Η γεωμετρία της γεωγραφίας

σκαληνό


τοπίο


γεμάτο αφρούς

και λιόδεντρα

(Φ.Γκ. Λόρκα)

Δεν το 'γραψε για τη Μάνη, αλλά είναι η καλύτερη περιγραφή της Μάνης που έχω βρει...

(και μου 'φερε στο μυαλό και τον τραγουδοποιό:

Σκάλα, σκάλα σ' ανεβαίνω

σκάλα θα σε κατεβώ

η ζωή μου αντί για κύκλος

τριγωνάκι σκαληνό..

Γιαγιάδες

Is it just me, ή σκέφτονται κι άλλοι πώς θα είναι η επόμενη γενιά γιαγιάδων; Οι γιαγιαδοανησυχίες μου, περιλαμβάνουν επίσης σημειολογικές παρατηρήσεις ανάμεσα στις αγγλίδες και στις ελληνίδες γιαγιάδες. Εξηγώ:
Η αγγλίδα γιαγιά αρέσκεται σε σφιχτές περμανάντ αποχρώσεων ασημί, γαλάζιου ή μελιτζανί. Είναι συνήθως λεπτή έως πολύ λεπτή και αγαπά συνδιασμούς όπως τυρκουάζ παντελόνι-φούξια μπλούζα-λευκά σπορτίφ παπούτσια. Φορά κοσμήματα.
Η ελληνίδα γιαγιά είναι αποκλειστικά δύο μεγεθών: τεράστια και στρογγυλή ή ξερόκλαδο. Αγαπημένο χρώμα: μαύρο. Ενίοτε μπορεί να επιτρέψει σκούρο μπλε ή καφέ. Μαλλιά γκρίζα σε σφιχτό χαμηλό κότσο ή πλεξίδες τυλιγμένες στεφάνι κάτω από την τσεμπέρα.
Να εξηγήσω ότι μιλάω για την γενιά γιαγιάδων της γενιάς μου και κυρίως γιαγιάδες της ελληνικής επαρχίας. Πιστεύω ότι είναι η τελευταία γενιά ever με αυτό το λουκ. Οι φουρνιά γιαγιάδων των σημερινών παιδιών, εφήβων και μικροεικοσάρηδων έχει σαφώς διαφορετικό στυλ, κάπως ενδιάμεσο. Από τη μια γιατί το είδος "γιαγιά χωριού" τείνει να εκλείψει, με την γενική εγκατάλειψη των χωριών, από την άλλη τα έθιμα αλλάζουν, π.χ. το μαυροφόρεμα εφ' όρου ζωής δεν είναι απαράβατος θεσμός πια για μια γυναίκα (βλέπε π.χ. παλιές μανιάτισσες).
Δεν ξέρω πώς τα πράγματα θα επηρεάσουν την Βρετανία και πώς αυτό με τη σειρά του το λουκ των εδώ γιαγιάδων, ίσως με την επόμενη βασιλική γενιά (με τον Γουιλ και την Κέιτ) να εκλείψουν κι οι λαχανί-ροζ γιαγιάδες (κρίμα, θα μου λείψουν) που θαυμάζουν το dress sense της Ελισάβετ. Θα μου λείψει όμως σίγουρα η εικόνα της ξερακιανής μαυροφόρας γιαγιάς (γιατί από μακριά όλες θα μπορούσαν να είναι η δική σου γιαγιά) με την χαρακτηρηστική ντοπιολαλιά του τόπου της, την αμεσότητά της και το χαμόγελό της στον άγνωστο ("καλημέρα σας!") μια που στον δικό της κόσμο δεν υπάρχουν άγνωστοι..

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

O συνάδελφος stereotype μου πάσαρε την παρακάτω πρόσκληση:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο)

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη)

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο

Σκέφτηκα ότι έχει ενδιαφέρον να πούμε δυο λόγια για ένα βιβλίο, βρίσκω τις βιβλιο-ιδέες πάντα καλοδεχούμενες. Να λοιπόν τι πέτυχα στο λαχνό (χωρίς ζαβολιά):

"What did you want to hang yourself for?" he asked the bloke, trying to make him sit up. He could hardly talk, and one of his hands was bleeding from where the light-bulb had smashed. I knew that rope wouldn't hold up, but he hadn't listened to me. I'll never hang myself anyway, but if I want to I'll make sure I do it from a tree or something like that, not a light fitting. "Well, what did you do it for?"

Παρέκλινα λίγο από τους κανόνες γιατί ήθελα να συμπεριλάβω την τελική ερώτηση, την ερώτηση που, κατά παράξενη σύμπτωση, είναι αυτόν τον καιρό στο στόμα όλης της χώρας: προχτες ανακαλύφθηκε η 17η αυτοκτονία τηνέιτζερ, σε λιγότερο από ένα χρόνο, στην ουαλική κωμόπολη Bridgend. Η προχτεσινή 16άχρονη βρέθηκε απαγχωνισμένη, κι η ερώτηση του βιβλίου, στη σελίδα 123, στην 6η περίοδο, είναι και η δική μου...

