Η έλλειψη αγάπης είναι αρρώστια δική μας

[...] Love is all we have, the only way that each can help the other [...]-- Quote by Euripides (Greek playwright, c. 480-406 BC)
photo by Ricky David
Rome, Italy (May, 2008)

clopy-paste από το Ζωντανό Ιστολόγιο, ένα απόσπασμα του εξαιρετικού άρθρου του Γ. Μπάρλα:

"Κανείς μας λοιπόν δεν πρόκειται να διαφωνήσει ότι η αγάπη προς τον πλησίον είναι κάτι καλό [...] Όταν όμως αυτός ο πλησίον πάρει ξαφνικά σάρκα και οστά τότε τα πράγματα για την αγάπη δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Όταν στον πλησίον δώσουμε ένα όνομα συγκεκριμένο, το δικό του όνομα, ή το όνομα της χώρας απ’ όπου προέρχεται, τότε βλέπουμε ότι η καρδιά μας αντιστέκεται, το δε μυαλό μας, που μέχρι τότε μας πληροφορούσε ότι είναι καλό πράγμα η αγάπη, ψάχνει να βρει επιχειρήματα για το πώς θα αποφύγουμε την αγάπη και τη βοήθεια. Τότε θα μας πει ότι αυτός που χρειάζεται να αγαπάμε ή να βοηθήσουμε είναι εχθρός μας, κάποτε μας έκανε εκείνο ή το άλλο, θα μας πει ότι αυτός είναι ξένος και επιβουλεύεται την πατρίδα μας, θα μας πει ότι οφείλουμε να αγαπάμε την πατρίδα μας και την ιδιαιτερότητά μας μόνο όταν είναι να στρέψουμε τα νώτα μας στον ξένο, ενώ κατά τα άλλα στην καθημερινή μας ζωή ούτε καμιά ιδιαίτερη αγάπη τρέφουμε για τους συμπατριώτες μας και την χώρα μας ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτερότητα που επιθυμούμε να διαφυλάξουμε ή να καλλιεργήσουμε. Βλέπουμε επομένως ότι η αρρώστια της φύσης μας έγκειται στο εξής: ενώ αρχικά γνωρίζουμε ποιο είναι το καλό, όταν είναι να το εφαρμόσουμε η καρδιά μας αντιστέκεται, ενώ το μυαλό τότε την ακολουθεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει και λογικά την άρνησή της να κάνει το καλό."

Όλοι μας λοιπόν θεωρητικολογούμε, καλοί μου άνθρωποι, στην πράξη όμως, πόσο βιάζουμε τον εαυτό μας; να ξεβολευτεί; να θυσιάσει κάτι; να αγαπήσει το μη αξιαγάπητο; να μην κατακρίνει τον αξιοκατάκριτο; Δύσκολο, ε; Αξίζει όμως να ζούμε χωρίς αυτά; Υπάρχει καλύτερος λόγος, από αυτά; Καλούμαστε..

και σας αγαπώ

Στα γεγονότα του '86 ήμουν μαθήτρια. Τα "αγγλικά" μου ήταν πίσω από τη Νομική. Θυμάμαι καλά την τρομακτική και εξωπραγματική ατμόσφαιρα, την αίσθηση έκπληξης ανάμικτη με απορία, φόβο, αδρεναλίνη, λύπη, τα γκλομπ να χτυπάνε πάνω στις ασπίδες για εκφοβισμό, τα δακρυγόνα, τα φλεγόμενα οδοφράγματα και τα ουρλιαχτά καθώς όσοι ήταν παρόντες τρέχανε να κρυφτούν όπου βρούνε σε κάθε ντου. Δεν πίστευα στα μάτια μου, πόλεμος μου φαινόταν. Και ήταν. Σκεφτόμουν πόσο θα φοβούνται, και οι μεν και οι δε. Πόσο άσχημο και παράλογο και λυπητερό ήταν όλο αυτό, ήθελα να βάλω τα κλάματα και να πάω να τους αγκαλιάσω όλους, έναν-έναν, σαν μαμά, σαν αδερφή, να τους παρηγορήσω, κι ας ήμουν εγώ το παιδί, να τους πω σταματήστε κι όλα θα πάνε καλά, φτάνει να σταματήσετε..

22 χρόνια αργότερα, τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για τα τότε επεισόδια, ακούγονται σα να τα είπε σήμερα, τι κρίμα:

"είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας μοιάζουν...θα έρθει μια δεδομένη στιγμή που κι εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους και θα καταδιωχτούμε, και θα έχουμε το παρελθόν ότι ανεχθήκαμε τις καταδιώξεις των ανθρώπων που δε μας μοιάζουν, άρα κι εμείς σωστά θα καταδιωχτούμε, μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού, δεν κινδυνεύουμε απ'αυτούς που δε μας μοιάζουν, κινδυνεύουμε απ' αυτούς που μας περιφρουρούνε και καταδιώκουνε αυτούς που δε μας μοιάζουν" πηγή

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης άρθρο του ίδιου (απ' όπου έκλεψα και τον τίτλο του ποστ) που δημοσιεύτηκε τότε στο περιοδικό Τέταρτο, σε αναδημοσίευσή του, εδώ

πενθώ..

..για το νεκρό 15χρονο παιδί, για το φονιά του, για τους δικούς τους, για μια "ευρωπαϊκή πρωτεύουσα" στολισμένη και φανταχτερή και "χριστουγεννιάτικη", λίκνο, ακόμα, και για πόσο ακόμα άραγε, της αστυνομοτρομοκρατίας. Οι μαύρες καρδιές είναι τρομακτικές κι επικίνδυνες, όχι τα μαύρα ρούχα, και μόνο με μαύρη καρδιά στρέφεις όπλο ενάντια στον αδερφό σου. Όχι πια άλλους Μιχάληδες, όχι άλλους Αλέξανδρους νεκρούς στα πεζοδρόμια.. Όταν θα είμαι εκεί σε λίγες μέρες, δε θα ξέρω πού να πατήσω..
Η φωνή μου είναι μικρή κι αδύναμη και χάνεται στην οχλαγωγία, δε θέλω να γίνει οργή κι εκδίκηση, κι αυτές αδύναμες είναι, ας γίνει λοιπόν προσευχή. Μόλις χτες άκουγα πως η προσευχή, η ελπίδα, είναι επαναστατικές, γιατί δείχνουν ότι δεν πιστεύουμε στην επικράτηση του κατεστημένου.. Επανάσταση λοιπόν, απ'αυτή που έχει μέσα της Ανάσταση...