καρκινοσπιτόγατος

Αυτή, (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;) είμαι εγώ. Με το που πιάσανε οι ψύχρες, τα πρωτοβρόχια (αν και εδώ είναι μάλλον συνεχοβρόχια, αλλά λέμε τώρα), το σουρούπωμα από τις πέντε (ειδικά μετά την αλλαγή της ώρας είναι επίσημο πια), τα πορτοκαλοκόκκινα σκηνικά σε γη και ουρανό, μ' έπιασε και μένα: αγοράζω χρυσάνθεμα για το βάζο.

Φέρνω το έξω μέσα: βελανίδια, κουκουνάρια, μανιτάρια, γκυ (ή μήπως είναι ου; θα σας γελάσω), φλοιούς, ξερόφυλλα και τ' ανακατεύω με μήλα, αχλάδια και μανταρίνια στο καλάθι που μέχρι πρότεινος κοίμιζε ανανάδες.

Σιγοβράζω ξερά φρούτα (βερύκοκα, σύκα, χουρμάδες, δαμάσκηνα) με μήλα κι αχλάδια, με ξύλα κανέλας και γαρύφαλλα και πορτοκαλόφλουδα, ή με εσάνς αμύγδαλου (πάει εξαίσια με τα βερύκοκα) για πιο αμαρέττο καταστάσεις, ή με Pimm's Winter για λίγο kick. Καρφώνω γαρύφαλλα (μοσχοκάρφια) σε πορτοκάλια για να γίνουν αρωματικά pomander. Αλλάζω τη φωτογραφία του desktop από παραλία σε δάσος. Φτιάχνω τσάι honey-lemon-ginger (τρίβω φρέσκια ρίζα τζίντζερ και σκεπάζω με βραστό νερό, αφήνω 5 λεπτά, ανακατεύω με μπόλικο μέλι και φρεσκοστιμμένο χυμό λεμονιού και πίνω αυτό το θεσπέσιο γλυκοξινοπιπεράτο νέκταρ). Προσπαθώ να μη φτιάξω τις 37 παραλλαγές μηλόπιτας και pumpkin pie που θέλω. Ή το pear and ginger cake. Τουλάχιστον όχι κάθε μέρα! Κρύβω στα καλοριφέρ μπαμπάκια ποτισμένα με αιθέρια έλαι μανταρινιού και κανέλας. Μπορεί να είμαι καβουρόπαιδο του καλοκαιριού και της θάλασσας, αλλά δεν θα αφήσω τον χειμώνα να πάει χαμένος. Χιόνια πολλά!