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
"a groundbreaking work of fiction from one of our best loved authors. The title story in this classic collection tells of Smith, a defiant young rebel, inhabiting the no-man's land of institutionalised Borstal. As his steady jog-trot rhythm transports him over an unrelenting, frost-bitten earth, he wonders why, for whom and for what he is running. A groundbreaking work, 'The Loneliness of the Long Distance Runner' captured the grim isolation of the working class in the English Midlands when it was first published in 1960s. But Sillitoe's depiction of petty crime and deep-seated anger in industrial and desperate cities remains as potent today as it was almost half a century ago"

Re-issue edition (16 Jul (οh! on my birthday!) 2007) of the 1959 first edition.

Ο πέμπτος κανόνας λέει να πασάρω την πρόσκληση. Καλώ λοιπόν κι εγώ όποιον από τους επισκέπτες μου θέλει να μπει στον κόπο, να το κάνει.

Τσικνοπέμπτη

Αγελάδα

(Φ. Γκ. Λόρκα)

Η πληγωμένη αγελάδα πλάγιασε.

Δέντρα και ρυάκια σκαρφαλώνουν στο μάκρος των κεράτων της.

Το μουσούδι της αιμορροούσε στον ουρανό.

Το μουσούδι της από μέλισσες

κάτω από το σιγανό μουστάκι του σάλιου.

Ένα άσπρο ουρλιαχτό σήκωσε ολόρθο το πρωινό.

Οι νεκρές αγελάδες κι οι ζωντανές,

κοκκινίλα από φως ή μέλι σταύλου,

μούγκριζαν με τα μάτια μισόκλειστα.

Ας το ξέρουν οι ρίζες

κι αυτό το παιδί που ακονίζει το μαχαίρι του,

πως μπορούν τελικά να φάνε την αγελάδα.

Εκεί ψηλά χλωμιάζουν

φώτα και σφαγίτιδες φλέβες.

Τέσσερις οπλές τρέμουν στον αέρα.

Ας ξέρουν, το φεγγάρι

κι αυτή η νύχτα από κίτρινα βράχια:

έφυγε η στάχτινη αγελάδα.

Έφυγε βογγώντας

με το γκρέμισμα των παγωμένων ουρανών

όπου οι μεθύστακες κολατσίζουν τον θάνατο.

Έκκληση βοήθειας

Συμπαράσταση στον Γιώργο-Σαμψών Χατσατριάν

Το ταξίδι προς τα μέσα

Προσευχή και σιωπή

«Όταν προσεύχεσαι», έχει σοφά ειπωθεί από έναν ορθόδοξο συγγραφέα στη Φιλλανδία, «εσύ ο ίδιος οφείλεις να σιωπάς... Εσύ ο ίδιος οφείλεις να σιωπάς, άφησε να μιλήσει η προσευχή σου».Το να πετύχεις τη σιωπή, είναι το πιο δύσκολο, το πιο αποφασιστικό απ’ όλα τα πράγματα στην τέχνη της προσευχής. Η σιωπή δεν είναι απλώς αρνητική - μία παύση δηλαδή ανάμεσα στις λέξεις, μια χρονική διακοπή του λόγου - αλλά, όταν την καταλάβουμε σωστά, είναι πολύ θετική: είναι μια στάση προσεχτικής εγρήγορσης, επαγρύπνησης και πάνω απ’ όλα προσοχής ν’ ακούσουμε. Ο ησυχαστής, δηλαδή ο άνθρωπος που έχει πετύχει την ησυχία, την εσωτερική ηρεμία, τη σιωπή, είναι ο κατ’ εξοχήν προετοιμασμένος ν’ ακούει. Ακούει τη φωνή της προσευχής μέσα στη δική του καρδιά και καταλαβαίνει ότι αυτή η φωνή δεν είναι η δικιά του αλλά κάποιου Άλλου που μιλάει μέσα του.

Η σχέση ανάμεσα στην προσευχή και στη σιωπή θα γίνει πιο κατανοητή αν εξετάσουμε τέσσερις σύντομους ορισμούς. Ο πρώτος είναι από το Συνοπτικό Λεξικό της Οξφόρδης (The Concice Oxford Dictionary), που περιγράφει την προσευχή ως «ιερή αίτηση προς το Θεό... τύπο που εφαρμόζουμε για να προσευχόμαστε». Η προσευχή θεωρείται εδώ σαν κάτι που εκφράζεται με λέξεις και πιο συγκεκριμένα σαν μια πράξη αίτησης προς το Θεό να μάς παραχωρήσει ορισμένα οφέλη. Ακόμα λοιπόν βρισκόμαστε στο επίπεδο της εξωτερικής μάλλον παρά της εσωτερικής προσευχής. Λίγοι ανάμεσά μας μπορούν να μείνουν ικανοποιημένοι από έναν τέτοιο ορισμό.
Ο δεύτερος μας ορισμός, που προέρχεται από ένα Ρώσο στάρετς του περασμένου αιώνα, είναι πολύ λιγότερο εξωτερικός. «Στην προσευχή», λέγει ο επίσκοπος Θεοφάνης ο Ερημίτης (1815-94), «το πρωταρχικό είναι να σταθείς μπροστά στο Θεό με το νου στην καρδιά, και να συνεχίζεις να στέκεσαι μπροστά Του ακατάπαυστα μέρα και νύχτα, μέχρι το τέλος της ζωής σου».

