Σήμερα ακούμε μουσική, a twist on a classic: http://www.youtube.com/watch?v=kRE3lybkLZ0

Bartsimpsonίτιδα: "I didn't do it!" syndrome

Η λέξη της ημέρας: αυτομεμψία: καθημερινή (θα έπρεπε) τακτική, απαραίτητη όπως η αναπνοή και το βούρτσισμα των δοντιών, κι ακόμα περισσότερο. Να γίνεται, όχι με τρόπο ενοχικό και ψυχαναγκαστικό, όχι σαν να πάσχω από μαζοχισμό, όχι με αυτολύπηση, αλλά ντόμπρα, με την ίδια αυταπάρνηση και ειλικρίνεια που δε θα άφηνες τη μικρή σου αδερφή να τις φάει για την αταξία που έκανες εσύ, με την ίδια αφοπλιστική ευθύτητα που σηκώνει το χέρι του αυτός που έκανε φάουλ (θέαμα συγκινητικό , και όχι γελοίο, σαν αυτού που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του (ή τη φανέλα του) για να πείσει για του λόγου του το ψευδές). Να γίνεται πρωί-μεσημέρι-βράδυ, μπροστά στον καθρέφτη (εκεί όπου και αρχίζει και η επανάσταση, που λένε και οι Husker Du), όπως και το προαναφερθέν βούρτσισμα.
Γελάω, ή θυμώνω (ανάλογα με τη διάθεση) όταν διαβάζω/ακούω τι παραθέτουν μερικοί σαν "ελαττώματα", τι "παραδέχονται" για τον εαυτό τους όταν ρωτούνται ποια πιστεύουν ότι είναι τα ελαττώματά τους: "είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος", ή "λέω πάντα την αλήθεια", ή "εμπιστεύομαι τους άλλους"!
Δε λέω, δύσκολο πράγμα η αυτογνωσία, έχει όμως και τα μπόνους της: το να έχεις δίκιο είναι πολλές φορές βαρύ και δύσκολο, ειδικά στην περίπτωση που δεν το βρίσκεις. Το να έχεις άδικο, και να το παραδεχτείς, φέρνει μαζί του ένα ξαλάφρωμα, όχι μόνο γιατί δε θα χρειαστεί να τσακιστείς να βρεις τρόπους και επιχειρήματα να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα (εξαντλητικό όσο και ψυχοφθόρο), αλλά και γιατί η παραδοχή φέρνει μαζί της μια αίσθηση λυτρωτική. Τώρα μπορείς να σωπάσεις και να πάρεις μια ανάσα, στο κάτω κάτω είναι η σειρά του απέναντι να κάνει δουλειά, να δεχτεί τη συγγνώμη σου (που εξυπακούεται ότι ακολουθεί την ανάληψη ευθύνης), να το ξεπεράσει και να σκεφτεί με τη σειρά του τη δική του ευθύνη, σε έναν αρμονικό, αέναο κύκλο.

τα παιδία παίζει...

Η διάθεση Β' Γυμνασίου συνεχίζεται, πίσω θρανίο λοιπόν, αδιαφορώ για την άλγεβρα (προσπάθησα κ. Γ... αλλά τίποτα!), και παίζω (πάλι με την Κατερίνα Ν.) :

ανατολή ή ηλιοβασίλεμα στο Χονγκ Κονγκ;
http://61226.com/share/hk.swf

scary κρεμάλα;
http://cunning.devstars.co.uk/hangman_popup.php
(may need to click twice on "start")

More award-winning photos @ http://www.lensculture.com/index.html

Δευτέρα, με διάθεση Δευτέρας (Γυμνασίου)

Πόσο καιρό έχω να διαβάσω ή να γράψω λεύκωμα; Από τη Β' Γυμνασίου, δηλαδή πααάρα πολύ καιρό! Αυτό μου θύμησες Κατερίνα Ν. κι αποφάσισα να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα. Εσύ θα είσαι η "Κτήτωρ" κι εγώ η "Ματωμένη καρδιά"! Από το λεύκωμα της "κτήτορος" λοιπόν:

"-Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, ζήτα τεκίλα και αλάτι , και κάλεσέ με να έρθω!

