Στέρεο καταστάσεις

Προ (πολλού) καιρού έλαβα μια πρόσκληση από τον φίλο stereotype. Ήθελε λέει να διαλέξω
"Τραγούδια που έχεις σιγοτραγουδήσει, που πολλές φορές πιστεύεις πως έχουν γραφτεί για σένα, και με το που ακούς τις 3 πρώτες νότες τους είναι ικανά να σε ταξιδέψουν σε διάφορες αναμνήσεις του παρελθόντος με έντονες εικόνες και συναισθήματα." Κάτι σαν την Προυστική μαντλέν σε τραγούδι ένα πράμα δηλαδή. Αγχώθηκα. Μα τι μου ζητάτε τώρα καλέ μου στέρεο τύπε, δεν ξέρετε ότι το δικό μου τοπ 10 έχει 100 τραγούδια τουλάχιστον; Ας είναι. Μας έχουν συνδέσει κοσμικές πλεκτάνες και συγκυρίες και δε θα σας χαλάσω χατήρι. Θα κλείσω τα μάτια, θα βουτήξω το χέρι στο χρονοντούλαπο, κι ό,τι πιάσω, να εξηγούμεθα έτσι;

Screaming Trees, Witness (coz I can take you down with me, show you lonely, lonely, lonely)

16HP, Black Soul Choir, εδώ από Woven Hand αλλά πάντα από τον μοναδικό DEE (we love you man!) Θυμάμαι ακόμα τη πρώτη φορά που άκουσα αυτό το τραγούδι, έβαζα το κλειδί στη πόρτα, το άφησα, γύρισα πίσω κι έκατσα στον καναπέ να ακούω υπνωτισμένη... Δεν έχω ξε-υπνωτιστεί από τότε. Εδώ από τη συναυλία της Αθήνας, όχι η καλύτερη βιντεοποιότητα, θα βρείτε καλύτερη στο γιουτιουμπ, αλλά είναι αυτή που πήγε η μάτα, και της το αφιερώνω.

Nick Cave and the Bad Seeds, From Her To Eternity, φόρος τιμής στο τριήμερο 3-4-5 Μαϊου '89 (σου ρίχνω χρονάκια στέρεο) στο ΡΟΔΟΝ, κι από κει με τα πόδια, παρέα με όλο το συγκρότημα, στο Άλλοθι για λικεράκια και παραγελλιές στον DJ Blixa.

Suicidal Tendencies, Trip At The Brain, (Crashed straight into a concrete wall of my mistakes/Ended up in a cemetary of a thousand wasted days/But that's alright with me, cause that's where most of my Memories lay) για κάθε Παρασκευή βράδυ που το χόρεψα στην Rainbow. S! T!

Dead Kennedys, Holiday In Cambodia, η Στέλλα ξέρει:)

Joy Division, Heart n Soul, εντάξει, το ξέρω, μ'έχετε βαρεθεί μ' αυτό το θέμα, δε θα πω τίποτα, μόνο ότι αυτό είναι το live που θα πήγαινα, αν κάποιος μου δάνειζε τη χρονομηχανή του. Χάρη στη γλυκιά φίλη betty, ανακάλυψα πρόσφατα ότι υπάρχει και αστερο-νεφέλωμα heart and soul, θ'ανέβω ίσα μ'εκεί πάνω λοπόν για ν'ακούσω το τραγούδι:

Bauhaus, Passion of Lovers, γιατί the passion of lovers is for death, indeed, γιατί σ'αυτό το live πήγα, αλλά με τη δανεική χρονομηχανή θα ξαναπήγαινα, και στης Αθήνας (το '82, Club 22 αν δεν κάνω λάθος, όταν ακόμα ήμουν πολύ νιάναρο για να ξέρω:(

D. Bowie, Cat People (Putting out the fire), γιατί για χάρη του πρόδωσα τον Έλβις, δεν είναι και μικρό πράμα, έτσι; (ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια, πιο αγαπημένα, αυτό όμως είναι το πρώτο του που άκουσα, στο πρώτο μου στέρεο, στα 12 μου)

Cure, Just Like Heaven, γιατί κιουρού δεν υπήρξα, αλλά δεν χρειάζεται γι' αυτό το just like a dream τραγούδι. Betty, ο Ρόμπερτ, τώρα που μεγάλωσε, το 'χει ρίξει στα τηλεσκόπια και στις αστροπαρατηρήσεις, you might want to know.