Η προσευχή σύμφωνα μ’ αυτόν τον ορισμό δε σημαίνει απλώς να κάνουμε ορισμένες «ιερές αιτήσεις» και μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη χρήση οποιωνδήποτε λέξεων. Δεν είναι τόσο μια στιγμιαία ενέργεια, όσο μία συνεχής κατάσταση. Να προσεύχεσαι σημαίνει να στέκεσαι μπροστά στο Θεό, να έρχεσαι σε άμεση και προσωπική σχέση με Αυτόν, είναι να γνωρίζεις σε κάθε επίπεδο της ύπαρξής σου, από το ενστικτώδες μέχρι το υπερ- συνείδητο, ότι υπάρχεις μέσα στο Θεό και Αυτός είναι εντός σου. Για να επιβεβαιώσουμε και να βαθύνουμε τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους δε χρειάζεται να θέτουμε συνεχώς αιτήματα ή να χρησιμοποιούμε λέξεις, όσο πιο καλά γνωρίζουμε και αγαπάμε ο ένας τον άλλον, τόσο πιο λίγο έχουμε ανάγκη από λόγια για να συνεννοούμαστε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην προσωπική μας σχέση με το Θεό.
Στους δύο πρώτους ορισμούς, δίνεται έμφαση κυρίως σ’ αυτό που κάνει ο άνθρωπος παρά σ’ αυτό που κάνει ο Θεός. Αλλά στην προσωπική σχέση της προσευχής, εκείνος που παίρνει την πρωτοβουλία και του οποίου η ενέργεια είναι θεμελιακή, είναι ο ουράνιος σύντροφος και όχι ο άνθρωπος. Αυτό φαίνεται καθαρά στον τρίτο μας ορισμό, παρμένο από τον Άγιο Γρηγόριο το Σιναΐτη (+1346). Σε ένα σύνθετο χωρίο, όπου το ένα επίπεδο ακολουθεί το άλλο, καθώς ο συγγραφέας προσπαθεί να περιγράψει την αληθινή ουσία της εσωτερικής προσευχής, τελειώνει ξαφνικά με απροσδόκητη απλότητα: «Γιατί μακρυλογούμε; Προσευχή είναι ο Θεός, που κατεργάζεται όλα τα πράγματα σε όλους τους ανθρώπους». Προσευχή είναι ο Θεός – όχι δηλαδή κάτι που εγώ αρχίζω αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχω, πρώτιστα δεν είναι κάτι που εγώ κάνω αλλά κάτι που ο Θεός κάνει μέσα μου: κατά τη ρήση του Απ. Παύλου, «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοι Χριστός» (Γαλ. β’, 20).
Ο δρόμος της Νοεράς Προσευχής δηλώνεται με ακρίβεια στους λόγους του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή σχετικά με το Μεσσία: «εκείνον μεν δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιωάν. γ’ 30). Μ’ αυτή την έννοια, να προσευχόμαστε σημαίνει να σιωπούμε. «Εσύ ο ίδιος οφείλεις να σιωπάς, άφησε να μιλήσει ο Θεός. Αληθινή εσωτερική προσευχή σημαίνει να σταματάμε να μιλάμε και να αφουγκραζόμαστε στην καρδιά μας τη χωρίς λόγια φωνή του Θεού, σημαίνει να πάψουμε να ενεργούμε από μόνοι μας και να εισερχόμαστε στο χώρο της δράσης του Θεού. Στην αρχή της Βυζαντινής Θείας Λειτουργίας, όταν έχουν τελειώσει τα προκαταρκτικά και όλα είναι πια έτοιμα για να αρχίσει η Θεία Ευχαριστία, ο διάκονος πλησιάζει τον ιερέα και λέγει: «Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω» - καιρός για να δράσει ο Κύριος. Αυτή ακριβώς είναι η στάση του πιστού όχι μόνο στην Ευχαριστιακή Λειτουργία αλλά και σε κάθε προσευχή δημόσια ή ιδιωτική.
Ο τέταρτος ορισμός μας, παρμένος πάλι από τον Άγιο Γρηγόριο το Σιναΐτη, δηλώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια το χαρακτήρα της δράσης αυτής του Κυρίου μέσα μας. «Προσευχή», μας λέει, «είναι η φανέρωσις του Βαπτίσματος». Η ενέργεια του Κυρίου δεν περιορίζεται φυσικά μόνο στους βαφτισμένους, ο Θεός είναι παρών και επενεργεί μέσα σε κάθε άνθρωπο, από το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Η εικόνα όμως αυτή έχει αμαυρωθεί και σκιαστεί, με την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Η εικόνα αυτή αποκαθίσταται στην αρχική της ομορφιά και λαμπρότητα με το μυστήριο του Βαπτίσματος μέσα απ’ το οποίο ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα έρχονται να κατοικήσουν εκεί που οι Πατέρες ονομάζουν «βαθύτατο και μυστικό ταμείον της καρδιά μας».
Για τη συντριπτική πλειοψηφία όμως, το Βάπτισμα είναι κάτι που το πήραν στη νηπιακή ηλικία και για το οποίο δεν έχουν συνειδητή ανάμνηση. Αν και ο Χριστός του Βαπτίσματος και ο «ενοικών» Παράκλητος δεν παύουν ούτε στιγμή να ενεργούν εντός μας, οι περισσότεροι από μάς, αν εξαιρέσει κανείς σπάνιες περιπτώσεις, είμαστε κυριολεκτικά ανίδεοι από αυτή την εσωτερική παρουσία και ενέργεια. Η αληθινή προσευχή, λοιπόν, σημαίνει την ανακάλυψη και τη φανέρωση της Χάριτος του Βαπτίσματος. Να προσευχόμαστε σημαίνει να περνάμε από το σημείο εκείνο όπου η Χάρη είναι παρούσα στις καρδιές μας μυστικά και ασυνείδητα, στην κατάσταση όπου έχουμε πλήρη εσωτερική αντίληψη και συνειδητή επίγνωση, όπου δηλαδή δοκιμάζουμε και αισθανόμαστε πια την ενέργεια του Πνεύματος κατευθείαν και άμεσα. Με τα λόγια του Αγίου Κάλλιστου και Αγίου Ιγνατίου Ξανθόπουλου (14ος αιώνας), «ο σκοπός της Χριστιανικής ζωής είναι να επιστρέψουμε στην τέλεια Χάρη του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος που μάς δόθηκε από την αρχή μέσα στο Βάπτισμα».
«Μέσα στην αρχή μου είναι και το τέλος μου» (T.S. Eliot). Ο σκοπός της προσευχής μπορεί να συνοψιστεί με τη φράση «γίνε ό,τι είσαι». Γίνε, συνειδητά κι ενεργά, αυτό που ήδη είσαι εν δυνάμει και μυστικά, επειδή έχεις πλαστεί σύμφωνα με την ιερή εικόνα και έχεις ξαναγεννηθεί με το Βάπτισμα. Γίνε ό,τι είσαι: ακριβέστερα, ξαναγύρισε στον εαυτό σου, ανακάλυψε Αυτόν που είναι ήδη δικός σου, άκουσε Αυτόν που δεν παύει ποτέ να μιλάει μέσα σου, κάνε κτήμα σου Αυτόν, που ακόμα και τώρα σε έχει για δικό Του. Τούτο είναι το μήνυμα του Θεού σε όποιον θέλει να προσευχηθεί: «Δε θα μ’ αναζητούσες αν δε με είχες ήδη βρει» (Pascal).