-Οι καλοί φίλοι είναι σαν τα αστέρια...Δεν τους βλέπεις πάντα, αλλά ξέρεις ότι υπάρχουν.

-Whenever God closes one door he always opens another, even though sometimes it's hell in the hallway.

-Ένα χαμόγελό σου μπορεί να φέρει χαρά ακόμα και σε κάποιον που δεν σε συμπαθεί.

-Ακόμα και όταν κάνεις το μεγαλύτερο λάθος, κάτι καλό βγαίνει από αυτό.

-Όταν σκέφτεσαι ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου, ξαναρίξε μια ματιά."

Η "Ματωμένη καρδιά" θα προσθέσει: " η βία δεν είναι λύση, αλλά η Λία είναι Βίσση"
(που θα λεγε κι ο Τάσος αν του δίναμε το λεύκωμα)

Με συγκίνησε η φώτο που μου έστειλε η φίλη μου η Κατερίνα Ν. Είναι από συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα καμμένα δάση, μπροστά στη Βουλή...

Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης σήμερα. Εκτός από τα Χρόνια Πολλά σε όσες-ους γιορτάζουν, να ευχηθώ να έχουμε όλοι, όσο πιο πολύ μπορούμε, σοφία στις σκέψεις, στα λόγια και τις πράξεις μας, πίστη στο Καλό και Αγαθό, ελπίδα σε ό,τι πιστεύουμε, κι ας είναι αόρατο ( "διότι με την ελπίδα εσώθημεν΄ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς΄διότι εκείνο το οποίον βλέπει τις, διότι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό" (προς Ρωμαίους η' 24)), και αγάπη, αγάπη, αγάπη, γιατί και μόνο αυτό είναι αρκετό.

Σήμερα, παραμονές "εκλογών", οι σκέψεις δανεικές από φίλους, έναν άγνωστο, κι έναν γνωστό.
Ο πρώτος με βρήκε από ένα email ομαδικό που μου προωθήθηκε από τον φίλο Κώστα:

«Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του:

21/8/2007
"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο«Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντούΘα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσωαυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν. Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή. Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μη θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στασυμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχααναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη.Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καιει τους πνεύμονες;
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;πώς περιμένω απο ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...Λίγη στάχτη στα μαλλιά...δολοφόνοι...»

Και συνέχεια με τα σοφά λόγια του φίλου μου Νώντα:

"Φοβερές σκέψεις του παιδιού αυτού αντικατοπτρίζουν μια πραγματικότητα ζοφερή. Πραγματικά τραγικά γεγονότα σημάδεψαν το καλοκαίρι μας και θα μας σημαδέψουν ανεξίτηλα για πάρα πολλά χρόνια δυστυχώς αφού έχουμε διαταράξει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σχέση μας με το Θεό και τη δημιουργία που είναι δώρο Του. "

Σκέφτομαι... πέρα από το σπαζοκεφάλιασμα για το ποιοι ακριβώς και για ποιούς ακριβώς λόγους έκαναν ό,τι έκαναν, η ουσία είναι η ίδια: όλοι αυτοί, κι εμείς μαζί τους, με το δικό μας τρόπο, κι ας είναι αλλιώτικος, έχουμε διαταράξει τη σχέση μας με το Θεό και τη δημιουργία του, είτε φύση, είτε άλλα ανθρώπινα όντα, κάθε φορά που θα βλέπω τις φωτιές, τα φονικά, τους ανθρώπους που κάποτε αγαπιόντουσαν και τώρα δε μιλιούνται, τα καμμένα ελάφια στα δελτία ειδήσεων, η δικιά μου είδηση θα είναι αυτή: έχουμε διαταράξει τη σχέση μας με το Θεό και τη δημιουργία του, κάθε φορά πού ένα "γιατί;" θα με μπουκώνει θα σκέφτομαι έχουμε διαταράξει τη σχέση μας με το Θεό και τη δημιουργία του, κι αν δεν απακαταστήσουμε αυτή τη σχέση, κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να μας σώσει.

