (σχέση, έλξη, συγγένεια, συνάφεια, συμπάθεια), empathy (συναισθηματική ταύτιση, κατανόηση, συμπάθεια, συμμερισμό), αυξάνουν τον συγχρονισμό τους (αυτό που λέμε: εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος), με αποτέλεσμα την ομαλότερη επικοινωνία. Τα παιδιά μιμούνται τους γονείς , μια που αυτοί είναι τα μοντέλα-πρότυπα, αυτό που "θέλουν να γίνουν", μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία και να τους αντικαταστήσουν με τον Μέρυλιν Μάνσον (σόρυ, είμαι επιρρεασμένη από τα μανσονάκια που είδα σήμερα:) Ίσως αυτό να δείχνει ότι είναι λάθος να θεωρούμε αυτή την εφηβική συμπεριφορά απλά σαν "μιμητισμό", σαν "μαϊμούδισμα" και έλλειψη προσωπικότητας, ίσως θα πρέπει να την δούμε σαν "καθρέφτισμα", την (ακόμα άτσαλη κι ανεπεξέργαστη ίσως) προσπάθεια του νεαρού ατόμου να επιδείξει συνάφεια, συγγένεια, με το άτομο το οποίο θαυμάζει, αντικαθρεφτίζοντας την ομιλία του, τη συμπεριφορά του, ακόμα και την εμφάνισή του (ίσως μια που, απουσία της φυσικής οντότητας του ατόμου αυτού μπροστά του εκείνη την στιγμή, πρέπει να το αναπαράγει ο ίδιος). Το mirroring λοιπόν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας κοινωνικής συναναστροφής, και η συνειδητή γνώση της διαδικασίας του είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την καλή έκβαση μιας κουβέντας. Το μοντέλο διαπροσωπικής επικοινωνίας και ψυχοθεραπείας NPL (neurolinguistic programming) προωθεί το mirroring ως επικοινωνιακή τεχνική με σκοπό την βελτίωση των σχέσεων και τών...πωλήσεων (οι συμφωνίες κλείνουν ευκολότερα όταν κερδίζουμε τον συνομιλητή μας). Το πόσο μας επηρρεάζει το mirroring είναι φανερό όταν κάποιος το χρησιμοποιήσει για να μας κοροϊδέψει, επαναλαμβάνοντας τις κινήσεις ή τα λόγια μας, κάτι που από μικρή ηλικία αντιλαμβανόμαστε πόσο ενοχλεί τον άλλο. Άλλες φορές πάλι, από υπέρμετρο ενθουσιασμό, στην προσπάθεια να δείξουμε συμπάθεια και θαυμασμό, μπορούμε να προκαλέσουμε δυσφορία στο "αντικείμενο του θαυμασμού" μας, "αντανακλώντας" τα λόγια τους. Το επιτυχημένο mirroring λοιπόν έχει έναν βασικό κανόνα, όπως και πολλά άλλα πράγματα σ'αυτή τη ζωή. Να μην γίνεται συνειδητά αντιληπτό.

Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://www.work911.com/communication/skillsmirroring.htm
http://www.dummies.com/WileyCDA/Section/id-280172.html
http://nlp.neurolinguistic.info/nlp_mirroring.html


Ακούμε: (αντί για το ομότιτλο του ποστ, από Velvet Underground, που δεν έπαιζε). Διαβάζουμε: Μίχαελ Έντε, Ο Καθρέφτης Μες Τον Καθρέφτη