Αλλά πώς θα ξεκινήσουμε; Πώς να μάθουμε να σιωπούμε για ν’ αρχίζουμε να ακούμε; Αντί απλά να μιλάμε στο Θεό, πώς μπορούμε να πετύχουμε μια προσευχή στην οποία ο Θεός μιλάει σε μάς; Πώς μπορούμε να περάσουμε από την προσευχή των λόγων, στην προσευχή της σιωπής, από την «εντατική» στην «αυτοενεργούμενη» προσευχή (για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του επίσκοπου Θεοφάνη), από τη «δική μου» προσευχή στην προσευχή του Χριστού εντός μου;
Ένας τρόπος ν’ αρχίσουμε αυτό το ταξίδι προς τα μέσα μας είναι η Επίκληση του Ονόματος του Ιησού. »

(Από το βιβλίο «Η δύναμη του Ονόματος» Επισκόπου Κάλλιστου Ware ( Μητροπολίτης Διοκλείας και καθηγητής Πατρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), Εκδ. Ακρίτας.
Πηγή: www. enoriaka.gr, ευχαριστίες στον p@nos : )

My Bloody Valentine

Θυμάται κανείς την ετυμολογία της λέξης εκμεταλλεύομαι από προηγούμενο ποστ; Σε πολλές από τις φτωχές χώρες του κόσμου, ο πλούτος των σπλάχνων της γης τους, τις κάνει στόχο εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα αιματηρές συγκρούσεις, τη δεινοπάθηση των ντόπιων και τη μόλυνση του φυσικού τους περιβάλλοντος.

Σε χώρες όπως η Ινδονησία, η Γκάνα, το Κονγκό, το Περού, οι Φιλιππίνες και η Γουατεμάλα, η διαμάχες για την εξόρυξη χρυσού έχει κοστίσει χιλιάδες ζωές. Μόνο στο Κογκό 1.200 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα (!) από πείνα και αρρώστειες άμεσα συνδεδεμένες με τις διαμάχες για την εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων.