Χρόνια Πολλά στους Νικήτες σήμερα, με αγάπη.

bread

“Ώσπερ ην τούτο το κλάσμα διεσκορπισμένον επάνω των ορέων και συναχθέν έν, ούτω συναχθήτω Σου η Εκκλησία από των περάτων της γης εις την Βασιλείαν σου.- Ήταν σιτάρι, σπαρμένο σε βουνό και σε φαράγγια.- Θερίστηκε, αλέστηκε, ζυμώθηκε, έγινε ψωμί.Το ευλογήσαμε και αγιάσθηκε και έγινε σώμα Χριστού.Και εμείς Κύριε, σκορπισμένοι είμαστε. Σε (βουνά) και σε (φαράγγια)!Μάζεψέ μας κοντά Σου, Κύριε. 'Αλεσέ μας. Κάνε μας Ψωμί. Κάνε μας όλους μας ένα μέσα στην Εκκλησία σου και αγίασέ μας. Πάρε μας στη Βασιλεία Σου!(Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων κεφάλαιο. 9,4. (www.pigizois.gr))

-It was wheat, sown on mountains and ravines.
-It was harvested, milled, kneaded, turned into bread.
We blessed it and it was sanctified and became the body of Christ.
We, too, are scattered, Lord. On “mountains” and “ravines”. Gather us round you, Lord. Pound us. Turn us into bread. Make us all one in Your Church and sanctify us. Take us to Your Kingdom.
(From 12 Apostles, chapter 9,4, found in www.pigizois.gr))

Change
I love bread. Bread is rarely the protagonist of a meal. It will be there, next to your plate, as a nourishing accompaniment, as a tool to help you eat your food with. Bread is humble, yet essential, at the heart of the Holy Communion, the essential moment of “changing…by Thy Holy Spirit”.
We don’t always welcome change in our life, we often resent it or resist it, even though it is unavoidable. I read somewhere that sin is surprisingly conservative; it means refusing to grow; to change.
Bread possesses a changing nature: from seed to plant, from wheat to flour, from flour to dough, from dough to bread, from bread to nourishment, from nourishment to life, from every day common commodity to prosforo, from prosforo to the Body of Christ. Humble bread turns to Holy Bread; it turns into a bridge between heaven and earth. Christ offers us His Holy Body. Man takes a part of creation and changes it, through his labour, then offers it back to the Creator, “Thy own of Thine own we offer Thee” (I also read recently (The Apples of the Cook, p.18) that in the old times people called the prosforo “Panagia”, Mother of God, humanity’s “offer” to God, which, among other things, made me think that the word prosforo comes from the word prosfero= to offer).
As a child, I was blessed to have the chance to play out, in the fields that, in the early summer, turned into a green sea of wheat. We’d roll and hide and chew the milky, unripe seeds. Unbaked bread dough was one of my first toys, a primitive form of Playdough, that nourished my soul with the joy of playing and my mind with the joy of imagining and creating, before another piece of the same dough would turn into the fragrant loaf that would nourish my body.
As an adult, I was blessed to have the chance to bake loaves that would later be transformed by the Holy Spirit into the Body of Christ.
Maybe this is one of the reasons why I was so touched by the above quotation. It made me feel good to think that, as my father on earth is a baker, as my spiritual father is a baker for our church needs (the first prosforo I got from his hands filled the entire house with fragrance for days), my Father in Heaven is a Baker, too. It made me wonder, will I be as humble as an ear of wheat, that bows its head when full and ripe, and let Him take me, break me, knead me, turn me into a fragrant, useful, nourishing loaf? It made me think that we are all indeed, like the scattered grains of wheat, that can drift off with the wind, unless we let His hands harvest us, from our mountains of problems and trouble, from our urban ravines, and bring us together, transform us, make us sprout and flourish and yield fruit.
Not scattered but One
A seed is full of potential, but it can die without fulfilling it, as some seeds did, in the parable of the sower; but the seeds that will give fruit, will then be transformed into something good, something that will also benefit others. The single ingredients will have to come together so that the flour, the yeast, the salt, the honey, the water, the oil, will transform into one, new, complete entity.
Break my will Lord, make me want what You want.
The grinding and the pounding and the kneading of the transformation process will only make us better, in the same way that the finer you grind your flour, the more you work your dough, the more patient you are with it, allowing it to prove and improve and bake properly, the better your bread turns out. Baking bread is a slow process that requires patience: for the yeast to activate, for the gluten to develop, for the dough to rise and then bake all the way through. The fragrant result is worth it. Growing and changing from a drifting, fruitless existence to a centred (with Christ in the middle), rounded (as a loaf), fruitful one, takes patience too. The result can be the fragrance of Heaven. How can we say no?
(From an http://www.antiochian-orthodox.co.uk/lancaster.htm newsletter)

