Αναδημοσιεύω από το Ζωντανό Ιστολόγιο: "Να νικήσουμε στον εντός ημών πόλεμο. Και να ζήσουμε τη χαρά της αληθινής αγάπης. Που ελευθερώνει και κάνει ανίσχυρη την δυναστεία της κάθε εξουσίας. Της επίσημης και της δήθεν"
Ξυπνήσα και το χιονάκι με περίμενε υπομονετικά έξω από το παράθυρό μου, να το δω, να το καμαρώσω. Κι έτσι απλά, η τσαγκαροδευτέρα έγινε χαμογελαστή Δευτέρα. Βγήκα, με τη τσίμπλα στο μάτι ακόμα και τις παντόφλες, να το κοιτάξω από πολύ κοντά, τόσο αφράτο, ούτε η καλύτερη μαρέγκα τουEscoffierδε θα πιανε μπάζα μπροστά του. And I think to myself, what an edible wooorld..
Κοιτάω όλα αυτά τα κουτάκια εδώ από κάτω που καλούμαι να συμπληρώσω και σκέφτομαι: ταινίες, μουσική, βιβλία...Οι στάνταρ κατηγορίες στις οποίες κατατάσσουμε και κατατασσόμαστε, στις συγκεκριμένες σύγχρονες κοινωνίες τουλάχιστον, ακόμα κι όταν συναντάς κάποιον κατά πρόσωπο, όχι μόνο ηλεκτρονικώς, οι ίδιες ερωτήσεις. Σκέφτομαι ότι ο παππούς μου για παράδειγμα δε θα μπορούσε να συμπληρώσει κανένα από τα κουτάκια, δεν πήγε ποτέ σινεμά, δεν άκουγε, έτσι δεν άκουσε ποτέ μουσική, δεν ήξερε να διαβάζει κι έτσι δε διάβασε ποτέ κανένα βιβλίο. Ήταν όμως σοφός, γεμάτος αγάπη κι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κρίθηκε, αξιολογήθηκε και αγαπήθηκε από τις πράξεις του, το χαμόγελό του, τα παιχνιδιάρικα μάτια του, την αγάπη του, όχι από τα ρούχα, τα σοφιστικέ βιβλία, τα μουράτα συγκροτήματα, τις κουλτουρέ ταινίες. Εύχομαι να το θυμάμαι και να το εφαρμόζω κάθε μέρα και με κάθε άνθρωπο που συναντάω, εδώ ή αλλού. Προς το παρόν, ας πουλήσω μούρη