Μερικά από τα μεγαλύτερα ανοιχτά μεταλλεία είναι τόσο μεγάλα που είναι ορατά από το..διάστημα. Η ενέργεια που απαιτείται για τη λειτουργία τους αντιστοιχεί στο 10% της παγκόσμιας ενέργειας. Ένα μόνο χρυσό δαχτυλίδι ευθύνεται για τη δημιουργία 18 τόνων (!) μπάζων από τα οποία μπορούν να διαρεύσουν τοξικά μέταλλα και οξέα.

Στην Ονδούρα, η κυβέρνηση έχει ανιχνεύσει επικίνδυνα επίπεδα κυανίου στο νερό ύδρευσης των κατοίκων της περιοχής κοντά στο μεγαλύτερο χρυσορυχείο της χώρας. Παγκοσμίως 40-70% των μεταλλορύχων υποφέρουν από υδραργυρίαση (δηλητηρίαση, από την έκθεσή τους στον υδράργυρο, που καταστρέφει το συκώτι, το νευρικό σύστημα και τα σπλάχνα), και 47% από πνευμονοκονίαση.

Τα 3/4 του χρυσού προέρχεται από αυτές τις χώρες. 13 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν στα ορυχεία, το 1 εκατομμύριο από αυτούς, παιδιά. Μισθός; Του διευθυντή της Goldcorp, μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης χρυσού, 5,5 εκατομμύρια δολλάρια τον χρόνο. Του εργάτη του στην Ονδούρα; Λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα. (Παρεμπιπτόντως, η εν λόγω εταιρεία αρνείται να συμμορφωθεί με το δημοψήφισμα του 2005, όπου 11 από τις 13 κοινότητες στο Σαν Μάρκο της Γουατεμάλας, ζητούν να σταματήσουν οι εξορύξεις στην περιοχή τους). (πηγή cafod)

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με την εξόρυξη διαμαντιών. Στη Σιέρρα Λεόνε για παράδειγμα, ευθύνεται για τον δεκαετή εμφύλιο στη χώρα, 50.000 νεκρούς, πολυάριθμους ακρωτηριασμένους, εκατομμύρια πρόσφυγες, την καταστροφή της εγχώριας οικονομίας και ναρκωμένα παιδιά-στρατιώτες. Κάποια χρόνια αργότερα τώρα, η πόλη ακόμα δεν έχει ηλεκτρικό, οι δρόμοι έχουν να φτιαχτούν από τα μέσα του '70, και οι κάτπικοι ζουν σε μουχλιασμένα κτίρια χωρίς σκεπή. Το Κονγκό, η Αγκόλα, η Ακτή Ελεφαντοστού έχουν να πουν ανάλογες επώδυνες ιστορίες. (πηγή ΝΥ Τimes)

Κι εδώ η περιβαλλοντική καταστροφή είναι τεράστια. Οι τεράστιες ανοιχτές πληγές των αδαμαντορυχείων πυορραγούν βαριά μέταλλα, πετρέλαιο και χημικά πό τα μηχανήματα εξόρυξης, τα οποία απορροφούνται από το έδαφος και μολύνουν τα νερά, δηλητηριάζοντας ανθρώπους, φυτά και ζώα. Κι εδώ, οι ιδιοκτήτες των αδαμαντορυχείων, στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Ινδία, στην Αφρική, παραβιάζουν τα δικαιώματα των ντόπιων, καθώς πολλά από τα ορυχεία αυτά ανοίχτηκαν στη γη τους, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να πρέπει ή να μετακινηθούν ή να παραμείνουν και να δηλητηριαστούν.

Τα διαμάντια που εξορύσσονται, επεξεργάζονται από slave labourers, πολλοί από αυτούς παιδιά καταδικασμένα στη δουλεία προκειμένου να ξεπληρώσει η οικογένειά τους χρέη. Όταν ενηληκιωθούν το χρέος κληροδοτείται είτε στα μικρότερα αδέλφια, είτε στα παιδιά τους! Τα διαμάντια μετά πουλιούνται και τα κέρδη χρηματοδοτούν εμφύλιες συγκρούσεις στην Αφρική, είτε ανταλλάσσονται με όπλα. Οι πόλεμοι των διαμαντιών πολεμούνται και από μικρά παιδιά-στρατιώτες, στα οποία δίνονται ναρκωτικές ουσίες για να ξεπεράσουν τους..παιδιάστικους φόβους τους.

Γι' αυτό λοιπόν, μη χαρίσεις χρυσό ή διαμάντια στον "βαλεντίνο" σου. Αν θες, ντε και καλά, αγόρασε παλιά κοσμήματα, από δεύτερο χέρι. Μην πιστεύεις χολυγουντιανά στερεότυπα, τα διαμάντια δεν είναι ο καλύτερος φίλος ενός κοριτσιού. Μην αφήσεις την αγάπη σου για ένα πρόσωπο να δικαιολογεί την φρικτή δυστυχία εκατομμυρίων.

Εναλλακτικά: Φτιάξε τους ένα ΒΙΟ κέικ, μια τούρτα με ροδοπέταλα, ένα μασάζ με aromatic massage cubes με αιθέρια έλαια. Όποια μέρα του χρόνου θες.