Irom Maiden, Flight of Icarus, γιατί αυτό το τραγούδι το τραγουδάω από τα 16 μου λέξη προς λέξη και νιώθω πολύ επικά!

The Sound, Winning, what holds your hope together, make sure it's strong enough, ίσως το πιο αισιόδοξο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ από κάποιον που στο τέλος δεν άντεξε και έχασε. Και γιατί δεν χάνει τη δύναμή του όσες φορές κι αν τ'ακούσω. Ο υπέροχος πίνακας του εξωφύλλου είναι του Briton Rivière και μπορείτε να τον δείτε από κοντά στο Λίβερπουλ.

Lynyrd Skynyrd, Simple Man γιατί αυτά θα 'θελα να πω κι εγώ στο γιο μου, αν είχα. Τελευταία ανάμνηση, καλοκαιρινό βράδυ στη Μάνη, τριζόνια και μισοχαλασμένο τρανζιστοράκι, simple life..

Tuxedo Moon, No Tears, για άμεσο διακτινισμό στην Rebound του '93.

The Proclaimers, 500 miles, τα πιο nerdy δίδυμα της μουσικής ιστορίας γράφουν το ωραιότερο love poem (διαβάστε τους στίχους) όλων των εποχών: But I would walk 500 miles/And I would walk 500 more/Just to be the man who walks a thousand miles/To fall down at your door

Morphine, Rope On Fire, και να σκεφτεί κανείς ότι απεχθάνομαι το σαξόφωνο. Άλλος ένας αδικοχαμένος αγαπημένος, what a wonderful way to go όμως, που λένε κάποιοι άλλοι αγαπημένοι.

The Triffids, Red Pony, μα κι άλλος αδικοχαμένος, τι γίνεται εδώ, δεν το κάνω επίτηδες, μετά το συνειδητοποιώ...next to you my love all colours turn to black. Για κείνο το απόγευμα στο Πεδίο του Άρεως, με τους κάφρους να τους πετάνε κουτάκια.

The Business, Harry May για μια από τις καλύτερες μου στιγμές στο Holidays In The Sun punk festival '99. What's his name? Oi! Oi! Oi!

Buzzcocks, Ever Fallen In Love (with someone you sholdn't have fallen in love with)? I have...

Dead Can Dance, Cantara, ήχοι Θεσσαλονίκης, από το Παλλάς, από τις 40 Εκκλησιές.

Ηπειρώτικο κλαρίνο και βιολί να παίζουν μοιρολόι και κάτι αρχέγονο να ξυπνάει μέσα μου (τα γονίδια να φταίνε;). Ποια τζαζ...

Leonard Cohen, I'm Your Man, Ικαρία,'93, από το Κασμίρ στην βεράντα-ταράτσα του Swing, ανατολή, αυτό το τραγούδι να παίζει πριν πάμε για ύπνο. (σημ. δείτε το ωραίο συνοδευτικό καναδέζικο φιλμάκι)

Λοιπόν να μετρήσω, 1-2-3...21 μέχρι τώρα (!), κάηκα; (σας είχα προειδοποιήσει όμως, έτσι;)

Ρίχτε και καμμιά ματιά στο ρημαδοτζουκμποξ άμα θέτε. Εγώ δε θα ονοματήσω συνεχιστές για το παιχνίδι, όμως αν σας άνοιξε η όρεξη, πάρτε σκυτάλη!