Χρόνια Πολλά μαμά! Η σειρά σου σήμερα. Εσύ πάλι αποφάσισες ότι δεν έχει άλλες πάστες και χαρές, σαν σήμερα έφυγε η γιαγιά πριν από κάμποσα χρόνια κι από τότε η επαίτειος του αποχωρισμού πήρε τη θέση του γλεντιού. Κλείνω με την ευχή του πάτερ Τζόναθαν για τη σημερινή μέρα: "Ας μας δίνει ο Θεός τη Χάρη Του να κουβαλάμε τον δικό μας προσωπικό σταυρό με ταπεινότητα, υπακοή και χαρά" (χαρά, ναι, χαρά!)

Χρόνια πολλά μπαμπά! Του Αγίου Αριστείδη σήμερα, του φιλοσόφου και μάρτυρα. Το έμαθα πριν λίγα μόλις χρόνια, μια που ποτέ δεν γιορτάσαμε τη γιορτή σου πιστεύοντας ότι εκτός από τον Αριστείδη τον Δίκαιο που μάθαμε στο σχολείο δεν υπήρχε άλλος, και μάλιστα Άγιος, κι ότι ήταν μόνο το καπρίτσιο της νονάς σου, που διάλεξε Αριστείδη αντί για Κώστα, και σε καταδίκασε σε μια ζωή χωρίς πάστες και Χρόνια Πολλά. Χτες κάτι άκουσα ότι η σπηλιά του Αγίου είναι κάπου στο Λυκαβηττό, κοίτα να δεις, θέλω να ρθω στην Αθήνα και να τη βρω, μια ζωή και τώρα την ανακαλύπτω, έτσι, καλή υπενθύμιση κι αυτό, να μην ξιπάζομαι, μόνο να ξαφνιάζομαι, ευχάριστα. Αν κάποιος το διαβάσει αυτό (σ' ευχαριστώ μαγισσούλα των ασφοδελών που μ' έκανες να πιστεύω) ας βρει έναν Αριστείδη που ποτέ δε γιόρτασε κι ας του ευχηθεί να χαίρεται τον Άγιό του (ίσως και μια παστούλα;)

Αντιγράφω από http://www.pigizois.net/index2.htm
"Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ήταν Αθηναίος ευπατρίδης, φιλόσοφος εξ ενδόξου αθηναϊκού γένους, και έζησε κατά τον Β' μετά Χριστόν αιώνα επί αυτοκρατορίας Αδριανού. ο Ιερώνυμος έγραψεν έγκώμιον έξυψών αυτόν ως Ίσαπόστολον. Έμυήθη την εύσέβειαν είς Χριστόν, παρά του αγίου Διονυσίου και του αγίου Ιεροθέου. Έγραψεν εις τον Άδριανόν άπολογίαν υπέρ των διωκωμένων Χριστιανών. Έδιώχθη και επειδή έλειπεν ο Αδριανός μετέβη εις την Ρώμην και άπηλογήθη. Κατόπιν μετεφέρθη είς Αθήνας όπου έμαρτύρησεν, κρεμασθείς είς την κοίλην της αγοράς των Αθηνών, την 13ήν Σεπτεμβρίου του 120 μ.Χ. κατά το πάλαιαν συναξάριον το όποιον μετεφράσθη εις τα λατινικά παρά του Ιερωνύμου."

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου, του Αγίου Αυτονόμου σήμερα, υπενθύμιση ότι η καταπίεση, η υπερπροστατευτικότητα, το μαμόθρεμα, μας κατσιάζουν. Αυτονομία και αυτάρκεια, να στέκομαι στα πόδια μου και η αγάπη κι η φροντίδα των άλλων να είναι ευπρόσδεκτο δώρο κι όχι πατερίτσες. Μη καταπιστεύσεις με ανθρωπίνη προστασία Άγιε Αυτόνομε. Και να θυμάμαι να μην κατσιάσω κι εγώ ποτέ κανέναν.