Δες: unearth justice: stop undermining the poor video

Διάβασε: blood diamond

Υπόγραψε: diamond boycott: sign the petition

Διάβασε: Ten reasons why you shouldn't accept a diamond ring.

Δες: Σιέρρα Λεόνε video.

Crocus

... όχι το συγκρότημα:)
Σκάσανε μύτη τα πρώτα κροκάκια, κίτρινες παραφωνίες, μεσ' την παγωνιά του Φλεβάρη..
Να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά:)

Cyber friends

Αναρωτιέμαι αν ο ορισμός της φιλίας συμπεριλαμβάνει ανθρώπους που δεν έχεις δει ποτέ. Όταν γράφεις σ'ένα μπλογκ, μπορεί να ξεκίνησεις για πλάκα, αλλά με αφελή έκπληξη να διαπιστώσεις ότι άλλοι άνθρωποι, όχι μόνο διάβαζαν αυτά που γράφεις, αλλά ανταποκρίνονται κιόλας. Κάποιοι από αυτούς έρχονται και ξανάρχονται. Αρχίζεις να αναγνωρίζεις το ύφος της γραφής τους, τις λέξεις που χρησιμοποιούν, αποκτάτε κωδικούς επικοινωνίας, αποκτάτε παρελθόν. Αθελά σου αρχίζεις να τους φαντάζεσαι, να πλάθεις μια εικόνα στο μυαλό σου για το πώς είναι, για τη ζωή τους, κάπως όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, κι οι χαρακτήρες αποκτούν υπόσταση στο νου σου, φαίνεται το μυαλό μας αρέσκεται στο να συμπληρώνει τα κενά, δουλεύει καλύτερα έτσι. Το γεγονός ότι έχετε πια τακτική επικοινωνία, έστω κι αν είναι λίγες λέξεις, επειδή γίνεται απόλυτα οικειοθελώς, κι όχι όπως στον "έξω" κόσμο, όπου μπορεί να υπάρχουν υποχρεώσεις, συμφέροντα, ντροπές, δείχνει ότι μοιράζεστε κάτι, ότι ο ένας ενδιαφέρεται για το τι έχει να πει ο άλλος, ότι του αρέσουν τα θέματα που τον απασχολούν και ο τρόπος με τον οποίο τον απασχολούν. Αρχίζει τότε να συμβαίνει το εξής παράδοξο. Χωρίς να τους έχεις δει λοιπόν ποτέ αυτούς τους ανθρώπους, νιώθεις μια οικειότητα, μια συμπάθεια, αν χαθούν σου λείπουν ή ανησυχείς αν είναι καλά, συναισθήματα δηλαδή που έχεις για τους φίλους του real κόσμου. Τι σημαίνει αυτό; Είναι κι αυτοί φίλοι σου; Κι ας μην τους έχεις δει ποτέ; Κι αν έχετε μοιραστεί πράγματα πολύ προσωπικά και σημαντικά; Αν τους έχεις ανοίξει τα σώψυχά σου; Δεν μετράει αυτό; Έχω δει ανθρώπους να γράφουν για σοβαρά προβλήματα υγείας, για προβλήματα γονιμότητας, για τα παιδιά τους, για χωρισμούς, για ψυχικά ζόρια, ξαπλώνουν στον μπλογκοκαναπέ κι ανοίγονται. Κι άλλοι γράφουν γι' αυτά που μαγειρεύουν, για τη μουσική και τα ποιήματά τους, δείχνουν τις φωτογραφίες που αγαπούν, κι αυτά προσωπικά είναι. Και δέχονται παρηγοριά, ιδέες, συμβουλές, επικρότηση, συμπαράσταση, αναγνώριση, συμπάθεια, μάλωμα καμμιά φορά, από τους οικείους πια cyber επισκέπτες τους. Αυτά δεν κάνουν κι οι φίλοι; Από την άλλη όμως, δεν τους έχεις δει ποτέ! Και δεν πρέπει, για να πεις τον άλλο φίλο, να μπορείς να τον εμπιστευθείς στα πάντα; Να ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια του; Να σου πληρώσει το ταξί αν δεν έχεις λεφτά; Να έρθει σπίτι να σου φτιάξει σούπα αν είσαι άρρωστος και δεν έχεις κάποιον να σε φροντίσει; Κι αν ο φίλος σου μετοικούσε σε χώρα μακρινή; Κι έκανες χρόνια να τον δεις; Κι επικοινωνούσατε μόνο μέσω υπολογιστή; Δε θα 'ταν πάλι φίλος σου;
Δεν έχω καταλήξει σ' αυτή την προσπάθεια προσδιορισμού αυτού του νέου είδους ανθρωπίνων σχέσεων. Τι είναι; Πώς λέγεται; Τι σχέση έχουμε μεταξύ μας; Κάπου, κάποτε, θα γραφτεί και γι'αυτό μια ακαδημαϊκή διατριβή (αν δεν έχει ήδη). Μέχρι τότε, οι ιδέες όσων αναγνώσουν, πολύ ευπρόσδεκτες..

Γείτονες..

«Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
»Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
»Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.
»Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης. »Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
»Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
»Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.
»Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.»

Και πόσα ακόμα δεν μπορεί να προσθέσει κανείς στην πιο πάνω λίστα (απόσπασμα από email της φίλης Μ..). Σκεφτόμουν πώς, η προσαρμοστική ικανότητα που έχουμε για να μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε στις δύσκολες καταστάσεις, να συνηθίζουμε δηλαδή στα πάντα, όσο εξωφρενικά κι ασύλληπτα να μας φαίνονται αρχικά, προκειμένου να επιβιώσουμε, μπορεί να γυρίσει εναντίον μας και να μας κάνει αναίσθητους, βολεμένους, αδρανείς.

Ζούμε εξόριστοι από την Εδέμ, κι έτσι όλοι μας ανεξαιρέτως, υποφέρουμε, όμως αυτό που μας κρατάει ακόμα σε επαφή με την άλλη μας υπόσταση, είναι η ικανότητα που έχουμε, την ώρα του δικού μας πόνου, της δικής μας ανέχειας, να δούμε αυτόν που πονάει ακόμα περισσότερο, που στερείται ακόμα πιο πολύ από μας, μέσα από τα δάκρυά μας για τα παπούτσια που δεν έχουμε να δούμε αυτόν που δεν έχει καν πόδια. Θέλω να ζω σε μια κατάσταση διαρκούς ευγνωμοσύνης για ό,τι κι αν έχω, για το ποτήρι το νερό ακόμα, γιατί κι αυτό κάποιος το στερείται. Θέλω να ζω σε μια κατάσταση διαρκούς ευθύνης, γιατί ό,τι έχω δεν μου ανήκει, μου δόθηκε, κι έχω κι εγώ ευθύνη να δώσω. Θέλω να μη θεωρώ τίποτα από ό,τι έχω, υλικό ή μή, δεδομένο αλλά δοσμένο. Αρχίζουμε από τα απλά και άμεσα, το ζεστό χαμόγελο στον (αντιπαθητικό καμμιά φορά) γείτονα, την ευγενική καλημέρα. Την μη-κατακριτική ή βλοσυρή ματιά στον διαφορετικό από μας. Είμαστε πολύ πλούσιοι. Ας αρχίσουμε από αυτά, και μετά αν θέλουμε μπορούμε να αρχίσουμε να κοιτάμε και στις τσέπες μας, και στα ντουλάπια μας και στα δυνατά μας μπράτσα. Για ιδέες, διαβάστε πιο κάτω για μερικές ΜΚΟ:

(Ο όρος μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) αποτελεί νεολογισμό και αποδίδει στα ελληνικά τον αγγλικό όρο Non-Governmental Organisations (NGOs). Οι σκοποί των ΜΚΟ είναι μη κερδοσκοπικοί και κυρίως ανθρωπιστικοί και αφορούν περιβαλλοντικα ή κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια, ο ρατσισμός κ.λ.π.)

Μερικές ΜΚΟ στην Αθήνα:

(οι πληροφορίες είναι από σελίδα της εφημερίδας Athens Voice, δεν ξέρω κανέναν προσωπικά, δεν έχω διασυνδέσεις με καμμία από αυτές τις ΜΚΟ, παραθέτω πληροφοριακά, από 'κεί και πέρα, πάρτε ένα τηλέφωνο και ρωτήστε, αν θέλετε να προσφέρετε εθελοντική εργασία ή να πάτε οι ίδιοι κάποια πράγματα, ή να έρθουν εθελοντές και να τα συλλέξουν από εσάς, ή για να δείτε τι παίζει γενικά. Ο,τιδήποτε, φτάνει μόνο να μη σηκώνουμε τους ώμους μισο-αδιάφορα, μισο-δύσπιστα και συνεχίζουμε να στοιβάζουμε στα ντουλάπια μας και στους ξέχειλους κάδους απορριμμάτων, να γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε συνδρομή για το γυμναστήριο αλλά να μην σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να βάλουμε ένα χέρι στο βάψιμο ενός ορφανοτροφείου, ο,τιδήποτε, από οποιονδήποτε που θέλει και μπορεί να κάνει κάτι)

Friends of Habitat for Humanity: βοηθάνε στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης ατόμων, οικογενειών κλπ, με κτιριακές επισκευές, ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη, κλπ. Δέχονται εθελοντική βοήθεια (π.χ. βάψιμο ορφανοτροφείου), οικοδομικά υλικά (σας περισσεύουν μπογιές;) κλπ, τηλ. 210-4182251, email: hfhgr@hol.gr

Διεθνής Αμνηστία: γράφετε γράμματα; τηλ. 210-3600628, 210-9627137

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός: παιδικές τροφές, όσπρια, ζυμαρικά κλπ τρόφιμα που δεν χαλάνε, ρούχα-παπούτσια, σαπούνια κλπ, για άτομα που ζητούν άσυλο, για πρόσφυγες και τις οικογένειές τους τηλ. 210-5147300

Γιατροί χωρίς σύνορα: τηλ. 210-5200500

Γιατροί του Κόσμου: τρόφιμα που δεν αλλοιώνονται, τηλεκάρτες, είδη προσωπικής υγιεινής, πάνες, κουζινικά, τσιγάρα, για το καταφύγιο προσφύγων και ατόμων που ζητούν άσυλο, και το καταφύγιο για γυναίκες θύματα εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καθώς και ένα ιατρικό κέντρο. τηλ. 210-3213150, 8011000100.

Παιδικό χωριό SOS: τρόφιμα. τηλ. 210-3313661.

Κλίμακα: προγράμματα υποστήριξης των Ρομά, μεταναστών, αστέγων και ατόμων με αναπηρίες, καθώς και γυναίκες θύματα εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης . τηλ. 210-3417160.

Reto Hellas: μεταχειρισμένα δώρα, ηλεκτρικά είδη, έπιπλα, ρούχα, για τη βοήθεια άστεγων τοξικομανών. τηλ. 210-6625096.

Άσυλο αστέγων: στο Καβούρι (Λητούς 20). Υποστήριξη για άστεγους, ηλικιωμένους, μόνες μητέρες, ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, άτομα στο στάδιο επανένταξης. Κλινοσκεπάσματα, εισιτήρια λεωφορείων κλπ. Τηλ. κ. Βασίλη Μανωλάτο (κοινωνικός λειτουργός) 210-8962619, 210-8962618.

Κιβωτός: κέντρο νέων στον Κολωνό (ναι, εκεί που κάποτε μαζεύονταν οι νέοι για να φιλοσοφήσουν στην Ακαδημία), φιλοξενεί πάνω από 300 παιδιά, 4-17 χρονών, ελληνόπουλα και προσφυγόπουλα από διαλυμένες οικογένειες, προσφέροντας 2 γεύματα την ημέρα καθώς και ψυχαγωγικές και αθλητικές δραστηριότητες, 9πμ-12 μεσάνυχτα. τηλ. 210-5141935.

Αδέσποτες γάτες: μια μικρή ομάδα εθελοντών παρέχει τροφή και ιατρική περίθαλψη στα αδέσποτα γατιά που βρίσκουν πεταμένα. Ζητούν εθελοντές, γατοτροφές, καθώς και είδη που μπορούν να πουλήσουν στα μπαζάρ που οργανώνουν. email: ninelivesgreece@gmail.com

Πληροφορίες και λίστα ΜΚΟ στην Έλλάδα:

http://el.wikipedia.org/wiki/NGO

NGOs in Greece:

http://www.inv.gr/ngos_greece.htm

Κλείνω με ένα απόσπασμα του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού (δια χειρός Fr. Jonathan):

“If you want to find perfect love, go
sell all your belongings, give them to
the poor, go where you find a master
and become a slave. Can you do this
and be perfect?
“You say this is too heavy? Then do
something else. Don’t sell yourself as a
slave. Just sell your belongings and
give them all to the poor. Can you do
it? Or do you find this too heavy a
task?”
“All right, you cannot give away all
your belongings. Then give half, or a
third, or a fifth. Is even this too
heavy? Then give one tenth. Can you
do that? Is it still too heavy?
“How about this. Don’t sell yourself as
slave. Don’t give a penny to the poor.
Only do this. Don’t take your poor
brother’s coat, don’t take his bread,
don’t persecute him, don’t eat him
alive. If you don’t want to do him any
good, at least do him no harm. Just
leave him alone. Is this also too
heavy?”

Φοβάμαι πώς σήμερα δεν είναι αρκετό Άγιέ μου να τους αφήσουμε στην ησυχία τους. Ούτε να μην τους κλέβουμε με τον παραδοσιακό τρόπο. Σήμερα, κάθε φορά που βάζουμε βενζίνη στο αυτοκίνητό μας, για παράδειγμα, δίνουμε λεφτά σ'αυτούς που συντηρούν τον πόλεμο στο Ιράκ. Τους κλέβουμε έμμεσα, συντηρώντας με τον τρόπο ζωής μας αυτούς που τους κλέβουν και τους δολοφονούν άμεσα. Κανείς μας δεν είναι αθώος, ας κάνουμε τα κορόιδα, ας ασχολούμαστε με τον λιθοβολισμό των άλλων, εις βάρος τους ζούμε, κι οι φτωχοί εις βάρος των φτωχώτερων, οι αδύναμοι εις βάρος των πιο αδύναμων, γι'αυτό, όπου μπορούμε να διαλέγουμε την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη αντί του καννιβαλισμού, ας το κάνουμε. Καλοί μου άνθρωποι, που φώναζε κι ο Βέγγος..

Και η ετυμολογία της ημέρας: εκμεταλλεύομαι = εκ + αρχ. μεταλλεύω: μέταλλον= 1. εξάγω μεταλλεύματα, 2. επωφελούμαι από τις αδυναμίες κάποιου (για να μην ξεχνάμε ότι η εξόρυξη υλών, όπως το πετρέλαιο ή το χρυσάφι, είναι ταυτόσημη με την σημερινή έννοια της λέξης)